Hallo, vandaag een misschien raar bericht, maar ik wil het bij G-SportSE niet enkel over sporten hebben. Meer bedoeld over wat ik zelf meemaak dus niet enkel sport. Ik kreeg de vraag vaker, en dat was eigenlijk ook meer de bedoeling van de blog. En zo krijgen jullie meer inzicht over Elias en wat hij bezighoud, dus niet enkel over Elias de G-Sporter.
Maar goed, er wordt nog wel getraind hoor. Al is het druk door kleine dingen rondom mij. Het heeft nog wel ergens te maken met sport, want ik had de voorbije week veel contact met vrienden en familie, en die waren zo trots op alles wat er allemaal rond Special Olympics gebeurde. Dus dat gaf mij wel een goed gevoel, al blijf ik natuurlijk ook Elias, en dat wil ik nu vaker uitbeelden. Het is niet omdat je veel meemaakt in de Sport dat je geen (persoonlijk) leven hebt. Maar goed, nu draai ik misschien veel rond de pot. Wat is er dan veranderd Elias? Hoor ik jullie al zeggen. Om maar meteen te zeggen, ik ben een studie begonnen; Social Media Marketing. Dat is voor mij echt wel een grote stap, want de schooltijd is al een tijd die lang door is. Ik had nood aan een nieuwe uitdaging.
Voor nu dus een beetje een inkijk in mijn leven, ook een beetje buiten de G-Sporter. De sport is nooit ver weg, maar het leven is meer dan alleen sporten, en daar ben ik ook wel achter gekomen afgelopen maanden.
Ik heb ook al nagedacht over mijn verdere stappen in de sport. Bij het zwemmen raak ik een beetje uitverteld. Er komt echt wel goede jeugd bij, en ik wordt volgend jaar ook al bijna dertig, dus het is normaal dat ik nu al een beetje nadenk over de stap na het zwemmen. MAAR volgend jaar heb ik nog de grootste uitdaging van mijn ‘sportcarrière’ meer daarover na de zomer. Het idee om iets nieuws te zoeken voor na het zwemmen, speelt al een tijdje in mijn hoofd, en na de specials was het nog duidelijker geworden. Over wat heb ik het dan eigenlijk? Wel ik ben van plan om triatlons te doen. Een exact plan heb ik nog niet, maar als het concreet word, dan lees je dat wel hier op G-SportSE.
(Voor deel 1 van het verslag van de Special Olympics, klik hier)
Hallo, we zijn nu al een week na het einde van de Special Olympics, en ik had jullie nog het verslag van de laatste dagen beloofd. Nu lees je dus de rest van Specials…
Na de lekkere bbq van de tweede dag, gingen we goed op tijd slapen, want de specials zijn nog niet gedaan… Eindelijk gingen mijn Special Olympics beginnen. Nu kon ik mezelf bewijzen in het zwembad. Vandaag stond de 50 meter vrije slag en 50 meter rugslag op het programma. De vrije slag zag ik goed komen, maar die rugslag is of blijft toch een probleem. Bij rugslag was vooral het probleem dat ik dat echt bijna nooit deed in competitie, dus het ging spannend worden… Maar goed, we doen het gewoon, en we zien wel…
Samen met mijn ouders ging ik dus naar het zwembad op een aparte site, in Eigenbrakel. Super mooie site, veel parking, al was het zwembad zelf niet zo heel groot. Normaal zijn wij gewoon dat we op grote toernooien in een 50 meter zwembad zwemmen, maar dat blijkt enkel op het BK zo te zijn. Maar goed 25 meter is natuurlijk ook goed. Het begon direct met de topper de 50 meter vrije slag. Iets waar ik normaal gezien wel goed in ben. Al hadden we Jeff en co ook in de reeks. De prijzen worden pas uitgedeeld aan het eind van de meet, dus ik ging er volledig voor. Ik had meteen het groepsgevoel al in de kleedkamer. Precies allemaal vrienden, en dat was zo leuk. Eenmaal op de blok natuurlijk volledige focus. De wedstrijd zelf voelde eigenlijk zoals een BK bij de 50 meter vrije slag. Gewoon duiken en alles geven. Jammer wel dat Jeff weer aan het kortste eind greep, hij pakte de gouden medaille en ik de zilveren. Best mogelijke resultaat dacht ik al. Daarna was het tijd voor de 50 meter rugslag, zoals ik al zei, niet zo simpel, maar wel met een verrassend einde. Veel herinner ik mij er niet meer van, alleen dat ik het moeilijk had, en dat Hans (van Leuven Aquatics) knap voor mij was. Mijn verdict: 4de plaats, ben ik best tevreden mee.
