Weten jullie waar ik zelf heel gelukkig van wordt in de G-Sport? Wel dat er meer mogelijkheden en evenementen komen voor heel veel G-Sporters. En daar wil ik het in dit 150ste (!) blogbericht van G-SportSE over hebben. In Berlijn waren vanuit België ook wel wat team sporten: voetbal, Hockey, basketbal. In Berlijn hadden we de vrouwenploeg van het voetbal, maar de mannen die hebben ook kansen gekregen, beter nog, ze mochten helemaal naar het buitenland voor te gaan shinen. En daar wil ik het over hebben, omdat ik zelf ook iemand in de voorziening die bij de Special Devils zit. En dan wordt ik blij als ik dit op sociale media zie:
Dit is echt een grote stap vooruit voor het organiseren van verschillende toernooien, en dan zeker in het buitenland. Dus voor het verhaal… De Special Devils (het mannen voetbal team van Special Olympics Belgium), werden uitgenodigd voor de Gothia Cup en Zweden. En je kan zien dat ze zich goed hebben gesmeten in het spel, maar jullie zien ook dat ze mooie resultaten hadden gehaald. Bij mij in de voorziening zit een jongen die ook bij de Special Devils zit. Hij ging vorig jaar al naar Zweden voor dit toernooi en ik hoorde daarna echt mooie verhalen van hem. Zo een grote toernooien komen niet zo vaak voor bij Special Olympics, omdat er gewoon veel bij komt kijken: organisatie, budgetten, en dan kan ik mij inbeelden als je zo een uitnodiging krijgt voor te gaan. Dit zou meer moeten gebeuren. Bij andere sporten heb ik dat ook al gezien voor het hockey team, maar op de socials van SOB vind je ook berichten van fietsers van bij special olympics die mee mochten rijden in nationale koersen. Dus er is veel op komst. Maar toch wil ik graag dit promoten bij onze 150ste post…
Zelf heb ik de Barbie film niet gezien, maar op sociale media zijn er vele die een app gebruiken voor hun ‘perfecte’ beeld te geven als Ken of Barbie. Al doen natuurlijk de meeste dat voor de fun, en dat is het uiteindelijk ook. Dit is een blog over G-Sport dus we gaan het niet hebben over Barbie en Ken, maar wel over wat ik onlangs mee gemaakt had.
Eigenlijk is het allemaal samen te vatten in één zin, en dat mag dan ook de titel zijn van dit bericht. Maar we gingen het wat ik meegemaakt had. Jullie hebben zo is zo al video’s gezien onder de noemer van #GKrachten, dat zijn de filmpjes van Celine en mij. Vorige week was ik dus bij Celine voor video’s op te nemen. In de voormiddag was ik bij haar eerste training na ons mooi avontuur in Duitsland. Toen zag ik al meteen dat het moeilijker werd. Trouwens dit is bij vele atleten zo, natuurlijk had ik het zelf ook bij mijn eerste training, maar ik hoorde het ook van Amal (judoka van Team Belgium), het is normaal natuurlijk…
Terug naar die video, die jullie trouwens ergens volgende week kunnen zien, volg ons op sociale media. Toen we de opnames maakten, zagen zowel Celine als ikzelf snel dat we er wel wat moe uitzagen. Nogmaals: dat is heel normaal. We hadden het erover gehad hoe we dat dan gingen doen, en kwamen snel tot hetzelfde besluit, we gaan dit posten omdat niemand het ideale beeld mag krijgen. Rust en dus mentale gezondheid is een belangrijk thema, en daar willen we beidde over praten. Je kan tegenwoordig veel met montage software, en ik ben zeker dat dit ook teveel gebruikt word bij (bekende) YouTubers of andere personen op sociale media. Wij zijn geen robots, en hebben elk onze dingetjes, maar we zijn wel blij, dat we jullie kunnen helpen, motiveren maar vooral plezier kunnen geven in onze avonturen, verhalen en video’s.
Dus wat we zeggen is “Niemand is PERFECT… En dat is NORMAAL” is wel duidelijk nu. Blijf ons volgen, en tot snel, Celine en Elias
Hallo Elias hier, weer eens tijd voor nieuwe blogpost….
Voordat ik iets zeg over een ‘nieuw project’, wil ik zeggen dat er wel kleine dingen zijn gebeurd. Ik kan eindelijk terug sporten, na de ondertussen al bekende ‘Apojo Cup’. Want daar was het na het evenement wel wat gebeurd. Even de balans daarvan opmaken: Twee begeleiders ‘out’ met blessures, en ikzelf had last van mijn hamstrings, maar nog veel pijnlijker was dat er iemand met toppen voetbalschoen op mijn enkel was gaan staan. Daarom dus zelf even stilgezeten. Op het eerste zicht was dat even een dipje, maar na een paar dagen genoot ik ook wel van de rust momenten die ik daardoor kreeg…
Dan heb ik vooral gefocust op TandemDoublePower. Want dat is echt belangrijk voor Sander en zijn nieuwe piloot Niels. Zelf deed ik daar al een tijdje de socials voor, maar nu dus volledige website gemaakt. Ga daar zeker eens heen voor alles over TandemTeamDoublePower.
