Gegroet sportievelingen, vandaag had ik een toffe dag gehad, en dit verhaal wil ik graag delen met jullie. Want een watersportdag is echt wel iets voor mij.
Een paar weken geleden kregen ze in Apojo een uitnodiging voor leuke dag aan het Schulensmeer te Lummen. Toen ik het te horen kreeg was ik heel enthousiast en had er meteen zin in. Waarom zou ik deze nu niet meedoen. Geef mij een meer, toffe bewoners en drietand van begeleiding, en mijn dag kan niet meer stuk.
Hmm… misschien was dat toch niet alles wat ik nodig had. We zijn inmiddels begin september en dus de zomer loopt op zijn einde, wat dus wilt zeggen dat het weer ook moet meezitten. Even afwachten, en ja het was spannend. Als ik dinsdag aan het surfen was op internet op zoek naar mooi weer voor donderdag dan kreeg ik toch wel wat bang: onweer en veel regen… Maar niks was minder waar, de weergoden waren ons goedgezind en het leek erop dat ze daarboven het meer in Lummen ook vonden dat G-sporters een mooie dag mochten krijgen. Om maar te zeggen, het was prachtig weer, en dat geeft direct een feelgood gevoel bij ieder van ons.
Als gomotiveerde Apojanen (zo noem ik mijn mede bewoners van Apojo soms), kwamen we aan na een dik halfuurtje rijden bij het Schulensmeer, zoals gezegd dus in Lummen. Beetje vroeger als de andere voorzieningen, had voor ons een groot voordeel. Want we konden direct onze wedsuites aantrekken in de kelder. En waren dus ook snel bij hét punt waar we allemaal zo naar uitgekeken hadden… het meer, om daar een plank of een boot te kiezen.
Er stond vanalles klaar voor ons: kajaks, peddelborden (en zelfs een grote voor met zes man op te kunnen), rafting boot en nog wel kleine andere dingen. Om eerlijk te zijn, ik had wel wat keuzestress. Want je wilt toch veel met groep tegelijk doen, dus dan kwam dat groot peddelbord wel goed van pas. Zo gezegd zo gedaan, we namen het mee naar de kade om te gaan … surfen of peddelen… geen idee. Er was ook gedacht aan veiligheid… nee ik bedoel niet van Covid ofzo want we moesten nergens een mondmasker dragen, enkel wel in de kantine. Maar goed, ik had het natuurlijk over reddingsvest. Jullie kennen mij al langer dus jullie weten als er zo een evenement is, dat ook mijn camera’s meegingen. Die video vind je onder dit blogbericht.
Eenmaal op het meer, waren de andere (dus niet alleen ik) super content en dat merkte je al snel. We begonnen te spelen, en dat resulteerde in het spelletje ‘begeleiding-van-de-plank-krijgen’. Iedereen deed mee. Dan zag je pas hoe hard de Apojanen plezier hadden. Buiten dat leerde wel elkaar ook wat technische dingen. Alsook uitdagingen aangaan en grenzen verleggen. Daar bedoel ik mee dat Toon (sportbegeleider van Apojo) al snel zei “mannen probeer eens recht te staan op dat bord”. Wat voor vele van ons echt lastig was, ik kon het ook niet echt hoor. Maar gewoon de ‘vibe’ dat iedereen er voor elkaar is, en elkaar aanmoedigt. Achteraf gezien leek dit hard op de sfeer van onze avonturen tijdens de Special Olympics. Top momenten, zo leuk.
Na twee uur op het meer te zitten, kregen we toch wel honger. Toen klonk het nog wel in de groep “nog tien minuutjes please”, dat zegt genoeg. Maar ja de redders-ploeg bestond dan nog uit één man, dan wist je dat die andere redders ook waren gaan eten. Net voordat we doorgingen, nam ik nog snel een shot (videoshot he, wat denken jullie wel van mij hihihi). Het ging over een sticker op een kano die daar lag, er stond iets op voor G-Sport. En dát is nu net iets wat ik zoveel mogelijk wil promoten, dus dat kon ik niet laten liggen. Ik kwam uit het water, en die ene redder sprak de begeleiding aan “hij kunt wel goed zwemmen he”. Maar dus ik was ondertussen mijn camera gaan wegleggen, en dus hoorde ik dat niet. Een paar minuten later hoorde ik Lisa (ook een begeleidster van Apojo), zeggen wat voor zwemmer ik was, en daar verschoot hij wel van. Hij was heel geintreseerd, en dus vertelde ik hem over de Special Olympics en Paralympics. Het was mooi om te zien hoe hij het allemaal opnam. Soms als ik mijn verhaal doe, en zijn ze vooral verbaast en daar stopt het meestal, maar de redder stelde ook vragen over de organisaties en dergelijke. Echt een tof gesprek.
Maar goed, ik begon de vorige alinea met iets over eten. Dus ja, toen gingen we eten. Sandwiches met beleg in de kantine, met het prachtige Schulensmeer op de achtergrond. Gezellig en met net een leuke voormiddag gehad te hebben gingen we het in de namiddag wat rustiger aan doen. Althans dat was het idee. Onze Apojanen, zagen net naast onze tafel een beach volleybal veld, waar niemand was, dus het was al snel beslist, het volgende wat we gaan doen is dus dat. Met soms mooie rally’s en spectaculaire safes van sommige, was het eigenlijk veel intensiever dan op voorrand gedacht. Na deze toch wel heftige strijd, wouden we echt iets rustiger doen. Bijvoorbeeld om van een hoogte in een groot luchtkussen te springen. Waar ook sommige grenzen verlegd hebben. Nu dat ik het zo allemaal uitleg, lijkt dit op een aflevering van ‘Down the road’. Haha ja, eigenlijk voelde het voor ons hetzelfde dan voor die toppers bij Dieter Coppens.
Wat een dag… smijt er nog een toffe terugrit met luide muziek op, en je weet gewoon dat dit een zalige dag was. En daarmee is deze succes-dag afgesloten.
Tot snel,
Elias
