We gaan beginnen met de verslagjes van onze Nationale Spelen van Special Olympics Belgium.
Het is weer zover, we starten aan de Special Olympics nationale spelen. Deze gaan dit jaar door in Kortijk. De eerste dagen kan ik niet altijd zo goed beschrijven, het gaat om emoties, volhouden, genieten maar ook vooral genieten.
Vandaag beginnen met we met dag 1. De torch run en de openingsceremonie.
Torch Run
Traditie getrouw beginnen de spelen voor ons als team Apojo, met de torch run. Wat echt is wat het zegt, dus met een fakkel lopen door het stad. Eerlijk gezegd was het niet zo simpel. We gingen met team apojo wel met wat lopers, en ook de meeste voor de eerste keer.
Mooie locatie om te beginnen, zo gezellig aan het water, en een mooi zonnetje boven ons. Na een foto en een paar korte videootjes was het lang verwachte startschot gegeven. We gingen door de stad Kortrijk, langs sommige sites, om zo na een mooie run door de natuur aan te komen bij de lange munte, dat is één van de grotere sites van de spelen waar ook de openingsceremonie was. De 11km was uiteindelijk toch wel wat heftig, vooral de laatste twee etappes, waarbij we toch wel wat omhoog en omlaag gingen in meters. En dan wonder bij wonder haalde al onze toppers van Apojo de finish. Opdracht volbracht, nu klaarmaken voor de opening…
Openingsceremonie
Voordat de opening begon, ging ik nog even langs bij de Atlete ambassadeurs voor een babbeltje te slaan, en te gaan horen of wij nog iets moesten doen voor de ceremonie. Ook was het heel leuk om iedereen van dat team terug te zien. Op momenten als deze merk je hoe hard dat het nodig is dat er ambassadeurs zijn voor mensen ons verhaal te kunnen doen.
Een colaatje en een frietje later, was het tijd om te gaan richtig het olympisch dorp, of beter gezegd “the village”. Hier kunnen alle bezoekers (vanaf dag twee van de spelen) elkaar ontmoeten en iets drinken en eten. Maar goed, we waren bij de openingsceremonie. Het was echt fantastisch, we konden genieten van muziek, leuke artiesten, een mooi koor, en niet vergeten de formaliteiten zodat ze de 41ste nationale spelen van de Special Olympics Belgium konden aftrappen. Wat een avond.
Na de opening redelijk snel terug naar ons verblijf, even nog wat werken voor de socials en de blog en dan snel het bedje in, want ja, het worden nog drukke dagen…
Let’s start…
Donderdag 29 mei, dat is de dag waarbij we samen met 3500 atleten de spelen konden beleven. Nu we toch het over cijfers hebben, er zijn 1800 coaches en dan gelukkig nog 1500 vrijwilligers om alles vlot te laten verlopen.
Dit jaar doe ik weer mee als triatleet. Dit houd in, dat ik op drie dagen, drie sporten ga doen. Donderdag zwemmen (250m), vrijdag fietsen (10km) en dan zaterdag lopen (3km).
Starten dus met zwemmen…
Traditie getrouw is het zwemmen voor de triatlon op een andere locatie dan de andere zwem nummers. Ook is het meestal een veel kleiner zwembad, en minder ruimte errond voor supporters. En ja hoor, het was ook dit jaar weer zo. Gelukkig was er een raam waar we langs buiten konden doorkijken, om iedereen aan het werk te zien. Ik was ook blij dat er veel mensen kwamen kijken, niet alleen onze eigen groep, maar ook familie. Nu nog hopen dat het zwemmen ging lukken met die schouder, waar ik zelf heel zenuwachtig en benieuwd over was.
