Je kan vanalles doen bij Durbuy Adventure Valley. Super hard genoten met familie, het mooie weer en vooral lekker gegeten. Wat we allemaal van activiteiten hebben gedaan, lees hier hier.
Precies toch wel diep gegaan tijdens de stage: Stage Berlin 2023 Achteraf
Wat een week… pff, zo vermoeid terug aangekomen op mijn studio vorige zondag. Ik had koud, ik was super moe, ik kon overal slapen voor de rest van die dag. Maar hoe was mijn week daarna? Wel dat probeer ik wat te schetsen in dit blog bericht.
Normaal had ik niets gepland voor maandag, maar uiteindelijk heb ik toch al een deel van mijn krantentour gedaan. Dit kon ook op dinsdag, maar alles afwijzen zou ook niet goed zijn. Én bijkomend, ik wou ook nog wel wat bewegen anders zouden de spieren nog stijver worden dan ze al waren. Want ik had ook wel wat last met mijn spieren.
Dinsdag ben ik dan niet gaan zwemmen s’ochtends, maar ben wel naar de fitness gegaan in de namiddag. Ook krantenronde afgewerkt, en kwa werken was dan ook gedaan. Woensdag is het wel drukkere dag. Op deze dag dan ga ik begeleid werken doen, maar toen had ik evaluatie over hoe ik het daar deed. Was wel super benieuwd, maar ook nog wel wat moe, dus hopelijk komt het goed… En ja hoor, het was goed, gelukkig, al had ik er zelf niet zoveel bang over, maar toch blij om te horen dat het goed gaat.
Donderdag ben ik dan wel gaan zwemmen in de namiddag, want er moet ook nog wel gezwommen worden, het is niet omdat ik een zwaar weekend heb gehad, en een paar dagen rust neem, dat er niet naar het zwembad kon gaan. Wel samen met apojo gegaan, eerst wat mensen geholpen in het water, maar dan wel zelf een kilometer gezwommen. En donderdag ging dat wel beter dan in het begin van de week.
Deze week ook gestart met het leren van nieuwe programma’s voor video editing, dat geeft mij eigenlijk ook wel wat rust, zo even focussen op iets anders.
Ook op twitter had ik voor het eerst een melding, namelijk dat mijn post gelikt was door Stad Herentals. Jaja, mijn eerste like op Twitter… toch een beetje trots.
Tegen het weekend had ik al veel minder last van al dat gene, maar we kunnen met een gerust hart volgende week (maar eerst de training in Leuven nog natuurlijk zaterdag), er weer volledig tegen aan.
Zo dat was mijn week zo een beetje.
Tot de volgende,
Elias H.
Afscheid van een vriend | De “Apojo Cup”
De zomer loopt op zijn einde, er was nog niet zoveel gebeurd rondom mij maar de voorbije weken is er wel het een en ander gebeurd waar ik nu openlijk kan over praten. Al moet ik wel zeggen dat het niet altijd leuk was. In dit bericht vertel ik wat er allemaal gaande was.
Om maar te beginnen met de pijnlijkste. Enkele weken geleden kregen we in de zwemclub whatzapp een bericht dat nooit leuk is. Er stond: “Onze zoon zijn hart is gestopt met kloppen”. Eerst wist ik niet zo goed hoe te reageren. Wat? Is hij overleden? Zo plots? Een jongen van 19 jaar? Ik moest het even verwerken. Dit komt als bom, niemand had dit verwacht. Dit was echt verschieten, en ik wou (samen met ons zwemteam) hem een waardig afscheid geven. Omdat ik vaker teksten schrijf, heb ik een tekst geschreven voor hem, al moet ik wel zeggen dat deze manier van schrijven toch helemaal anders is. Heel emotioneel, de woorden waren moeilijk te vinden, terwijl ik met tranen in mijn ogen de tekst afwerkte. Toen ik het bericht kreeg dat ik mocht voorlezen op her afscheid, heb ik toch nog even gedacht of dat ik niet nog iets extra kon doen, om hem te eren. Want hij was een topper, een echte kampioen in en rond tet zwembad. Zo gezegd zo gedaan. Tegen het einde van mijn tekst die ik las, ben ik naar de kist gestapt en heb een medaille daarop gelegd met de woorden “jij bent en blijft onze kampioen”. Echt recht uit het hart, en over hart gesproken, hij blijft in mijn (en natuurlijk bij vele) hart. Het gaat je goed…
Na dit nieuws had ik echt geen gemakkelijke periode. Ik had minder zin in vanalles, en vond weinig rust. Mijn hoofd werd soms wel echt zot. Gelukkig heb ik de juiste mensen rondom mij, en met een combinatie van rust en werk kon ik mijn gedachten wel verzetten. Jullie kunnen wel begrijpen dat dit niet gemakkelijk was.
