De zomer loopt op zijn einde, er was nog niet zoveel gebeurd rondom mij maar de voorbije weken is er wel het een en ander gebeurd waar ik nu openlijk kan over praten. Al moet ik wel zeggen dat het niet altijd leuk was. In dit bericht vertel ik wat er allemaal gaande was.
Om maar te beginnen met de pijnlijkste. Enkele weken geleden kregen we in de zwemclub whatzapp een bericht dat nooit leuk is. Er stond: “Onze zoon zijn hart is gestopt met kloppen”. Eerst wist ik niet zo goed hoe te reageren. Wat? Is hij overleden? Zo plots? Een jongen van 19 jaar? Ik moest het even verwerken. Dit komt als bom, niemand had dit verwacht. Dit was echt verschieten, en ik wou (samen met ons zwemteam) hem een waardig afscheid geven. Omdat ik vaker teksten schrijf, heb ik een tekst geschreven voor hem, al moet ik wel zeggen dat deze manier van schrijven toch helemaal anders is. Heel emotioneel, de woorden waren moeilijk te vinden, terwijl ik met tranen in mijn ogen de tekst afwerkte. Toen ik het bericht kreeg dat ik mocht voorlezen op her afscheid, heb ik toch nog even gedacht of dat ik niet nog iets extra kon doen, om hem te eren. Want hij was een topper, een echte kampioen in en rond tet zwembad. Zo gezegd zo gedaan. Tegen het einde van mijn tekst die ik las, ben ik naar de kist gestapt en heb een medaille daarop gelegd met de woorden “jij bent en blijft onze kampioen”. Echt recht uit het hart, en over hart gesproken, hij blijft in mijn (en natuurlijk bij vele) hart. Het gaat je goed…
Na dit nieuws had ik echt geen gemakkelijke periode. Ik had minder zin in vanalles, en vond weinig rust. Mijn hoofd werd soms wel echt zot. Gelukkig heb ik de juiste mensen rondom mij, en met een combinatie van rust en werk kon ik mijn gedachten wel verzetten. Jullie kunnen wel begrijpen dat dit niet gemakkelijk was.
Gelukkig was er iets waar ik echt wel naar uit keek. Een evenement op 5 augustus met Apojo, waar ik al maanden naar uit keek. Jullie hebben op mijn socials ongetwijfeld dit zien voorbij komen:
Deze affiche heb ik zelf gemaakt in opdracht van een begeleider van Apojo. Maar her ging mij vooral over hoe leuk dat dit ging worden. Nu ben ik misschien nogal rond de pot aan het draaien. Wat was dat nu eigenlijk?
De Apojo Cup! Een voetbal wedstrijd waarbij iedereen welkom was van Apojo om samen te spelen of iets te komen drinken in en rond het kunstgrasveld in Aarschot. De teams waren een mix van bewoners en begeleiders (mannen en vrouwen), wat het natuurlijk echt wel leuk maakte. Zoals gezegd had ik hier echt naar uit gekeken. Zeker na dat pijnlijke nieuws wat ik hier vanboven al neerschreef. Ook mijn beste maat Sander was erbij bij de Apojo Cup. Hij kwam een dagje op bezoek in Apojo, en ik was heel blij dat hij tijd had gemaakt voor mij die dag. Want hij begint ook echt druk te hebben met zijn sport. Maar daarover meer in een eventueel komend blogbericht. Terug naar de Apojo Cup. Zoals gezegd bestonden de teams uit combinatie van begeleiders en bewoners, al is begeleiders niet echt het juiste woord, ik kan beter zeggen personeel. Want in mijn team zat een kinesist. En in het andere team zat een technische medewerker. Dus ja, echt een mix van deelnemers. Dit kon toch niet anders dan goed lopen?
Het was echt een top dag. Iedereen heeft zich heel hard geamuseerd en alle delen van dat evenement waren goed voor Apojo. Je had de jeugd die hun energie kwijt kon, je had mensen die konden komen kijken en iets drinken, maar ook de oudere generatie van bewoners deden een wandelingetje voor te komen, dus ja voor ieder wat wils. Uiteindelijk werd het 4-1. En mooie uitslag, maar vooral een mooie dag.
Jullie lezen het, ik hen wat meegemaakt. Met deze gebeurtenissen weet je pas echt hoe het leven gaat. Geniet van elk moment lijkt het, want het kan ineens keren. Momenteel gaat het beter met mij, maar ik kan echt oprecht zeggen, dat dit niet zo gemakkelijk was.
Elias Hendrickx
Chapeau Elias.Ik leef met je mee.
Bedankt! Dit doet goed.