We zijn al zes weken terug thuis van Berlijn, maar dat wilt niet zeggen dat alles gezegd is, want ik had nog wat verhalen beloofd over dingen die we daar meemaakten.
Vandaag ga ik het hebben over een Amerikaanse vrijwilligster die (bijna) elke dag in het zwembad was om te helpen. Haar naam heb ik nooit durven vragen, maar het verhaal is wel het vertellen waard. Ook moet ik zeggen, dat ik respect heb voor alle vrijwilligers tijdens de Special Olympics World Games in Berlijn…
Laten we beginnen met het begin…
Tijdens de eerste dagen van de competitie heb ik niet echt durven spreken alteten, coaches en vrijwilligers, gewoon omdat ik zelf nog heel hard onder de indruk was. Ook kon niet iedereen engels, vooral de atleten bedoel ik dan. Wat ook logisch is, want ze komen van overal in de wereld, en spreken meestel hun eigen landstaal. Gelukkig zijn er landen zoals UK, US, Australië waar ze wel engels spreken. En als we het dan toch over de taal hebben, ook leuk was het om te praten met de hollanders. Ow, ik schreef hollanders, dat zou Okke van ons zwemteam niet zo leuk vinden, en gelijk heeft ze, het zijn de nederlanders… Maar goed, het was dus wel leuk om nederlands te praten met hun. Zij waren overal aanwezig en je ziet (en hoort) ze altijd wel van ver…
Maar we wijken wat af, allemaal heel leuk het communiceren met andere was één ding, maar toch zijn er enkele verhalen die mij bijgebleven zijn, en dat is van zoals genoemd een Amerikaanse…
Haar naam was Ammanda (of toch zoiets stond op haar badge).
Die eerste dagen zag ik ze wel al, maar pas vanaf de derde dag heb ik haar durven aanspreken, het is te zeggen ze vroeg mij of ik starte van de blok of in het water, en toen dacht ik “nu ga ik eens een gesprek aangaan met haar”… En ja hoor. Dat klikte direct.
Wie is Amanada? Wel ze woont in de staat Montana in de US, en zet zich heel hard in voor atleten van haar staat voor Special Olympics. Eerst enkel om te gaan helpen op hun spelen daar, maar na een paar jaar is ze ook training gaan geven aan plaatselijke atleten. Zij (samen met een bevriend koppel), wouden nu eens zien hoe het op het internationale toneel van Special Olympics er aan toe gaat. Daarvoor kocht ze een ticket naar Berlijn (wat ze bovendien zelf moest betalen) om dan die twee weken vrijwilligster te worden tijdens de wereld spelen. Na ze dat verhaal had verteld, was ik echt gepakt over, hoeveel die mensen overhebben om allemaal verschillende atleten wereldweit te willen helpen en ondersteunen, echt chapeau!!!
Ook kreeg ik die dag nog een pin (een ruilsysteem met speldjes om te ruilen met andere landen of mensen). De dag erna heb ik de stap durven zetten en een foto te vragen met haar, en toen had ze zelf een pet voor mij. Mooi gebaar, en het was niet zomaar een pet, maar echt een baseball pet van hun staat in Amerika. Spijtig moest ze die dag nog terug vliegen naar huis. Gelukkig heb ik die pet, die pin, en die foto…
Echt super mooi verhaal, en dit is nog maar een klein stukje van gesprekken die ik had met vele mensen daar. Maar dit was toch echt één die bleef hangen…
Tot snel,
Elias
Add a Comment