Enkele dagen rust na een echt een super leuke dag in Antwerpen tijdens de 10 Miles. Begonnen als “awel hannes, als jij het doet, dan doe ik volgend jaar mee” vorig jaar.. Belofte maakt schuld…
Hoe het plan begon…
Zoals ik al vermeld heb hierboven in de inleiding, is het allemaal begonnen met Hannes. Mijn jongste broer deed vorig jaar mee met enkele collega’s, en hij haalde het met een mooie tijd. De dag erna kwam hij thuis, en vertelde hij over de 10 Miles en hoe het voelde. Het interesseerde mij echt wel, en zei dan opeens (ik weet niet waarom…) “Volgend jaar wil ik ook wel meedoen”. Mijn papa antwoorden direct “Awel, dan moet je daarvoor gaan he Elias”. Wetende dat het toen een maand voor Berlijn was, dus was al hard bezig met de voorbereiding daarvoor. Maar dus, ik had het wel gezegd… Hannes zei ook direct dat hij ook het jaar daarna ging meedoen…
Gezegd is gezegd, dus trainen dan maar…
De trainingen waren met ups’s en down’s
Ik had het voorbije jaar wel aventoe gelopen, maar nooit echt grote afstanden. Ik bedoel dan meer als 10km. Eigenlijk ben ik pas beginnen lopen vanaf september ofzo met behulp van Garming Coach, waar ik trouwens heel content van was.
Ik weet nog dat ik in het begin vooral binnen heb gelopen in de fitness op de loopband, en dat ging op zich wel. Daar train je op bepaalde snelheid, en zo kon ik een tempo opbouwen. Na een tijdje moest ik dan wel gaan buiten lopen, en dat dat ging niet echt zo van een luie dakje. Het weer zat ook tegen, en dat gaf wat mentale tik in mijn hoofd. Was trouwens ook echt niet slim om in september binnen te trainen en dan in november buiten te trainen. Ook daar heb ik in geleerd…
Vanaf januari ging het vlotter zowel in afstand als in tempo. Ook kreeg ik veel tips van ons gezin. Alleen vanaf de trainingen langer dan 10km werden wel lastig met mijn sportschoenen. Ik kreeg last van mijn enkel, en van mijn knieën. Toch even laten naar kijken. Daarbij had ik door dat ik steunzolen moest dragen, en dat ik compressie kousen nodig had. Dit alles na een bezoek aan Runners Lab Zaventem. Sinds dat moment gingen de trainingen zonder veel problemen en kon ik al uitkijken naar 21 april, de dag van de 10 miles…
De dag zelf…
Toen was het dan zover, we (mijn broer, zijn vriendin en ik) waren klaar voor de grote wedstrijd. Er waren bijna 37.000 lopers, wat het allemaal heel druk maakte, gelukkig kon ik met mijn oortjes lopen, en kon ik bepaalde prikkels ‘uitschakelen’. Al wou ik nog wel iets horen van rondom mij…
Maar goed ik was er klaar voor…
Het was echt super druk, maar door de goede begeleiding van mijn broer konden we zonder veel problemen en stress naar de start vertrekken. Er was ook heel veel sfeer, wat het echt aangenaam maakte om te starten. Hannes ging echt samen vertrekken, maar na een kleine kilometer zei ik “Hannes, ga maar, ik zie je wel aan de finish”. Hij gaf mij een high five en vertrok.
En toen vertrokken we met lopen
Na de high five van Hannes kon ik aan mijn 16,2km beginnen. Iedereen zegt dat je je eigen tempo moet lopen, en niet willen meten met de mensen voor jou. Al moet ik wel zeggen dat er nog iets was wat belangrijk was voor mij om het makkelijker te halen. Er waren namelijk lopers met een vlag aan hun rugzak met een tempo op, dus als je bij die mannen (of vrouwen natuurlijk) blijft, dan blijf je dat tempo aanhouden.
Eenmaal enkele kilometers later, was ik daar al niet meer mee bezig, ik had een goed tempo en genoot toen van elke moment. Tussendoor had ik nog van Special Olympics opdrachtjes gekregen voor filmpjes en foto’s te maken onderweg. Die vind je op het Instagram account van teamspecial_be. Ook daar genoot ik van, en de race ging verassend vlot, tot kilometer 14.
Laatste kilometer in de tunnel
En dat was echt wel een belangrijk moment de 14km… Hannes had mij vooraf verteld over de tunnel net voor het einde. Hij zei “die is echt mentaal echt lastig” en hij had niet gelogen. De tunnel van ongeveer 1700m lang, maar ging heel traag omlaag en dan heel traag omhoog. En als dat dan nog al lastig was had je nog mentale stress omdat er om de 50m een bordje hing in die tunnel van hoelang hij nog was. Tegen dat er nog maar 500m tunnel was, waren er niet veel mensen nog aan het lopen. Vele hadden de mentale tunnel verkeerd ingeschat. Ik geef ook toe, dat het ook in mijn hoofd omging om te beginnen wandelen. Maar komaan het is nog maar 750m tot het einde van de hele wedstrijd, dus gaan… Die gedachten bleef maar door mijn hoofd spoken, maar die gedachten heeft mij ook uit de tunnel gehaald.
De meet
De laatste 450m was het nog om de bocht richting de finish, stond mijn broer op een betonblok te roepen “je bent er bijna”, ook Celine en haar mama stonden daar ergens. Dit gaf echt de extra boost om gewoon nog een mooie tijd te halen, al had ik wel vooral oog op tempo. De finish was daar eindelijk, en ik heb het gehaald. Vooral door Hannes dé man die ik nodig had, terwijl ik het wel alleen heb gedaan.
Het was een euforisch moment, en het voelde heel goed. Tijdens de run niet veel last gehad, maar als je stopt met lopen, voel je toch van alle pijntjes… Maar ik deed het wel…
Achteraf
De ontlading was groot, ik vond snel mijn ouders en de rest van het gezin die er waren. Wat waren ze allemaal zo fier, en terecht al kon ik het allemaal nog niet zo goed beseffen.
Na de drukte van aanschuiven in Antwerpen zelf, zijn we nog iets gaan eten, en dan met de trein terug naar huis. De cirkel was rond, want ben met dezelfde trein naar huis gegaan als degene waarmee ik er gekomen ben.
Super leuke dag, en dit smaakte naar meer… Tot volgend jaar dan? JA ZEKER
Elias
Add a Comment