Eerst waren onze vrouwelijke triatleten aan de beurt. Zij waren niet echt zenuwachtig, en deden het zelfs beter als vorig jaar. Als dit zo in rechte lijn gaat, dan word het een mooie dag voor ons team. Na de vrouwen gingen de mannen, en die hadden meer lastiger met de zenuwen. Maar ook zij deden het super goed. Toen voelde ik de spanning komen, nu was was het aan Branko en mij. “Gaat het lukken met de schouder” daar dacht ik constant aan. Ik weet ook niet hoe ik het gedaan heb, maar denk door adrenaline en doorzettingsvermogen ging het wonder wel. Heb alles in crawl kunnen doen, en gaf dan zeer goede tijd aan. We dachten zelfs beter als vorig jaar, maar dat kon ik niet geloven.
Teamspirit en bbq
Een dik uurtje later kwamen we dan aan in ons verblijf, iedereen was best moe. Eigenlijk wouden zij ook even rusten. Zelf had ik nog de taak om bij de bbq te helpen. Dat bbq komt al in de titel voor, maar dat woord dat ervoor komt is veel belangrijker. We stonden er als één team, en dat voelt zo goed. Na een heerlijke bbq, op tijd in het bedje want morgen is toch, het lastigste onderdeel van onze triatlon. Het fietsen!
De vrijdag voormiddag
In deze alinea is er veel gebeurd. Super zware dag die mij nog lang zal bijblijven. Maar we beginnen bij het begin…
Vrijdag moest de dag worden dat ik veel voor Special Olympics moest doen. Vooral omdat ik Silke moest volgen, en zij sporten al om 9u bij de fiets site, waar ook judo doorging trouwens. Ik was dus al vroeg op die site. Ze waren bij Apojo ook zo vriendelijk om mij daar dan ook af te zetten, anders moest ik het doen met de shuttlebusjes van SOB zelf. Eenmaal op locatie direct naar Silke gegaan, om ze dan te volgen met de camera. Ik voelde wel echt wel dat ze zich daar echt wel thuisvoelt, die warmte van al die teams is mooi, al voelde ik dat ook wel bij de Judo. Over die judo gesproken, daar was Amal al druk bezig met haar team en haar eigen wedstrijden. Jaja, ook Amal is assistent-coach bij haar discipline.
Terug naar Silke… Ik was echt onder de indruk van hun niveau. Wetend dat ik later die dag zelf moest fietsen als onderdeel van onze triatlon. Tegen de middag had ik genoeg beelden die ik dan heb verwerkt en bewerkt om ze zo door te sturen naar Celine en Team Special. Terwijl ik dat deed zat ik in een hoekje van de judo hal, ja het was niet echt een zaal, maar de judo zat weggeduwd in een hangar. Niks mis mee, maar wel opmerkelijk. Amal kwam ook soms dag zeggen, en dat vond ik ook heel leuk.
Even later was het al middag. Dan heb ik rustig nog wat rondgekeken iets gegeten en genoten van de rust, want tegen 15u moesten (normaal) de eerste triatleten sporten.
Wat was dat allemaal seg
Alles verliep goed tot als de triatleten moesten rijden. Het was een redelijk groot parcours met vele bochten, al was er wel een groot probleem. De start en finishlijn lagen in een bergop. Zo een 50m verder was er een bocht naar rechts, waarbij je net na de bocht van asfalt naar beton ging. Dat maakte het best al gevaarlijk, maar het ergste was dat er net daarnaast een riolering deksel was. Super glad en gevaarlijk, dit kon niet anders dan problemen geven. En ja hoor….
De vrouwen starten heel goed, ze haalden mooie tijden. Wat was ik zo fier op hun, ook de andere waren onder de indruk. Maar dan moesten er twee van ons team. Ze vertrokken en na de tweede ronde viel iemand van ons team dus in die bocht. We zagen meteen dat het niet goed was. Hij werd redelijk snel op een brancard gelegd en dan meteen naar het ziekenhuis gebracht. En achteraf gezien was hij daar heel de nacht. Plus, blijkbaar was dat niet het enige voorval daar op dat parcours. Toch opletten daar dachten Branko en ik meteen. Want ja, wij moesten ook nog fietsen. De race werd toen wel even stilgelegd, maar voor de rest was alles goed verlopen.