Voor de rest van de dag, heb ik mij weer bezig gehouden met alles rondom de Special Olympics, zoals de voorbije dagen (interviews, kijken naar andere sporten, met mensen praten). Heel vermoeiend, maar wel allemaal super leuk. Als ik van het zwembad terug was bij de groep, was het ook leuk om de verhalen van de andere sporters van Team Apojo te horen. Wat een toppers allemaal!!!
Na een hele drukke dag bij de pistes, gingen we terug naar ons verblijf in Boutersem om weer lekker te eten en te genieten van een leuke avond met muziek, dans, optredes van sommige en dat natuurlijk in gezelschap met een drankje en een chipsje. Gewoon ontspannen na alweer een drukke Special Olympics dag…
Dag 4 (zaterdag) begon nogal hectisch, want we moesten onszelf niet alleen klaarmaken voor de dag, maar alles moest ook opgeruimd worden. Alle valiezen en rugzakken in de bus zetten, en natuurlijk ook ontbijten. De ochtenden waren meestal best wel rustig. Iedereen moest altijd voor 9u opstaan, maar de meesten waren al vroeger wakker. Tja, iedereen heeft gewoontes, en dat is zeker okee. Na alles ingepakt was, gingen we weer elk naar onze sites. De atletiek en de triatleten naar Louvain-La-Neuve, en ik naar de zwembad voor mijn laatste onderdeel de 50 meter schoolslag. Over dat laatste onderdeel dat was natuurlijk ook voor de triatleten. Nu wisten ze hoe goed ze het al deden, en konden ze nadenken over een plan voor de posities. Gelukkig hebben we daar onze coach Toon voor. Ik had er het volste vertrouwen in. En ja hoor wat dede ze het goed bij het lopen. Zelf was ik er niet, maar ik hoorde achteraf al genoeg verhalen. Om het nog eens over het zwemmen te hebben, de 50 meter schoolslag moest nog gezwommen worden. Ik hoopte voor de wedstrijd op nog een podium plaats, en dat leek wel haalbaar. Weer zat de sfeer goed in de kleedkamer en weer goede focus bij de startblok. Ik dook erin, en de schoolslag begon. Het was echt lastig, maar dan toch uiteindelijk vierde geëindigd.
Tijd om de Specials af te sluiten met een bezoek aan de kebabzaak in Aarschot, voor een vettig avondeten. Ze zitten erop… Ik hoop snel weer veel te posten over de Special Olympics. Maar voor nu, is alles gezegd, voor foto’s en video’s kan je terecht op de socials van G-SportSE.
Hier zijn we dan, op de Special Olympics van 2022 in Louvain-La-Neuve. Eindelijk konden we beginnen aan onze sporten. Jullie hebben zeker al het vorige bericht gelezen van de torch run? Vandaag gaan we verder met het tweede deel van dit grote evenement. Om het makkelijker te zeggen zal ik in het vervolg vaker ‘de Specials’ zeggen in plaats van Special Olympics. Gewoon dat jullie meezijn… haha…
Wat een grote tent zag ik daar staan in het Special Olympics Village. En dat is nog maar een klein onderdeel van de specials. Op voorrand wou ik zoveel mogelijk zien. En ja hoor dat deed ik volop. Ook de vele eet- en drankstandjes waren prachtig vormgegeven. Je zag alleen maar lachende gezichten. Fun en pret verzekerd. Zeker als je weet dat er genoeg randanimatie was voor iedereen, en voor iedereen wat wils.