Ook heb ik gewerkt aan een plan voor een nieuw project dat ik ga starten met Celine (ja, mijn collega van bij TheSpecialInfluencers!). Ondertussen daar al vaker over vergaderd, en plannen concreter gemaakt. Meer kan ik daar nog niet over zeggen. Ik kan alleen deze foto onderaan delen…
De zomer loopt op zijn einde, er was nog niet zoveel gebeurd rondom mij maar de voorbije weken is er wel het een en ander gebeurd waar ik nu openlijk kan over praten. Al moet ik wel zeggen dat het niet altijd leuk was. In dit bericht vertel ik wat er allemaal gaande was.
Om maar te beginnen met de pijnlijkste. Enkele weken geleden kregen we in de zwemclub whatzapp een bericht dat nooit leuk is. Er stond: “Onze zoon zijn hart is gestopt met kloppen”. Eerst wist ik niet zo goed hoe te reageren. Wat? Is hij overleden? Zo plots? Een jongen van 19 jaar? Ik moest het even verwerken. Dit komt als bom, niemand had dit verwacht. Dit was echt verschieten, en ik wou (samen met ons zwemteam) hem een waardig afscheid geven. Omdat ik vaker teksten schrijf, heb ik een tekst geschreven voor hem, al moet ik wel zeggen dat deze manier van schrijven toch helemaal anders is. Heel emotioneel, de woorden waren moeilijk te vinden, terwijl ik met tranen in mijn ogen de tekst afwerkte. Toen ik het bericht kreeg dat ik mocht voorlezen op her afscheid, heb ik toch nog even gedacht of dat ik niet nog iets extra kon doen, om hem te eren. Want hij was een topper, een echte kampioen in en rond tet zwembad. Zo gezegd zo gedaan. Tegen het einde van mijn tekst die ik las, ben ik naar de kist gestapt en heb een medaille daarop gelegd met de woorden “jij bent en blijft onze kampioen”. Echt recht uit het hart, en over hart gesproken, hij blijft in mijn (en natuurlijk bij vele) hart. Het gaat je goed…
Na dit nieuws had ik echt geen gemakkelijke periode. Ik had minder zin in vanalles, en vond weinig rust. Mijn hoofd werd soms wel echt zot. Gelukkig heb ik de juiste mensen rondom mij, en met een combinatie van rust en werk kon ik mijn gedachten wel verzetten. Jullie kunnen wel begrijpen dat dit niet gemakkelijk was.
Gelukkig was er iets waar ik echt wel naar uit keek. Een evenement op 5 augustus met Apojo, waar ik al maanden naar uit keek. Jullie hebben op mijn socials ongetwijfeld dit zien voorbij komen:
Affiche “Apojo Cup”
Deze affiche heb ik zelf gemaakt in opdracht van een begeleider van Apojo. Maar her ging mij vooral over hoe leuk dat dit ging worden. Nu ben ik misschien nogal rond de pot aan het draaien. Wat was dat nu eigenlijk?
De Apojo Cup! Een voetbal wedstrijd waarbij iedereen welkom was van Apojo om samen te spelen of iets te komen drinken in en rond het kunstgrasveld in Aarschot. De teams waren een mix van bewoners en begeleiders (mannen en vrouwen), wat het natuurlijk echt wel leuk maakte. Zoals gezegd had ik hier echt naar uit gekeken. Zeker na dat pijnlijke nieuws wat ik hier vanboven al neerschreef. Ook mijn beste maat Sander was erbij bij de Apojo Cup. Hij kwam een dagje op bezoek in Apojo, en ik was heel blij dat hij tijd had gemaakt voor mij die dag. Want hij begint ook echt druk te hebben met zijn sport. Maar daarover meer in een eventueel komend blogbericht. Terug naar de Apojo Cup. Zoals gezegd bestonden de teams uit combinatie van begeleiders en bewoners, al is begeleiders niet echt het juiste woord, ik kan beter zeggen personeel. Want in mijn team zat een kinesist. En in het andere team zat een technische medewerker. Dus ja, echt een mix van deelnemers. Dit kon toch niet anders dan goed lopen?
Actiefoto – Apojo Cup
Het was echt een top dag. Iedereen heeft zich heel hard geamuseerd en alle delen van dat evenement waren goed voor Apojo. Je had de jeugd die hun energie kwijt kon, je had mensen die konden komen kijken en iets drinken, maar ook de oudere generatie van bewoners deden een wandelingetje voor te komen, dus ja voor ieder wat wils. Uiteindelijk werd het 4-1. En mooie uitslag, maar vooral een mooie dag.
Jullie lezen het, ik hen wat meegemaakt. Met deze gebeurtenissen weet je pas echt hoe het leven gaat. Geniet van elk moment lijkt het, want het kan ineens keren. Momenteel gaat het beter met mij, maar ik kan echt oprecht zeggen, dat dit niet zo gemakkelijk was.
