img_3854.jpg

Elias doet eens een dorpsloop.

Het kan dan toch eens… Ja en gelukkig is het er nog van gekomen. Ik heb het over evenementen. Tuurlijk kan er veel, maar je moet wel naar de laatste regelgeving kijken. Voor ik mijn verhaal begin wil ik toch even meegeven, dat dit evenement op moment van datum voldeed aan alle richtlijnen en regelgeving rond evenementen in Covid-19-tijden.

Zoals ik al zei, ik was blij dat het er nog was. En over wat gaat dit dan? Wel je kan al wel aan de titel zien over wat het gaat. Jaja, Elias deed nog is een wedstrijd. En géén zwemmen of triatlon ofzo, maar een dorpsloop. Ik hoor jullie al zeggen “was het een evenement of een wedstrijd Elias?”. Ja, het was de beide.

Maar goed, we gingen het hier hebben over de dorpsloop. Wat dus ook een onderdeel is van de festiviteiten. Ik werd verwacht, om 10u30 bij de tent waar ik moest inschrijven. Het was nog geen 100 meter van ons huis, dus we waren er snel. Toen we aankwamen was er nog bijna niemand. Wij (mijn broer en zijn vriendin en ik), zijn dan maar op parcours-verkenning gegaan. En om eerlijk te zijn, ik vond dat wel interessant, want ik had dit nog nooit gedaan. Hmmm, daar lieg ik wel in. Want ik weet nog dat ik ooit meedeed aan de kinderloop zo een dikke 15 jaar geleden. Was een van de eerste edities van de Wijgmaalse Feesten. Ik werd toen tweede en mijn broer was net achter mij. Dus ja, het was niet mijn eerste keer, maar toch was het nu serieuzer…

We konden samen starten, en dat was eigenlijk heel leuk. Het doel van de voormiddag was gewoon aankomen. Er waren verschillende afstanden. Je kon kiezen uit 4, 8 of 12 kilometer. Ik koos 4km omdat ik op training nog nooit meer gelopen heb dan 7km. En dan kon ik makkelijker mijn doel halen…

Eenmaal de race begonnen, ging ik op mijn eigen tempo lopen. Niet te snel, want ik zag die andere al snel vooruit lopen. Toch was het mijn verstandige beslissing om niet echt mee te lopen met de andere.
Mijn Garmin was eigenlijk ook wel een handige tool, om jezelf rustig te houden. Je kan dan de tijden beter monitoren, en vooral de hartslag in het oog houden. We deden twee rondes, die waren uitgestippeld doorheen ons dorp. De eerste ronde ging eigenlijk heel goed, en de tijd was ook niet slecht. Maar je voelt het al komen he… En ja, de tweede ronde was wat anders. Ik moest veel meer moeite doen, en ook de andere deelnemers liepen steeds meer voor. Nogmaals, ik deed mee om zeker de eindmeet te halen. Toen ik het pleintje uitliep, zag ik in de verte de eindstreep. Vooral de klop viel op, en ik kwam steeds dichterbij. Eenmaal ik dichter kwam, zag ik op de klok staan 18’57”. En ik wou de 20 minuten echt wel achter mij laten.

Uiteindelijk kwam ik over de meet net onder de 20minuten, voor dus de 4km. Wat was dat weer een uitdaging meer voor mij. Een dorpsloop, iets wat ik eigenlijk nog bijna nooit gedaan had. Ben wel super fier op mezelf, en ik wil graag in het bijzonder mijn broer en zijn vriendin bedanken, om dit voor mij mogelijk te maken. Alsook de organisatie.

Ik moet wel eerlijk zeggen, dat dit wel smaakt naar meer. Dus hopelijk volgend jaar weer. En dan zonder dat we alles met covid moeten afwachten.

Tot de volgende volgers,
Elias H.

Ps: Laat ook gerust een reactie achter. Dat kan onder elk blogbericht op G-SportSE.be of op sociale media. Wij (Sander en ik), weten graag wat er speelt, en ook wat jullie ervan vinden.

Fotootjes van de dorpsloop.
img_4379.jpg

Hoge druk bij (Top-)sporters

Iedereen heeft het gezien die een beetje de Olympische Spelen in Tokyo volgt. Het moment van de Amerikaanse turnster Simone Biles die wereld verbaasden met haar nieuws over ‘mentale gezondheid’. Ik had wel al iets gepost op sociale media daarover, maar ik wil er toch meer over kwijt dan gewoon een foto te delen op Instagram. Want het lijkt voor ons een ‘ver-van-ons-bed-show’, maar ik zie dit vaker. Dan wel in G-Sport. En daar gaat onze website/blog over, dus vond ik het ook gepast om daarover een bericht te typen.
Mentale gezondheid. Het klinkt simpel, maar dat is het niet. Er komt redelijk veel bij kijken.