Toch maar eens beginnen voor wat de meeste gekomen waren… Sporten. Mijn eerste missie: het begeleiden van de zwemmers voor de triatlon van team Apojo. Enkele mannen en vrouwen van ons team hadden de eerste dag zwemmen. Ik had zelf geluk dat ik erbij kon zijn, want mijn eigen zwemwedstrijden begonnen pas vrijdag. Klaar dus voor team apojo om er mee voor te zorgen dat ze kei hard gaan scoren en er volop voor kunnen gaan. We hadden wel echt al een klein probleem, ze vonden het zwembad niet. Om eerlijk te zijn, het was niet echt zo goed aangeduid. Gelukkig waren we net op tijd voor onze eerste zwemmers. In het zwembad was het eerst tijd voor de meisjes. Na een peptalk en meehelpen de zwembril klaar te maken, was het tijd voor hun 250 meter te zwemmen. Het ging van een luie dakje, die focus, die zelfdiscipline. Alleen daarvoor zouden ze al een dikke proficiat verdiend. De jongens hadden mij meer nodig. Niet perse omdat ze het niet alleen konden, maar mijn tips van bijvoorbeeld vooruit kijken en focussen kwamen meer van pas bij hun. Bij een jongen ging ik zelfs nog verder. Ik zag dat hij nog meer kon, dan hij op dat moment aan het geven was, dus zei ik “komaan man, de laatste crawl”, en zo gezegd zo gedaan. Hij finisht dus sneller dan verwacht. Wat een team!!! Zo trots!
Na de triatlon ben ik op pad geweest voor vanalles te gaan doen buiten het sporten. Want ik had best nog wel een drukke planning, interviews enzo. Ook ben ik vaak naar Celine geweest. Dat is mijn collega bij de Special Influencers. Zij doet gymnastiek, en best goed ook. Op dag twee haalden zij twee gouden medailles. Ben zo apentrots op haar, wat doet ze dat toch super. Ook ben ik tussendoor naar het press center geweest. Wat zoveel wilt zeggen als een ruimte waar je alles goed kan zien en waar alles geregeld wordt over publicaties enzo. Zeer interessant om dat eens te zien. Wat doen die dat daar toch zo goed. De grootste redenen om daar eens te gaan kijken voor mij was voor Inge te zien. Zij heeft de Special Influencers opgestart, en we hebben heel aan haar gehad in het begin, en het blijft echt wel een toppertje. Zij doet zoveel voor ons, en dat geeft terug in twee richtingen.
De dag liep daarna wat op zijn einde. We gingen terug naar onze verblijfplaats, om daar onze voetjes onder te tafel te schuiven voor een lekkere bbq die de triatleten en de coaches hadden voorbereid voor ons. Ik moet jullie niet vertellen hoe het voelde om zo lekker te kunnen eten na een zware drukke dag. Na het eten hebben we het gezellig gemaakt aan een vuurtje voordat we ons bedje in gekropen waren.
Dag twee zat erop. Voor meer nieuws en foto’s wijs ik jullie graag door naar mijn socials. Binnen enkele dagen meer nieuws over de Special Olympics,
Dag volgers, Het is zo ver, we kunnen er na een paar jaar covid weer volledig invliegen met onze eigen Special Olympics. Dus geen virtueel evenement waarbij alles online moest, maar echt met supporters! Ik kan je alvast verklappen dat je dat ook duidelijk voelt hier in Louvain-La-Neuve. Iedereen is zo blij en content…
Torch Run!
Zoals elke (normale) editie beginnen de specials voor team Apojo met een torch run. Dat is zoals de naam al zegt een loop met iemand met de vlam vooraan. In het begin is dat een topsporter, maar na een kilometer, kan iedereen even zijn moment nemen om ook eens met de vlam, euh nee onze vlam te lopen door de straten.
