Na maanden voorbereiding en vele uren trainen, was het moment eindelijk daar. We konden triatleet worden. Jullie lazen waarschijnlijk al de andere berichten van de de serie, waarbij ik het al had over het fietsen (deel 1), het lopen (deel 2) en het zwemmen (deel 3). In dit deel gaat het allemaal over die laatste dagen en de dag zelf dat ik de triatlon had.
De dag zelf
Terug naar de triatlon zelf. De zenuwen vielen mee, vond van mezelf dat ik best goed voorbereid was. Beter dan de halve marathon bedoel ik dan. Die ging niet zo vlot omdat ik ziek was de week ervoor, en zo kon ik niet genoeg eten en reserve opbouwen. Eerlijk gezegd dacht ik dat ik teveel had gegeten. Maar goed, ik voelde mij goed. Over eten gesproken, daar moest ik ook denken op voorrand, want enkel drinkbussen ging niet voldoende zijn, om de wedstrijd uit te lopen. Gelukkig bestaan er tegenwoordig veel mogelijkheden tot (sport-)voeding om je te helpen. Ook even vermelden dat we op de wedstrijd zelf ook wel bevoorrading hadden in vorm van water en soms ook cola.
Op naar de start
Over naar het belangrijkste van deze reeks van berichten. Hopelijk gingen we finishen. Om 9u vertrokken we naar de zwemzone, waar onze fiets werd gecontroleerd. Was voor mij allemaal nieuw, en ik was onder de indruk, en had wel wat stress. Mijn papa was bij mij als ik door de controles ging, maar hij werd vaak aangesproken over dat hij daar niet mocht zijn. Dit had te maken met veiligheid maar om eerlijk te zijn, het deed mij deugd om hem naast mij te hebben. Het mocht dus niet van de scheidsrechters. Dit weten we dan ook, maar mijn papa zei dan aan die mensen dat ik een beperking had, en dan was het ok. Voor een volgende keer denk ik wel dat ik het voorrand duidelijker ga aangeven dat ik een G-Atleet ben, hopelijk veranderd dit dan. Maar goed regels zijn regels, dus ik begrijp het wel.
Niet veel later stond ik er alleen voor. Op naar de start…
Deel 1: Zwemmen
Aan de start dan. In de reeks dat ik zat, dus de ‘plas triatlon’ waren er ongeveer 220 deelnemers, dus je kan je al voorstellen dat dit best druk was om daar aan de kant te staan aan het water. De eerste opdracht in deze triatlon was 750 meter zwemmen.
In het begin was het nogal heftig, er zwommen mensen tegen mij, over mij, veel duwen en trekken. Vooral die blauwe plekken die ik vond op mijn lichaam beamen dat. In de helft van het onderdeel viel het beter mee, ik kon iemand volgen die voor mij zwem en die ongeveer hetzelfde tempo had als ik. Dus door die vrouw of man, ja ik wist het niet zo goed heb ik toch een goede ronde afgelegd.
Daarna was het fietsen
Deel 2: fietsen
Dit is waar ik het meeste bang voor was. Ik weet wel dat ik best goed voorbereid was, zeker omdat ik de hellingen van het parcours al wel wat geoefend had. Maar goed we beginnen bij het begin van het fietsen. We kwam uit het water, en ik zocht meteen mijn papa, al mocht die natuurlijk niet in de wisselzone komen (lees hierboven).
Dus hij stond wat verderop, net voor langs de Demer gingen fietsen. Maar goed, ik stopte dus bij hem, voor effe kijken hoe het al was geweest, en voor iets te drinken en te eten. Ja ik weet dat dit mij tijd ging kosten, maar we deden voor het uitlopen niet voor een tijd, dus dan kan het wel.
Na een paar minuten begonnen we dan eindelijk aan het fietsen. Langs de Demer ging het best vlot, niet te lastig en kon goed doorrijden.
Eenmaal aangekomen in Aarschot kon ik aan de hellingen beginnen. En ja hoor due waren pittig, maar gelukkig had ik ze al wat geoefend. De eerste viel nog goed mee. Voor de tweede was het best pittig. Wel goed van mijn papa om op de ‘top’ te staan voor een kleine pauze. Ja weer een pauze, maar zoals gezegd ging ik voor de finish niet perse voor een bepaalde tijd. Door de goede voorbereiding is de rest van het fiets onderdeel goed meegevallen, wel beetje kramp in de benen maar dat is normaal denk ik. Dan de wisselzone…
Laatste wissel
Na het fietsen moest ik mijn fiets hangen aan de hekken, maar mijn papa was vergeten mijn bak bij de fiets te zetten, en ook mijn helm had hij nog. Toen werd één van de wedstrijd leiders wel wat lastig, maar deze snapte ik het wel. Gelukkig kon ik verder gaan met de wedstrijd en richting de finish lopen.
Deel 3: lopen
Dit deel starte wat lastiger, want ik moest nog één keer de orleanustoren over. Voor de mensen die dat niet weten, die toren staat op de top van hoogste ‘berg’ van Aarschot. In deze triatlon al twee keer overgegaan met de fiets bedoel ik dan. Als ik eraan begon had ik best last van kramp en pijn in mijn bovenbenen. Dus de weg naar de top was moeizaam, heb zelfs een stukje moeten wandelen. Eenmaal op de top ging het beter, en liep ik zelfs op een goed tempo de berg af richting finish.
FINISH
Daar waren we dan, veel supporters en familie bij het omgaan van de laatste bocht. Dit voelde zo goed. Deze gedachte ging de hele tijd door mijn hoofd “ben bijna triatleet”.. en ja hoor, na iets meer dan twee uur, kwam ik over de finish. Eindelijk triatleet, en voelde echt heel goed aan. Met supporters, familie en veel andere mensen en steun is dit gelukt!
Dit was dus mijn eerste triatlon, en het was super, er staat zelfs nog één gepland voor 30 augustus. Tot dan?
Elias
Add a Comment