Lange dag, maar de spaghetti was zalig, en deed ons, en heel het team veel deugd.
Laatste spannende dag
De laatste dag was toch ook nog een zware dag. Op de planning stond enkel nog de 3km lopen en dan onze medaille (als we die haalden). Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, meer daarover straks meer, eerst nog even over ons verblijf, want daar hebben we het nog niet over gehad. Zoals jullie wel al weten, waren de spelen in Kortrijk. Wij sliepen in Lichtervelde op oud militair domein, ‘afrit 9’ genaamd. Echt een aanrader, veel ruimte, heel proper maar vooral heel praktisch. Wat wel opviel was dat er in de kamers stapelbedden stonden met drie(!) verdiepen, enkel Branko waagde zich daaraan…
Terug naar de sport dan…
Het laatste onderdeel ging door op dezelfde site als die van de netbal. Die trouwens al alles hadden gewonnen. Zij hadden dus heel veel kans op goud. Die gouden medaille was nog wel even ver voor ons als triatleet. We hadden er echt geen idee van, zeker niet na die val bij het fietsen van iemand van ons team. Het enige wat we wisten, is dat we alles moesten geven over die laatste 3km lopen. Ook mijn ouders en broer waren er weer bij, en achteraf gezien was het wel echt nodig. Onze eerste races vielen goed mee, onze triatleten gaven alles, en waren goed gepositioneerd voor een medaille, maar toen moesten Branko en ik nog. Geen beide van ons had een idee hoe de andere gingen lopen, dus nogmaals we moesten alles geven. En ja hoor, dat deden we. Zelf vertrok ik redelijk berekend, en voorzichtig. Na twee rondes (op de gravel piste van 400m) zag ik Branko al niet meer. Hij was echt zijn goud aan het verdedigen. Ook mijn papa zei langs de kant “sneller Elias, zo ga je het niet halen”, toen had ik het zelf ook al door, ik moest sneller gaan. Doordat ik voorzichtig gestart was, had ik op het einde nog wel iets in mijn tank. En haalde er nog één in. Helaas toch voorlaatste geëindigd.
Het verdict
Het waren zware dagen, en wij van team Apojo hebben altijd alles moeten geven. Dit resulteerde wel in mooie medailles, al was het soms wel spannend. Bij de triatlon was het echt heel nipt. Onze vrouwelijke triatleten haalden mooie plaatsen, en waren super blij, de andere mannen deden het ook zeker goed. Enkele zilveren en dan enkele ereplaatsen. Toen was het de beurt aan Branko en mij. Als we bij het podium stonden, waren we beide heel zenuwachtig. De organisatie zei zelf dat het heel nipt was. Ze zeiden “er zit maar twee minuten tussen de eerste en de laatste plaats”, en toen we dat hoorden waren we nog meer benieuwd. Eenmaal in het ‘rijtje’ wisten we het zeker, Branko goud, en ik zilver. Daarvoor waren we gekomen, maar wel met echt een klein verschil, 1 (!) seconde met de derde en 7 seconden met de vierde… Echt geluk gehad. Dit is wel een grote ‘wake-up call’ voor volgend jaar. Ik zal veel meer moeten oefenen op het fietsen.
Slot
Voila, dit was het verhaal van de Special Olympics Belgium Nationale Spelen in Kortrijk. Ik wil iedereen bedanken voor de steun, voor de aanmoedigingen. Maar ook heel het team van Apojo, mijn familie, en heel de crew van Special Olympics en dan in het bijzonder de communicatie dienst.
Hieronder nog wat foto’s. Meer vind je ook in mijn story’s op onze instagram: @gsportse_be
Tot volgend jaar!
Add a Comment