Iedereen wist dat dit moment ging komen. De busrit tussen Keulen en Berlijn. Vroeg opstaan voor alles op te ruimen en in te pakken voor de ‘verhuis’ naar onze eindbestemming Berlijn. En de verhuis mag je best letterlijk nemen, want mijn koffer zat nog steeds goed vol, zeker met de kleine (en soms grotere) cadeau’s die we afgelopen dagen gekregen hadden. Gelukkig heb je dan de coaches, maar vooral ook Jeff waar ik mij super goed bij voel, en altijd zal helpen waar nodig…
Met dat bruggetje kom ik dichter bij de titel van deze post. We zijn nu al enkele dagen met elkaar onderweg, en dan begin je iedereen beter kennen, maar ook wel waar ze het moeilijker mee hebben. Versta mij nu niet verkeerd, ik heb niet zoveel ergernissen, maar je weet beter wie wanneer wat nodig heeft van rust, en ook wanneer er teveel prikkels zijn. Eerlijk gezegd, dit had ik wel verwacht, iedereen is anders, maar het blijft wel Special Olympics. We komen ook wel dichter bij Berlijn, en dat is ook te merken. De vermoeidheid is al beetje zichtbaar, maar we kunnen nog wel genieten.
Het is niet altijd zo hoor. We kunnen nog veel plezier maken, en leren nu zeker de belgen al goed kennen. Heel leuke groep, met sfeervolle dynamiek. Ik leer ook veel bij, niet perse enkel over zwemmen, maar ook over andere sporten. Ook daar komt respect bij kijken, iedereen doet op hun eigen manier hun sport, met welke beperking dan ook.
De busrit duurt lang, en is heel saai. Gelukkig hebben we elkaar, en kunnen we eerlijk gezegd ook even rust nemen op een of andere manier…
Tot in Berlijn!
Add a Comment