Dag volgers, Vandaag heb ik bericht dat te maken heeft met mentale gezondheid. Ikzelf ervaar het ook, meermaals per maand, bedenk ik mij wel iets over dat thema, of zit ik ergens mee door de sport die ik allemaal doe. Maar die momenten hebben niet altijd met de sport te maken. Bijvoorbeeld als ik moe ben, of stress heb, dan ben ik sneller geïrriteerd, en kan ik minder aan op dat moment. Gelukkig heb ik dan mijn FeelGood momentjes om dit aan te pakken. Dat is niet altijd gemakkelijk, maar in dit bericht lees je daar meer over. Let’s talk about mental strength.
Eigenlijk moet ik bij het begin beginnen. Sinds wanneer heb dit vaker gevoeld? En hoe ging ik daar toen mee om? Ook even meegeven, dat ik nog steeds de grappige en zorgzame jongen ben hoor. Ik wil jullie niet het gevoel geven, dat ik hier treurig over ga doen, want alles is oke hoor…
Voor 2015
De eerste jaren van de sport weten jullie misschien al wel dat ik G-Voetbal deed. Dat was eigenlijk meer voor de conditie en het plezier, toen had ik niet echt ambitie om er echt veel verder mee te komen. Waarmee ik dus wil zeggen, dat ik toen niet echt last had van mentale stress of druk. Het begon wel wanneer ik voor de eerste keer meedeed aan de Special Olympics en eigenlijk net de maanden daarvoor. Mijn eerste specials (zo noem ik de Special Olympics in het kort), was ik ook niet de aangenaamste persoon (zeiden ze me achteraf), vooral door dat ik niet wist wat er ging komen, of hoe het gewoon al in elkaar zat. Tuurlijk heb ik genoten van de specials toen in 2015. Veel geleerd over mezelf, en hoe om te gaan met druk, maar helaas vond ik daar geen ‘vluchtwegen’. Waardoor ik wat gestresseerd werd. “Volgend jaar, zal het wel beter gaan zeker” dacht ik toen.
2016
Het tweede jaar dat ik meedeed aan de Special Olympics toen had ik mij beter voorbereid op die mentale druk en stress. Ik had iets gevonden om mij mee af te leiden. Toen was dat een nieuwe telefoon. Lekker wat tokkelen en muziek te luisteren. Al werkte dat soms voor de groep verkeerd uit. In principe ging dat goed, maar ik schermde mij te veel af van de groep om mezelf te ‘beschermen’. Goede resultaten gehaald, maar toch de groep wat links laten liggen, iets waar ik later ook veel spijt van had. Dus allemaal goed en wel, dat je jezelf goed voelt, maar de groep wil je toch ook nog zien en beleven? Goede tweede poging, maar nog niet ideaal. Volgend jaar, derde keer goede keer?
Van 2017 tot 2019
En ja hoor, de specials gingen beter. Niet alleen vond ik meer ruimte voor mezelf, maar kon ik ook meer genieten van de specials zelf. Helemaal in mijn element zonder dat ik te ver kon gaan. Het waren ook deze nationale spelen (samen met die van 2019) die mij het meeste zijn bijgebleven. Allemaal goed en wel, maar waar vind ik dan die rust? Gewoon even apart gaan zitten, en dan muziek luisteren ofzo. Wel wetende dat je terug naar de groep kan. De Nationale spelen zijn zo een groot evenement, en daar moet je van kunnen genieten. Ook al is het soms druk. Gewoon jezelf blijven, en genieten van elk moment daar. Al is het ook wel even zoeken naar een rustig plekje. Wat ook wel belangrijk is, dat je elke jaar wel beetje andere groep van atleten rond je hebt. Gelukkig loopt dat altijd wel goed af, en zijn de special zo gedaan.
Maar terug over het rust zoeken… Een belangrijk iets wat ik nog wil meedelen, is dat jaar na jaar ze je beter en beter kennen. Waardoor je ook beter omringt wordt, en meer kunt genieten ook als je het moeilijk hebt.
Tot zo ver dit blogbericht.
Elias.
Add a Comment