Gelukkig was er iets waar ik echt wel naar uit keek. Een evenement op 5 augustus met Apojo, waar ik al maanden naar uit keek. Jullie hebben op mijn socials ongetwijfeld dit zien voorbij komen:
Deze affiche heb ik zelf gemaakt in opdracht van een begeleider van Apojo. Maar her ging mij vooral over hoe leuk dat dit ging worden. Nu ben ik misschien nogal rond de pot aan het draaien. Wat was dat nu eigenlijk?
De Apojo Cup! Een voetbal wedstrijd waarbij iedereen welkom was van Apojo om samen te spelen of iets te komen drinken in en rond het kunstgrasveld in Aarschot. De teams waren een mix van bewoners en begeleiders (mannen en vrouwen), wat het natuurlijk echt wel leuk maakte. Zoals gezegd had ik hier echt naar uit gekeken. Zeker na dat pijnlijke nieuws wat ik hier vanboven al neerschreef. Ook mijn beste maat Sander was erbij bij de Apojo Cup. Hij kwam een dagje op bezoek in Apojo, en ik was heel blij dat hij tijd had gemaakt voor mij die dag. Want hij begint ook echt druk te hebben met zijn sport. Maar daarover meer in een eventueel komend blogbericht. Terug naar de Apojo Cup. Zoals gezegd bestonden de teams uit combinatie van begeleiders en bewoners, al is begeleiders niet echt het juiste woord, ik kan beter zeggen personeel. Want in mijn team zat een kinesist. En in het andere team zat een technische medewerker. Dus ja, echt een mix van deelnemers. Dit kon toch niet anders dan goed lopen?
Het was echt een top dag. Iedereen heeft zich heel hard geamuseerd en alle delen van dat evenement waren goed voor Apojo. Je had de jeugd die hun energie kwijt kon, je had mensen die konden komen kijken en iets drinken, maar ook de oudere generatie van bewoners deden een wandelingetje voor te komen, dus ja voor ieder wat wils. Uiteindelijk werd het 4-1. En mooie uitslag, maar vooral een mooie dag.
Jullie lezen het, ik hen wat meegemaakt. Met deze gebeurtenissen weet je pas echt hoe het leven gaat. Geniet van elk moment lijkt het, want het kan ineens keren. Momenteel gaat het beter met mij, maar ik kan echt oprecht zeggen, dat dit niet zo gemakkelijk was.
Elias Hendrickx
Trampoline Park met collega Special Influencer
De zomer is al bijna half, bedoel dan specifiek de zomervakantie. Zelf heb ik ook heel hard genoten van een paar weekjes vakantie, en even alles los gelaten van (g-)sport maar nu is het eind juli, en kan ik weer volop focussen op sportieve doelen (meer daarover later meer in een ander blogbericht).
Nu heb ik toch een leuke activiteit gehad waarbij vriendschap, genieten en sport gecombineerd werd. Ja hoor, het kan! Trampoline park is het geworden. Super leuk om te doen, en toch redelijk sportief. Ook sluit het aan bij wat ik vroeger als kind nog heb gedaan —> toestelturnen. En ik was in goed gezelschap, want wie anders kan je veel leren en heb je fun mee als met Celine. Je kent haar vast van de Special Influencers, maar natuurlijk een echte top-sporter in de gymnastiek (volg haar op sociale media “Special_Gymnast_Celine”). Dit kon toch niet anders dan fun betekenen…
Wat ooit begonnen was als stoere taal, waarbij Celine eens vroeg aan mij of ik een salto kon maken. Ik zei direct “ja, van vroeger bij de turnclub (ProPatria Wijgmaal), dus moet lukken”. “Wil ik wel is zien dan” klonk het dan. Laten we eens naar een trampoline park gaan. Dan kunnen we van elkaar leren. Want Celine kan het technisch wel beter kan ik al verklappen…
Wij dus met ons twee naar Mega Bounce in Hoboken, voor een namiddagje springen. Allebei hadden we er veel zin in. Gewoon gaan dachten we. Op zich dus heel leuk, maar we hadden wat tegenslag dat er nogal warm was in de hal (waarschijnlijk) door de hittegolf van vorige week. Dus na een dik uurtje springen was het al bijna genoeg geweest.