Er was wel iets anders dan anders dit jaar. We liepen eerst rond de vijf kilometer en dan moesten we een stukje allemaal op de bus, om dan daarna nog eens twaalf kilometer te lopen. Ik zelf wou alles uitlopen, maar ik had onverwacht een interview met radio, dus ik heb even een stukje in de bus gezeten. Team apojo deed het echt wel goed op dat eerste onderdeel van onze Special Olympics. We liepen met zes man het gewoon uit… Nog nooit gelukt, maar het gevoel erna kan ik niet beschrijven. Iedereen zo content, en zo trots op ons zelf. Het kon geen mooiere torch run zijn. Dat was het zeker!
Ons verblijf, en de eerste avond samen
Als je dan in het verblijf komt, heb je maar zin in één ding. Eten. En wat hadden wij (de lopers van de torch run) gelukt met zo een leuke groep, die spaghetti voor ons had gemaakt. Ooo, en die was zo lekker. Achter de lekkere maaltijd, hebben we onze slaapplek mogen ontdekken. Ik slaap helemaal op de zolder samen met de coach en een team maatje. En over die slaapplaats gesproken, toen ben ik er maar in gekropen, want het gaan nog vier zware dagen worden… Slaapwel…
Hallo, Enkele weken geleden deed ik een interview met de CM over mijn kijk op de wereld van G-Sport. Dat was eens een andere manier van mijn verhaal te doen. Tijdens een training een week erna, kwam er dan een fotograaf om foto’s te maken bij de interview…
Hu? Elias op een atletiekmeeting? Jawel hoor. Waarom ik daar bij was, en hoe de dag verliep lees je hier in dit blogbericht.
Vooraf:
Zoals de titel al zegt “generale repetitie voor de specials”, is dit het laatste (grote) evenement voor de Special Olympics die zoals jullie weten gepland staat in het hemelvaart weekend in Louvain-au-neuve. Normaal gezien doe ik bijna nooit mee aan atletiek meetings, maar ik wou er toch graag bijzijn voor wat reportage en natuurlijk voor het team aan te moedigen. Ik kijk er super hard naar uit.
Ons eigen Special Olympics Team Apojo, bestaat sinds dit jaar grotendeels uit jongeren. Ja, dat hadden we vroeger ook, maar nu echt leeftijden tussen de 21-25, wat dus inderdaad veel jonger is.
Normaal heb ik zelf niks met atletiek, maar ik wou toch graag mee. Want eigenlijk puur sportief gezien, moet ik ook lopen bij de Torch Run op de specials. Nu doe ik mee met de 4 X 100m. We zullen zien…
Tijdens:
Na een halfuurtje rijden kwamen we aan in Tessenderlo. Iedereen had er veel zin in, en vooral voor onze ‘nieuwe atleten’ was het spannend. De wedstrijden waren allemaal dik in orde. Iedereen ging er volledig voor, wat dus mooie resultaten gaf.
Ik moet ook echt de sfeer bedanken. Hu? De sfeer bedanken? Ja, ik bedoel maar, het is fantastische sfeer. Veel lawaai wel, maar wel heel leuk lawaai. Iedereen moedigt iedereen aan. Dat was voor mij even geleden dat ik dat zag.
De 4X100 meter
Na alle individuele onderdelen was er natuurlijk nog de 4X100m sprint. Hét onderdeel waar ik zelf ook mocht aan meedoen. Voor mij was het tot voor dat onderdeel enkel foto’s en beelden maken, dus ik keek er super hard naar uit. Normaal moesten we om 15u30 beginnen. Ja hoor we waren al even bezig daar. Team Apojo had namelijk al een loopafstand om 10u15, dus ja, al even daar dus… Maar dan terug naar de estafette (zo heet de 4 x 100m), we hadden wel even moeten wachten tot we konden starten, want al die reeksen waren op voorrand nog niet echt uitgedacht. We wisten dus nog niet wanneer onze reeks uiteindelijk was. Ik voelde de bui al hangen, “de laatste reeks zal pas de onze zijn…” En ja hoor, we moesten als laatste. Ons team zag er zo uit:
Branko
Elias
Nico
Wesley
Allemaal toppers dus! Ondertussen voelde ik de adrenaline in mijn lichaam pompen. Stond ik daar klaar in baan vier. En ja hoor, ik hoorde ergens op de site het startschot. Den Branko die kwam aangevlogen, die was zo gefocust dat hij mij bijna omver liep. Na het doorgeven van de stok, was het dus kei hard lopen op het rechte stuk richting Nico. Voor de rest wist ik niet goed wat er nog gebeurde. Tegen de tijd dat ik bijna aan de overkant was gewandeld na mijn overname, kwam Wesley al als eerste over de meet. Ik moet wel zeggen, dat we minder tegenstand hadden, dan de reeksen voor ons. Maar ja goed, dit was goed voor het moraal :).
