We zijn al dag 3… wat gaat het hier snel op de nationale spelen van Special Olympics in La Louvière. Vandaag was ik vroeg wakker, en dat kwam doordat ik toch vroeg ben kunnen gaan slapen.
Ambassadeurs
Het was ook de dag dat ik wat taken als Athlete Ambassadeurs kon uitvoeren. Ik was redelijk vroeg op de afspraak. Gelukkig dat ik Pieter (kajaker in Berlijn) tegenkwam. Het was voor ons beidde nieuw. Gelukkig kunnen we rekenen op een ervaren team, en dan ook op de trainers (zo noemen de begeleiders zich).
De sporten
Vandaag stond het moeilijkste onderdeel van de triatlon op de planning… het fietsen. Heb ik echt schrik voor. Ook gingen er supporters komen vanuit Apojo. Ik was echt wel zenuachtig, maar ik moest zo snel mogelijk finishen. Branko moest ik natuurlijk voor mij laten rijden, daar was ik wel al achter. Het was echt super lang wachten. T’is trouwens de eerste keer dat we pas rond 16u30 moesten fietsen. Gelukkig had ik een leuke babbel met iemand van PostNL. Die man had ik mee helpen rondleiden in de voormiddag bij het HAP. Dus er was al een klik. Ik kan mij nog herinneren dat hij iemand aangewezen kreeg, en hij was zo blij als hij mijn naam hoorde, al had hij toen die link nog niet gelegd.
Over fietsen zelf dan…
We waren (Branko en ik) waren elkaar wat aan het ‘hipen’, en we wilden zo graag goud en zilver. Maar daarvoor moest ik wel echt goed fietsen. Branko ging winnen en ik moest zo hoog mogelijk eindigen voor het zilver te kunnen halen. Toen vertrokken we, en ik werd in de eerste ronde al snel ingehaald door vijf fietsers, maar vanaf ronde 4 (van de 8 rondes) stak ik elke ronde iemand terug voorbij. Wat resulteerde in de 4de plaats. “Als ik morgen goed loop, dan is het zilver binnen”, dat was het enige wat ik mijn hoofd had…
Genieten
We waren echt een hechter team aan het worden. Niet alleen bij het sporten, maar ook buiten de sites. We kunnen s’avonds genieten van een drankje en hapje. Het was dag drie en we konden genieten van een lekkere spaghettie. Super lekker, en Branko maakten nog een gezellig kampvuur, al heb ik dat wel gemist, want ik was super moe. Elk uur dat je kon winnen in rust hoe beter…
Zo dat was dag drie…
De laatste dag…
Nu moest het gebeuren. Dit was ook de laatste dag dat we konden genieten van al die atleten, hun coaches, de sporten en natuurlijk al die familie en andere supporters. Voor de triatlon moesten we wel even rijden, naar een kanaal, om daar dan te gaan lopen. Weer waren te vroeg, maar ja in onze hoofden zat maar één ding “Komaan laatste onderdeel, alles geven, en dan is het gedaan, nu moet het gebeuren”. En ja hoor, het was heftig… Erg warm ook.
Zelf had ik wel goed geslapen, was redelijk vroeg wakker, maar was dan ook vroeg gaan slapen. En omdat het de laatste dag was, hadden we ook veel moeten inpakken, waardoor we dus wel een strak schema hadden.
Maar terug naar de sport…
Bij het fietsen merkte ik dat er wel atleten waren die vaak te snel vertrokken en dan wegvielen na een tijdje, dat was iets om te onthouden.
Dat bleek juist te zijn, want door je eigen run te doen, lukte het. “Het zilver was binnen”, maar we moesten wel nog de uitlag afwachten. Terwijl Branko los goud had, dat wisten we toen al.
Het verdict:
Na het lopen ben ik nog gezellig gaan eten met mijn ouders daar. Daar had ik zelf ook echt wel naar uit gekeken. Na drukke dagen, en mijn ouders weinig te hebben gezien, was dit heel gezellig en leuk. Al was mijn maag precies nog een beetje verkrampt, waardoor ik niet zo goed kon eten. Maar het was lekker en leuk, meer moest het niet zijn…
Even daarna werden we verwacht op de hoofdsite van de spelen “Louvexpo” waar we in de boucce-zaal onze medailles konden krijgen. Weer heel lang bij moeten wachten, maar eenmaal op een rijtje naast elkaar, was het duidelijk. Goud en zilver voor Apojo in hoogste reeks, maar ook meerdere medailles in andere reeksen van de triatlon voor team apojo. Wat een jaar met veel ere metaal. Om nog maar te zwijgen over al die andere prestaties door onze atletiekers en netballers op de spelen.
Hier mag Apojo echt heel trots op zijn.
Laatste tekst over de ‘Specials’
Zoals hierboven al vermeld, het was een top jaar voor team Apojo. Dit was alleen mogelijk met de nodige trainingen van begeleiders (waarbij we dit jaar ook veel hulp kregen van stagiairs van verschillende scholen), maar ook door de discipline van al onze sporters. En niet te vergeten hoeveel plezier we met elkaar hebben gehad tijdens de voorbereiding.
Dit is resultaat van maanden trainen, en er samen naartoe werken!
Bedankt ook aan de organisatie van Special Olympics Belgium, en al hun partners en sponsors!
Tot volgend jaar in… KORTRIJK!
Add a Comment