Ik heb wel veel geleerd van Celine. Vooral bij de achterwaartse salto, dat ik mijn knieën moest vastnemen in de lucht. Op zich durf ik wel wat, maar ik doe steeds hetzelfde en kon ook niet echt zuiver op mijn voeten terecht. Ieder zijn sport zeker… 🙂
Daarna hebben we nog wat nagedacht over komende video’s en projecten die we samen hebben.
Dat maakte de dag wel lang voor mij… Maar wel super leuk.
Hieronder vind je nog wat videootjes van de ‘backflips’. Geef maar gerust een reactie hieronder achter van welke salto het mooiste is, of wat jij al kan op zo een trampoline..
Elias
De Special Olympics 2022: De dagen van de spelen (deel 2)
(Voor deel 1 van het verslag van de Special Olympics, klik hier)
Hallo, we zijn nu al een week na het einde van de Special Olympics, en ik had jullie nog het verslag van de laatste dagen beloofd. Nu lees je dus de rest van Specials…
Na de lekkere bbq van de tweede dag, gingen we goed op tijd slapen, want de specials zijn nog niet gedaan…
Eindelijk gingen mijn Special Olympics beginnen. Nu kon ik mezelf bewijzen in het zwembad. Vandaag stond de 50 meter vrije slag en 50 meter rugslag op het programma. De vrije slag zag ik goed komen, maar die rugslag is of blijft toch een probleem. Bij rugslag was vooral het probleem dat ik dat echt bijna nooit deed in competitie, dus het ging spannend worden… Maar goed, we doen het gewoon, en we zien wel…
Samen met mijn ouders ging ik dus naar het zwembad op een aparte site, in Eigenbrakel. Super mooie site, veel parking, al was het zwembad zelf niet zo heel groot. Normaal zijn wij gewoon dat we op grote toernooien in een 50 meter zwembad zwemmen, maar dat blijkt enkel op het BK zo te zijn. Maar goed 25 meter is natuurlijk ook goed.
Het begon direct met de topper de 50 meter vrije slag. Iets waar ik normaal gezien wel goed in ben. Al hadden we Jeff en co ook in de reeks. De prijzen worden pas uitgedeeld aan het eind van de meet, dus ik ging er volledig voor. Ik had meteen het groepsgevoel al in de kleedkamer. Precies allemaal vrienden, en dat was zo leuk. Eenmaal op de blok natuurlijk volledige focus.
De wedstrijd zelf voelde eigenlijk zoals een BK bij de 50 meter vrije slag. Gewoon duiken en alles geven. Jammer wel dat Jeff weer aan het kortste eind greep, hij pakte de gouden medaille en ik de zilveren. Best mogelijke resultaat dacht ik al.
Daarna was het tijd voor de 50 meter rugslag, zoals ik al zei, niet zo simpel, maar wel met een verrassend einde. Veel herinner ik mij er niet meer van, alleen dat ik het moeilijk had, en dat Hans (van Leuven Aquatics) knap voor mij was. Mijn verdict: 4de plaats, ben ik best tevreden mee.
Voor de rest van de dag, heb ik mij weer bezig gehouden met alles rondom de Special Olympics, zoals de voorbije dagen (interviews, kijken naar andere sporten, met mensen praten). Heel vermoeiend, maar wel allemaal super leuk. Als ik van het zwembad terug was bij de groep, was het ook leuk om de verhalen van de andere sporters van Team Apojo te horen. Wat een toppers allemaal!!!
Na een hele drukke dag bij de pistes, gingen we terug naar ons verblijf in Boutersem om weer lekker te eten en te genieten van een leuke avond met muziek, dans, optredes van sommige en dat natuurlijk in gezelschap met een drankje en een chipsje. Gewoon ontspannen na alweer een drukke Special Olympics dag…
Dag 4 (zaterdag) begon nogal hectisch, want we moesten onszelf niet alleen klaarmaken voor de dag, maar alles moest ook opgeruimd worden. Alle valiezen en rugzakken in de bus zetten, en natuurlijk ook ontbijten. De ochtenden waren meestal best wel rustig. Iedereen moest altijd voor 9u opstaan, maar de meesten waren al vroeger wakker. Tja, iedereen heeft gewoontes, en dat is zeker okee. Na alles ingepakt was, gingen we weer elk naar onze sites. De atletiek en de triatleten naar Louvain-La-Neuve, en ik naar de zwembad voor mijn laatste onderdeel de 50 meter schoolslag. Over dat laatste onderdeel dat was natuurlijk ook voor de triatleten. Nu wisten ze hoe goed ze het al deden, en konden ze nadenken over een plan voor de posities. Gelukkig hebben we daar onze coach Toon voor. Ik had er het volste vertrouwen in. En ja hoor wat dede ze het goed bij het lopen. Zelf was ik er niet, maar ik hoorde achteraf al genoeg verhalen.