Na het lezen van een artikel op de site van VRT-NWS werd het wel al een beetje duidelijker wat de sport-psychologe vertelde. Daarbij viel op dat het niet enkel over Simone gaat, maar dat dit voorkomt bij meer topsporters. Ook Japanse atleten werden vermeld. Nu word het dus aangehaald dat het vaker voorkomt. Voor mij (en ik denk voor vele andere) is dit geen verrassing.

Wat houd het nu in?

Mentale gezondheid in sport, heeft voor mij alles te maken met druk en stress. Ik heb het dan over hoe ik het zie. In het geval van de Amerikaanse turnster leek het verder te gaan. Tuurlijk is het verschil tussen een Special Olympics atleet en een Olympische kampioen heel groot. Als heel de wereld jou op de voet volgt, en je komt heel vaak in de media, dan voel je druk. Ja druk, dat is een vies beestje. Elke dag presteren om de wereld te tonen wat je kan. En als je dan een mindere dag hebt, dan heeft iedereen het gezien, dat elke keer opnieuw, dat geeft veel druk.
Dan de stress….
Als je dat allemaal al hebt, dan krijg je stress. Op tv was te zien dat ze viel op een toestel, en dan was de maat vol voor Biles. Veel atleten zouden dat dan voelen, maar niemand durft het toegeven. Stress en druk heeft dan direct impact op de prestaties.

Simone Bales in Tokyo, op de Olympische spelen 2020

Maar hoe kan je die stress en druk wegnemen? Om eerlijk te zijn, ik denk niet dat je die zomaar kan wegnemen. Je zou denken het publiek in de stadia weglaten. Dat kan wel werken, maar dat geeft toch sfeer, en ook dan heb je eventueel familie of vrienden in het stadium zitten, dus dat kan ook wel rust geven. Al heb je dan ook veel andere (roepende) mensen. Dus daar ligt de oplossing ook niet (volgens mij).

Begeleiding dan?

Tegenwoordig heb je een heel team achter je. Dat gaat veel verder dan enkel fysieke coaches. De dag van vandaag heb je mentale coaching, en natuurlijk ook een grote medische staf. Is dit dan de oplossing? Hmmm, weet ik niet direct. Waarschijnlijk wel, maar dat is nog niet alles… het blijven mensen en geen robots, wat daarin heel belangrijk is.

Voor mij?

Ik heb in mijn sporten al van alles gezien, in dat thema. Maar toch het blijft schrikken als je iemand mentaal ziet ‘crashen’. De eerste keer dat ik het zag was op de Special Olympics in 2017 (mijn eerste Spelen). Toen we met het team bij de atletiekpiste stonden. Er was een meisje dat hard aan het wenen was, en dus het niet meer zag zitten om het te doen. Nu zullen jullie wel vragen, hoe komt Elias dat je wist dat dit met mentale gezondheid was? Wel, omdat dat de omroepers ervoor zeiden “gelieve even niet te roepen, ze heeft tijd nodig”. Het meisje is toen weggelopen uit de race. Toen dacht ik al “ocharme, dit moet een moment van hun zijn om te stralen en te genieten van hun prestaties”, maar dus prestatie kwam er niet. Jammer voor iemand die een mooie starttijd had.

Ik zag sinds dat jaar vaker, maar ik denk dat het ook meer opvalt als je weet wat het inhoud. De jaren erna waren er verschillende zwemmers, die op de startblok stonden en die er snel afgingen om dan naar een voor hun veilige plaats te gaan.

Zoals ik hierboven al aangaf, het komt overal voor, niet enkel in G-Sport maar dus ook in Topsport. Het is niet allemaal zo positief als het gebeurd, maar het komt vaker voor, en ik ben blij dat een top atleet als Simone Bales dit naar boven brengt en het dus ook bespreekbaar maakt. Ook dat is het vermelden waard.

Zo dat was het bericht. Ik hoop dat andere (G-)sporters hier wat aan hebben, want dit is een heel belangrijk punt in heel de wereld. Er is niks mis mee dat je dat eens voorhebt, maar probeer je dromen toch te bereiken, zolang je maar jezelf blijft, en het leuk blijft vinden, want daar draait het toch om in onze sport, niet?

Elias Hendrickx

Laat weten, wat jij vind in de reacties hieronder

Bron en foto’s: @vrtnws