Achter die ruime overwinning, was het tijd om alles in te pakken en naar de medaille ceremonie te gaan. Allemaal toppers gezien die dag. Het team mag trots zijn op al deze resultaten. Nu zijn we helemaal klaar voor de Special Olympics! See you there!
Ps: Ik heb veel beelden en foto’s gemaakt. De video vind je hieronder.
De aftermovie van onze G-Meeting in Tessenderlo. Gemaakt in een samenwerking tussen Apojo VZW en G-SportSE Een foto reeks van foto’s die ik maakte tijdens het evenement. Allemaal toppers!!!
Dag volgers, Vandaag heb ik bericht dat te maken heeft met mentale gezondheid. Ikzelf ervaar het ook, meermaals per maand, bedenk ik mij wel iets over dat thema, of zit ik ergens mee door de sport die ik allemaal doe. Maar die momenten hebben niet altijd met de sport te maken. Bijvoorbeeld als ik moe ben, of stress heb, dan ben ik sneller geïrriteerd, en kan ik minder aan op dat moment. Gelukkig heb ik dan mijn FeelGood momentjes om dit aan te pakken. Dat is niet altijd gemakkelijk, maar in dit bericht lees je daar meer over. Let’s talk about mental strength.
Eigenlijk moet ik bij het begin beginnen. Sinds wanneer heb dit vaker gevoeld? En hoe ging ik daar toen mee om? Ook even meegeven, dat ik nog steeds de grappige en zorgzame jongen ben hoor. Ik wil jullie niet het gevoel geven, dat ik hier treurig over ga doen, want alles is oke hoor…
Voor 2015
De eerste jaren van de sport weten jullie misschien al wel dat ik G-Voetbal deed. Dat was eigenlijk meer voor de conditie en het plezier, toen had ik niet echt ambitie om er echt veel verder mee te komen. Waarmee ik dus wil zeggen, dat ik toen niet echt last had van mentale stress of druk. Het begon wel wanneer ik voor de eerste keer meedeed aan de Special Olympics en eigenlijk net de maanden daarvoor. Mijn eerste specials (zo noem ik de Special Olympics in het kort), was ik ook niet de aangenaamste persoon (zeiden ze me achteraf), vooral door dat ik niet wist wat er ging komen, of hoe het gewoon al in elkaar zat. Tuurlijk heb ik genoten van de specials toen in 2015. Veel geleerd over mezelf, en hoe om te gaan met druk, maar helaas vond ik daar geen ‘vluchtwegen’. Waardoor ik wat gestresseerd werd. “Volgend jaar, zal het wel beter gaan zeker” dacht ik toen.
2016
Het tweede jaar dat ik meedeed aan de Special Olympics toen had ik mij beter voorbereid op die mentale druk en stress. Ik had iets gevonden om mij mee af te leiden. Toen was dat een nieuwe telefoon. Lekker wat tokkelen en muziek te luisteren. Al werkte dat soms voor de groep verkeerd uit. In principe ging dat goed, maar ik schermde mij te veel af van de groep om mezelf te ‘beschermen’. Goede resultaten gehaald, maar toch de groep wat links laten liggen, iets waar ik later ook veel spijt van had. Dus allemaal goed en wel, dat je jezelf goed voelt, maar de groep wil je toch ook nog zien en beleven? Goede tweede poging, maar nog niet ideaal. Volgend jaar, derde keer goede keer?