Om het nog eens over het zwemmen te hebben, de 50 meter schoolslag moest nog gezwommen worden. Ik hoopte voor de wedstrijd op nog een podium plaats, en dat leek wel haalbaar. Weer zat de sfeer goed in de kleedkamer en weer goede focus bij de startblok. Ik dook erin, en de schoolslag begon. Het was echt lastig, maar dan toch uiteindelijk vierde geëindigd.
Tijd om de Specials af te sluiten met een bezoek aan de kebabzaak in Aarschot, voor een vettig avondeten.
Ze zitten erop… Ik hoop snel weer veel te posten over de Special Olympics. Maar voor nu, is alles gezegd, voor foto’s en video’s kan je terecht op de socials van G-SportSE.
Tot snel,
Elias Hendrickx
De Special Olympics 2022: De dagen van de spelen (deel 1)
Hier zijn we dan, op de Special Olympics van 2022 in Louvain-La-Neuve. Eindelijk konden we beginnen aan onze sporten. Jullie hebben zeker al het vorige bericht gelezen van de torch run? Vandaag gaan we verder met het tweede deel van dit grote evenement. Om het makkelijker te zeggen zal ik in het vervolg vaker ‘de Specials’ zeggen in plaats van Special Olympics. Gewoon dat jullie meezijn… haha…
Wat een grote tent zag ik daar staan in het Special Olympics Village. En dat is nog maar een klein onderdeel van de specials. Op voorrand wou ik zoveel mogelijk zien. En ja hoor dat deed ik volop. Ook de vele eet- en drankstandjes waren prachtig vormgegeven. Je zag alleen maar lachende gezichten. Fun en pret verzekerd. Zeker als je weet dat er genoeg randanimatie was voor iedereen, en voor iedereen wat wils.
Toch maar eens beginnen voor wat de meeste gekomen waren… Sporten.
Mijn eerste missie: het begeleiden van de zwemmers voor de triatlon van team Apojo. Enkele mannen en vrouwen van ons team hadden de eerste dag zwemmen. Ik had zelf geluk dat ik erbij kon zijn, want mijn eigen zwemwedstrijden begonnen pas vrijdag. Klaar dus voor team apojo om er mee voor te zorgen dat ze kei hard gaan scoren en er volop voor kunnen gaan.
We hadden wel echt al een klein probleem, ze vonden het zwembad niet. Om eerlijk te zijn, het was niet echt zo goed aangeduid. Gelukkig waren we net op tijd voor onze eerste zwemmers.
In het zwembad was het eerst tijd voor de meisjes. Na een peptalk en meehelpen de zwembril klaar te maken, was het tijd voor hun 250 meter te zwemmen. Het ging van een luie dakje, die focus, die zelfdiscipline. Alleen daarvoor zouden ze al een dikke proficiat verdiend.
De jongens hadden mij meer nodig. Niet perse omdat ze het niet alleen konden, maar mijn tips van bijvoorbeeld vooruit kijken en focussen kwamen meer van pas bij hun.
Bij een jongen ging ik zelfs nog verder. Ik zag dat hij nog meer kon, dan hij op dat moment aan het geven was, dus zei ik “komaan man, de laatste crawl”, en zo gezegd zo gedaan. Hij finisht dus sneller dan verwacht. Wat een team!!! Zo trots!
Na de triatlon ben ik op pad geweest voor vanalles te gaan doen buiten het sporten. Want ik had best nog wel een drukke planning, interviews enzo. Ook ben ik vaak naar Celine geweest. Dat is mijn collega bij de Special Influencers. Zij doet gymnastiek, en best goed ook. Op dag twee haalden zij twee gouden medailles. Ben zo apentrots op haar, wat doet ze dat toch super.
Ook ben ik tussendoor naar het press center geweest. Wat zoveel wilt zeggen als een ruimte waar je alles goed kan zien en waar alles geregeld wordt over publicaties enzo. Zeer interessant om dat eens te zien. Wat doen die dat daar toch zo goed. De grootste redenen om daar eens te gaan kijken voor mij was voor Inge te zien. Zij heeft de Special Influencers opgestart, en we hebben heel aan haar gehad in het begin, en het blijft echt wel een toppertje. Zij doet zoveel voor ons, en dat geeft terug in twee richtingen.
