We zijn nu een weekje terug van Duitsland na onze mooie ervaring bij de Special Olympics World Games. Wat een avontuur, en heb zoveel beleefd. Dat konden jullie al wel lezen in de voorbije posts op onze site, maar dit bericht gaat over terugkomen in de structuur…
En ja hoor, het was heftig in het hoofdje toen we naar huis reden van Dilbeek. Daar hadden we nog een pers moment waarbij de delegatie leiding en andere mensen van Special Olympics Belgium nog even het woord namen. Er was afgesproken dat het allemaal niet te lang ging duren, want we waren allemaal heel moe, en wilden graag zo snel mogelijk naar huis.
In de bus zelf vanuit Berlijn was het best rustig, iedereen was moe, maar ja niemand had anders verwacht…
Na een klein uurtje in de auto, was ik dan eindelijk thuis, bedoel bij mijn ouders thuis dan. We kwamen dan op de oprit, en ik zag het niet meteen, maar er hing een super groot spandoek aan het raam:
Super lief, echt goed gelukt, dan maar direct een foto gemaakt. Dit kwam van heel de familie. Heb trouwens veel gehad aan mijn familie en vrienden, wat moet ik zonder…
Na de foto onder het spandoek, vroeg een buurman (die een café runt naast ons huis), of hij mijn medailles mocht zien. Tuurlijk, ik ben er zelf ook heel fier op. En als dat nog niet genoeg was, kwam er nog iemand van het cafe naar buiten, en was heel oprecht geïnteresseerd in hoe dat allemaal werkt zo special olympics. Dat leg ik natuurlijk heel graag uit. Toch wel echt leuk en mooi dat het nu speelt bij veel meer mensen tegenover enkele jaren geleden. Misschien komt dat wel door het VTM programma ‘Alles voor de Spelen’ (van BoundBreakers).
Bij het huis van mijn ouders ben ik eigenlijk niet zo heel lang gebleven, want ik wou eigenlijk zo snel mogelijk naar mijn studiootje in de voorziening. Na die twee weken vol emoties, indrukken en sportieve prestaties snakte ik toch echt wel naar mijn eigen bedje. En ik kan alvast zeggen dat dat deugd deed. Denk dat ik rond 21u daar was, en ben direct in slaap gevallen. Mijn bed was dus echt een warm welkom, want in Berlijn had ik een heel kort bed, met een laken dat veel te kort was. Ik ben het wel al beetje gewend dat de bedden rap te klein zijn voor mij, maar een laken op het bed dat tussen mijn nek en schenen, was toch echt wel te kort…
Dinsdag ochtend was ik wel al wel vroeg wakker, was het de adrenaline of was het nog een gewoonte van die voorbije dagen? Ik weet het niet, maar ik wou wel aan mijn planning beginnen. Natuurlijk kwam ik in de gangen veel mensen tegen die echt wel benieuwd waren naar hoe het was geweest. Heel veel verteld die dag. Zelfs die avond had ik een personeelsfeest van mijn begeleid werk, en daar ging het er ook over. Allemaal heel leuk, en ik vertel het graag.
Vanaf woensdag was het gewoon de planning die ik gewoon was, enkel wel nog goed rusten, want het was allemaal heel druk geweest. Tegen het eind van de week had ik al goed bijgeslapen.
Ik heb die week ook heel veel nog gescrold tussen de foto’s en video’s die ik gemaakt heb, of die andere genomen hadden. Wat ben ik zo trots op wat we allemaal gedaan hebben, en gelukkig ligt het vast op beeld. Al kan ik natuurlijk die indrukken niet in beeld brengen, daarvoor moet je het zelf eens beleven.
Ook op de sociale media was het super druk, vele berichtjes en steun van overal. Donderdag bijvoorbeeld ging ik naar het zwembad met de sport groep, en die wouden direct een foto met hun en ik met de medaille.
Super leuk allemaal, maar ik ben blij om terug te zijn.
Op naar het volgende avontuur, tenminste als ik er terug klaar voor ben, wat het ook mag zijn…
Tot snel,
Elias
Add a Comment