Berlijn is onze eindbestemming, maar zeker niet het einde van ons avontuur. Alles gaat hier gebeuren in Berlijn. Het was een lange reis van Keulen naar Berlijn, dat hebben jullie zeker al gelezen in vorige blogpost. Ben ergens wel blij dat we er zijn, nogmaals, iedereen heeft een dik jaar hier naartoe gewerkt.
Voor ik verder ga, wil ik nog zeggen dat ik mijn communicatie wat moet afbouwen zodat ik mij kan focussen op de wedstrijden, maar dan lezen jullie alles wel na de spelen…
Berlijn is een super grote stad, met veel variatie in culturen en gewoontes, dus veel diversiteit. De eerste dagen was het vooral wennen aan nieuw hotel. Over het hotel gesproken, we slapen op een kamer met vier, daarvan natuurijk de jongens van ons zwemmen, maar ook een gymnast en een kajakker. We hadden vooral ons bedje nodig de dag als we aankwamen, en de dag erna hebben we al een paar sport venue’s (sport sites) bezocht, denk dan maar aan judo, tafel tennis, super interessant. Na dat bezoek zijn we naar de ‘atlete lounge’ gegaan. Dat is een plaats waar je verschillende atleten kan spreken en ontmoeten. En dat is nu een mooie plaats voor mij om te vertoeven, daar heb ik ook mijn eerste pin’s geruild.
Wij kunnen met onze accreditatie-kaart ook het openbaar vervoer nemen, en dat is veel makkelijker om naar de sport venues te gaan, want het stadsverkeer is niet zo vlot… Met een combinatie van treinen, metro’s en trams kunnen we wel overal snel komen. Het zwembad is wat verder weg van het hotel, en we moeten dus half uurtje openbaar vervoer gebruiken om er te komen, maar het is zo goed georganiseerd, dat je nooit langer dan 15min moeten wachten.
Eenmaal aan het zwembad vielen bij ons alle monden open, WAT EEN ZWEMBAD… ooo… nooit gezien zo iets indrukwekkend. Hier gaat ook alles gebeuren, hier gaan we stralen, hier gaan we knallen, hier gaan we emoties hebben, hier gaan we mensen leren kennen, hier gaan we met ons team tot het uiterste gaan. De focus is er ook wel, maar de vermoeidheid is groter. Wij als zwemteam gaan altijd wel vroeg slapen. Dit mede omdat we vaak s’ochtends vaak training hebben. Ja hoor, ook in Berlijn trainen wij nog.
Dan het hoogtepunt van de spelen.. De openingsceremonie!!!! Hier komt de titel van dot bericht echt wel tot zijn recht. Wat een avond, ik kan er voor zorgen dat jullie een uurtje kunnen lezen over wat ik allemaal voelde, maar ik zal dat niet doen, want er zijn meerdere berichten al om te lezen dus ga ik niet doen…
Ik ga toch proberen… hahaha… Als we aankwamen met de bus bij het stadion moesten we nog een dikke twee uur wachten op een grasveldje waar precies het voetbal doorging. Daar hebben we voor het eerst alle landen van de wereld gezien, waardoor we vele pins konden ruilen. Het nadeel was wel dat het daar heel druk was, en daarbij was het nog eens heel warm. We zaten daar met onze jas en vest, stomme keuze maar een uurtje of twee daarvoor regende het nog, daarom dus… Dan moest elk land alfabetisch richting de catacombe en vervolgens het stadion binnengaan. Voor de rest van de avond, verwijs ik je graag door naar de socials van Special Olympics World Games Berlin, Belgische SO socials of die van ons, want beelden zeggen meer dan tekst daar…
Tegen kwart na één lagen we in ons bed, want de competitie begint de dag erna…
Tot snel, Elias
Add a Comment