De dag liep daarna wat op zijn einde. We gingen terug naar onze verblijfplaats, om daar onze voetjes onder te tafel te schuiven voor een lekkere bbq die de triatleten en de coaches hadden voorbereid voor ons. Ik moet jullie niet vertellen hoe het voelde om zo lekker te kunnen eten na een zware drukke dag.
Na het eten hebben we het gezellig gemaakt aan een vuurtje voordat we ons bedje in gekropen waren.
Dag twee zat erop.
Voor meer nieuws en foto’s wijs ik jullie graag door naar mijn socials. Binnen enkele dagen meer nieuws over de Special Olympics,
Elias
De Special Olympics 2022: Ze zijn begonnen
Dag volgers,
Het is zo ver, we kunnen er na een paar jaar covid weer volledig invliegen met onze eigen Special Olympics. Dus geen virtueel evenement waarbij alles online moest, maar echt met supporters! Ik kan je alvast verklappen dat je dat ook duidelijk voelt hier in Louvain-La-Neuve. Iedereen is zo blij en content…
Torch Run!
Zoals elke (normale) editie beginnen de specials voor team Apojo met een torch run. Dat is zoals de naam al zegt een loop met iemand met de vlam vooraan. In het begin is dat een topsporter, maar na een kilometer, kan iedereen even zijn moment nemen om ook eens met de vlam, euh nee onze vlam te lopen door de straten.
Er was wel iets anders dan anders dit jaar. We liepen eerst rond de vijf kilometer en dan moesten we een stukje allemaal op de bus, om dan daarna nog eens twaalf kilometer te lopen. Ik zelf wou alles uitlopen, maar ik had onverwacht een interview met radio, dus ik heb even een stukje in de bus gezeten.
Team apojo deed het echt wel goed op dat eerste onderdeel van onze Special Olympics. We liepen met zes man het gewoon uit… Nog nooit gelukt, maar het gevoel erna kan ik niet beschrijven. Iedereen zo content, en zo trots op ons zelf. Het kon geen mooiere torch run zijn. Dat was het zeker!
Ons verblijf, en de eerste avond samen
Als je dan in het verblijf komt, heb je maar zin in één ding. Eten. En wat hadden wij (de lopers van de torch run) gelukt met zo een leuke groep, die spaghetti voor ons had gemaakt. Ooo, en die was zo lekker. Achter de lekkere maaltijd, hebben we onze slaapplek mogen ontdekken. Ik slaap helemaal op de zolder samen met de coach en een team maatje.
En over die slaapplaats gesproken, toen ben ik er maar in gekropen, want het gaan nog vier zware dagen worden…
Slaapwel…
G-SportSE gaat … weer naar Gent
Hallo volgers,
We zijn nog eens op pad met zen tweeën, Sander en ik dus. Sander moest een attest en wat onderzoeken laten doen voor zijn kwalificatie van het G-Wielrennen. En als ik Sander kan helpen om mee te gaan, dan doe ik dat graag. Dus samen op pad in Gent.
We vertrokken in de voormiddag in Leuven met de trein. Verse croissantjes, en een warme koffie maakt al veel goed, voor het uur van vertrek.
De trein bracht ons via Brussel naar Gent, om daar tram lijn 4 te nemen richting UZ-Gent. Waar de croissants dienst hadden voor ons ontbijt, namen we een broodje uit de cafetaria voor onze lunch.
Zowel Sander als ik waren nog nooit in het UZ geweest, dus het was even zoeken. Want ze werken hier met ‘routes’, en niet met pijlen zoals in Gasthuisberg. Gelukkig hadden ze ons een kaartje gegeven, waar elk gebouw een andere kleur geven, wat dus handig was voor Sander. Al bleef het wel zoeken soms.
Eenmaal op de juiste dienst en ons aangemeld hadden, zag Sander daar nog een andere vrouw zitten. Ik kende ze niet, maar natuurlijk het G-Wielrennen is niet zo een groot wereldje. Voor mij was het ook leuk om eens andere sporters te ontmoeten. Ik heb wel veel moeten wachten, maar ik wou dit graag doen, want dat is ook een onderdeel van onze vriendschap.
Na het eerste onderzoek, gingen we terug naar beneden om dan naar het tweede onderzoek te gaan. En daar was het een beetje mis gelopen, maar goed, het belangrijkste is dat we (zoals al eerder vermeld) het samen deden. Het was ook maar een klein misverstand.
Sander had gemixte gevoelens achter de onderzoeken, maar goed, het was een leuke dag. Na een hele lange dag wachten, en wachten, terug naar huis met de trein, en de dag was om.
Bedankt Sander dat ik erbij mocht zijn.
Zo tot ver ons dagje.