logo-special-olympics-belgium

Special Olympics Virtual Games: Mijn ervaring achteraf

Voor het eerste bericht van de Virtuele spelen verwijs ik je graag naar deze pagina.

Het was mij wat. Helemaal anders dan verwacht, maar toch kan ik je vertellen dat ik mij super hard geamuseerd heb samen met ons Team. Over ons Apojo-team maak ik later nog wel eens een bericht, want dat is ook niet zomaar in één twee drie uitgelegd.

Toen ik vorige week las op sociale media dat er Virtuele Spelen gingen georganiseerde, had ik gemengde gevoelens, en om eerlijk te zijn had ik er weinig zin in. Je kan de sfeer toch niet zomaar vervangen door thuis alles zelf te doen (of in je eigen club, team,…).
Mijn omgeving had er duidelijk meer zin in. Op Facebook werd ik al erover aangesproken, ook van het team uit kreeg ik berichtjes zoal “Allé Elias, dat is toch echt iets voor jou, je moet dat doen!”.
Na een nachtje erover nadenken, had ik er eigenlijk wel zin in. Oké, het is anders, maar toch is het leuk om een nieuwe ervaring aan te gaan, in deze moeilijke Covid-19 tijden.
En zo gingen de Virtuele Special Olympics 2020 van start…

Het begon met een openingsceremonie die natuurlijk helemaal anders was dan normaal. Al moet ik er wel bij zeggen, dat we met team Apojo de laatste jaren ook niet naar dat onderdeel gegaan zijn van de ‘Specials’ (zo noemen wij Special Olympics in ons team) . Omdat we de volgende dag meestal vroeg op moeten, en omdat die ceremonie soms lang kan duren.
We keken de openingsceremonie samen met onze atleten die samen met mij de virtuele spelen gingen doen op de computer, want die werd uitgezonden op Facebook (een foto hieronder bewijst dat)

 De virtuele spelen; de openingsceremonie samen kijken op computer… LIVE…

Ik moet wel zeggen, dat het in het begin allemaal wat onduidelijk was over hoe het moest, maar in de livestream werd het al wat duidelijker. Dit heb ik al uitgelegd in vorig bericht.
Na de ceremonie waren we klaar om er aan te beginnen. We besloten om eerst wat materiaal te verzamelen en ons te organiseren voordat we gingen beginnen aan de uitdagingen zelf. Iedereen had er zin in, en waren gemotiveerd om het samen te doen tot het einde.

In de namiddag begonnen we eraan. De eerste discipline die we dachten te doen was Atletiek, en dan voornamelijk het lopen en wandelen. Voor de sportievere atleten was het 2km lopen, en voor de sporters die het wat rustiger wilden doen, die konden dan 2km wandelen. Voor ieder wat wils dus. Dat staat in het algemeen centraal in Special Olympics “sporten elk op zijn niveau”, wat nu dus niet anders was.
Al mogen we niet vergeten dat we ons moesten houden aan Corona-regels en instructies van de voorziening om de uitdagingen te volbrengen. Voor het lopen en wandelen wou dat zeggen, dat we 1,5m uit elkaar moesten blijven, en ook enkel buiten mochten met begeleiding (die ook mondmasker moesten dragen). Gelukkig was dat geen probleem en konden we op ons eigen tempo de eerste uitdagingen vlotjes te volbrengen.
De rest van de dag, hebben we het rustig aan gedaan, en vooral genoten van de rust s’ avonds (wat we anders ook zouden doen in onze verblijf tijdens de ‘gewone’ spelen).

Dag 2 begon wel anders. We hadden nog maar één onderdeel gedaan, en we wilden er toch meer gedaan hebben op deze virtuele spelen. Vooraf hadden we wel al een keuze gemaakt met wat we dachten te doen van disciplines. Nadat we de dag ervoor ‘atletiek’ gedaan hadden, stonden er nog voetbal, racket-sporten en voor mij nog zwemmen omcirkeld op onze deelnemers-kaart.
Het eerste wat we deden was voetballen. Deze uitdaging hield in dat we penalty’s gingen trappen. Maar omdat we niet meteen naar een voetbalveld konden gaan, en we ook weer niet zomaar buiten mochten, deden we dit op een muur in het binnen tuintje van onze gebouwen. Met dit onderdeel was iedereen dol gelukkig. Neem nu bijvoorbeeld onze ‘Special Devil’ Wesley. Eenmaal je die titel hebt, dan kan je niet anders dan uitkijken naar dit onderdeel. Ieder van ons trapte dus een paar keer op doel, wat dus bij ons gewoon de muur was. Nogmaals: het gaat niet over hoe perfect het allemaal is, maar het al doen is al veel voor sommige.

Na het voetballen deden we racket-sporten. Dit leek heel simpel te doen, maar toch heb ik de heel de voorziening af gelopen voor het materiaal te vinden. Een racket en een tennisbal, was blijkbaar niet direct te vinden. Toch ergens ver in een bak verstopte iemand een soort racket en een balletje. Het was geen tennisracket en tennisballetje, maar toch konden we al verder. Ik moet zeggen, het was toch nog moeilijker dan ik zelf had verwacht.
Daarna was het tijd voor mij om iets te doen voor mijn discipline… zwemmen…
De uitdagingen bij dat onderdeel waren 30 seconden in plank houding te blijven hangen, en dan een soort van crawl zwemmen op het droge. Dat planken ging nog goed, maar die crawl zwemmen op het droge, dat was nogal een raar beeld. Maar goed, het gaat om het plezier en dat was het wel.

Na alle sporten was het voor mij nog niet gedaan. Tijdens elke uitdaging, stond ik klaar met camera om alles vast te leggen. Dan hebben we achteraf een mooi beeld met hoe het allemaal was. Maar dat wilt ook zeggen, dat ik nog wel wat computer werk had om alles mooi achter elkaar te zetten, en dus mooi filmpjes te maken. En daarmee wil ik dit blog bericht ook mee afsluiten.
Bedankt voor de steun, het plezier, en hopelijk tot volgend jaar met de ‘gewone’ spelen.

Groetjes,
Elias

 

Foto’s en video’s: