Elke atleet heeft wel zijn dipjes, maar de show must go on. Wat een pech heb ik gehad: een drukke week op het werk, dan een week corona. En ja die corona viel wel echt wel lastig… Van donderdag tot donderdag die virus, om dan vrijdag namiddag naar Herentals te gaan voor de stage voor de Special Olympics Summer World Games. Dat beloofde al op zich een zwaar weekend te zijn, maar dan bijkomend een weekje niet kunnen zwemmen, maakte het echt wel heftig. Plus nog een zwemwedstrijd in Leuven bij Leuven Aquatics. Drukke planning, veel om over te schrijven..
Laten we beginnen met het stage weekend…
De stage ging door op dezelfde plaats als vorige keer (lees: Stage Herentals – Road to Berlin) Herentals in het Netepark bij Sport.Vlaanderen.
Leuk detail, Jef en ik sliepen op exact dezelfde kamer. We kwamen de kamer binnen en gingen direct naar ons bed van vorige keer, dat is pas structuur.
Wat wel anders was dan vorige keer, was dat het weekend van vrijdag avond tot zondag middag was, in september was het van vrijdag middag, dus we ‘wonnen’ al enkele uren. Voor de rest was het programma vergelijkbaar, wat dus wilt zeggen, veel sport en verschillende (teambuilding-)activiteiten. Alleen was er meer media aandacht. Volg maar binnenkort op VTM “Alles voor de spelen”, meer kunnen we daar niet over zeggen, maar dus die camera’s volgde verschillende atleten het hele weekend lang. Al was Koen Wauters vaak en opvallend aanwezig. Hij maakte tijd voor elke atleet, en wou ons allemaal leren kennen, dit deed hij echt op een leuke en spontane manier, dus dat vonden wij (of toch zeker ik) heel leuk en aangenaam.
Er moest natuurlijk ook nog gezwommen worden, en daar had ik wat bang voor, want ik had niet zoveel gezwommen afgelopen weken (door dat virus). Jeff volgen dacht ik mezelf, maar de trainers die zeiden al snel “T’is training Elias, gewoon je best doen, en voldoende rusten tussen de oefeningen, en dan komt dat allemaal goed”, wat ben ik blij met onze trainers.
Na het zwemmen zaterdag was het fuif, daar konden we volledig los gaan, en elkaar nog beter leren kennen. Je merkte daar heel hard op dat iedereen veel respect voor elkaar had. Zelf heb ik vooral met Thibault gepraat, hij is zeiler die ook veel achter de schermen bezig is bij Special Olympics Belgium. Beetje netwerken was dat eigenlijk, en zeker dan met Celine leer ik veel.
We zijn met ons zwemgroepje wel redelijk vroeg gaan slapen, want we moesten vroeg opstaan.
Normaal was het de bedoeling om nog te gaan trainen zondag ochtend, maar toen wisten we nog niet dat de fotoshoot die ochtend zeer hard ging uitlopen…. En niet te vergeten dat we nog een zwemwedstrijd hadden in de namiddag.
Na de fotoshoot gingen we dan al maar met een busje richting Leuven. Voor mij was dat toch een belangrijke wedstrijd, het is namelijk wel de club waar ik in het weekend train.
Het was een leuke wedstrijd met best wel een goed resultaat, al was het toch lastig na een weekje ziek, en een weekendje stage.
Op een moment kwam mijn trainster naar mij en ze vroeg of ik met een paar mensen wou spreken. Het ging over de schepen van sport van Leuven. Heel leuk gesprek gehad, fier om hen te mogen ontvangen.
Eerlijk gezegd was ik dan zo moe, dat ik zo snel mogelijk naar mijn studio wou, om dan direct in mijn bedje te kruipen, en kon terugdenken aan een heel tof, maar vooral zwaar weekendje…
Voila, dat was nogal een verslag, maar er was ook te vertellen. Berlijn komt dichter bij, en blijf ons volgen op de socials.
Tot snel,
Elias
Add a Comment