Van 2017 tot 2019
En ja hoor, de specials gingen beter. Niet alleen vond ik meer ruimte voor mezelf, maar kon ik ook meer genieten van de specials zelf. Helemaal in mijn element zonder dat ik te ver kon gaan. Het waren ook deze nationale spelen (samen met die van 2019) die mij het meeste zijn bijgebleven. Allemaal goed en wel, maar waar vind ik dan die rust? Gewoon even apart gaan zitten, en dan muziek luisteren ofzo. Wel wetende dat je terug naar de groep kan. De Nationale spelen zijn zo een groot evenement, en daar moet je van kunnen genieten. Ook al is het soms druk. Gewoon jezelf blijven, en genieten van elk moment daar. Al is het ook wel even zoeken naar een rustig plekje. Wat ook wel belangrijk is, dat je elke jaar wel beetje andere groep van atleten rond je hebt. Gelukkig loopt dat altijd wel goed af, en zijn de special zo gedaan.
Maar terug over het rust zoeken… Een belangrijk iets wat ik nog wil meedelen, is dat jaar na jaar ze je beter en beter kennen. Waardoor je ook beter omringt wordt, en meer kunt genieten ook als je het moeilijk hebt.
Het wordt weer winter, en kouder. Toch houd het ons (het Special Olympics van Apojo) niet tegen om onze training verder te zetten. In tegendeel we leggen onze lat steeds hoger.
Sinds paar dagen geleden hebben we een nieuw schema gekregen voor ons als triatleten. In dat schema gaan we elke dinsdagavond wisselen russen looptraining of zwemtraining. Deze week was het looptraining.
Mijn conditie is er redelijk goed op vooruit gegaan. Ik voel me zelf zekerder, maar vooral mentaal goed. Bij een zwemwedstrijd paar weken terug voelde ik mij ook goed in mijn hoofd, en ik haalde goede resultaten. Meer daarover in een blogpost over mijn zwemmen, nu dus verder over mijn Special Olympics…
We gingen gisteren dus lopen met de hele groep ergens dichtbij de voorziening. Het doel was, dat de triatleten 3km moesten lopen, en onze atletiekers hun afstanden (100m sprinten, 200m aflossing,…). Het was even geleden dat ik nog eens 3km had gelopen aan één stuk, maar zoals ik al zei, ik ben goed gemotiveerd, en dat doet veel…
Niet alleen blij voor mezelf, maar ook voor het team. Special Olympics blijft een evenement met beleving voor heel ons team (zowel de triatleten, als de atletiekers). En zo komen we beetje bij beetje dichter bij ons doel, en dat is schitteren op het podium in Sint-Niklaas.
Vorige week maakte ik nog een bericht over hoe de Special Olympics voor mij waren, wat ik er ga doen. Maar wat zijn die Special Olympics eigenlijk, want ik krijg vaak berichtjes hierover…
Het verschil?
De Special Olympics zijn de ‘Olympische Spelen’ voor mensen met een mentale beperking. Wat dus anders is dan Paralympics, want die ‘spelen’ zijn voor mensen met een fysieke beperking.
Nog een verschil tussen die twee is dat Special Olympics op zowel Nationaal niveau als Europese als wereld niveau. En de Paralympics is enkel op wereld niveau te spelen.
Om de hoeveel jaar speelt het zich allemaal af?
Wel, zoals ik al zei, er zijn verschillende niveaus… De nationale spelen die vinden elk jaar plaats. Dit telkens in een andere stad of gemeente. Tot een paar jaar geleden, probeerde de organisatie elk jaar eens af te wisselen tussen Walonië, Brussel (hoofdstedelijk gewest), en Vlaanderen. Tegenwoordig is het niet meer zo.
De andere niveau’s van Special Olympics (Europese en de wereld spelen), worden om de vier jaar georganiseerd. Trouwens de Europese en wereld spelen bestaan ook in Winter-variant, gelijk dus aan de ‘klassieke’ Olympische Spelen.Welke disciplines worden er georganiseerd tijdens de nationale spelen? Je kan het niet bedenken wat je allemaal kan doen van sporten. Ik denk dat tegenwoordig zelfs bijna elke sport mogelijk is, misschien bepaalde winter sporten niet.
