Dag volgers, Het is zo ver, we kunnen er na een paar jaar covid weer volledig invliegen met onze eigen Special Olympics. Dus geen virtueel evenement waarbij alles online moest, maar echt met supporters! Ik kan je alvast verklappen dat je dat ook duidelijk voelt hier in Louvain-La-Neuve. Iedereen is zo blij en content…
Torch Run!
Zoals elke (normale) editie beginnen de specials voor team Apojo met een torch run. Dat is zoals de naam al zegt een loop met iemand met de vlam vooraan. In het begin is dat een topsporter, maar na een kilometer, kan iedereen even zijn moment nemen om ook eens met de vlam, euh nee onze vlam te lopen door de straten.
Er was wel iets anders dan anders dit jaar. We liepen eerst rond de vijf kilometer en dan moesten we een stukje allemaal op de bus, om dan daarna nog eens twaalf kilometer te lopen. Ik zelf wou alles uitlopen, maar ik had onverwacht een interview met radio, dus ik heb even een stukje in de bus gezeten. Team apojo deed het echt wel goed op dat eerste onderdeel van onze Special Olympics. We liepen met zes man het gewoon uit… Nog nooit gelukt, maar het gevoel erna kan ik niet beschrijven. Iedereen zo content, en zo trots op ons zelf. Het kon geen mooiere torch run zijn. Dat was het zeker!
Ons verblijf, en de eerste avond samen
Als je dan in het verblijf komt, heb je maar zin in één ding. Eten. En wat hadden wij (de lopers van de torch run) gelukt met zo een leuke groep, die spaghetti voor ons had gemaakt. Ooo, en die was zo lekker. Achter de lekkere maaltijd, hebben we onze slaapplek mogen ontdekken. Ik slaap helemaal op de zolder samen met de coach en een team maatje. En over die slaapplaats gesproken, toen ben ik er maar in gekropen, want het gaan nog vier zware dagen worden… Slaapwel…
Hallo, Enkele weken geleden deed ik een interview met de CM over mijn kijk op de wereld van G-Sport. Dat was eens een andere manier van mijn verhaal te doen. Tijdens een training een week erna, kwam er dan een fotograaf om foto’s te maken bij de interview…
Dag sportievelingen, Het was een drukke dag, maar ik heb genoten. Want jullie zagen zeker al het bericht over de voorafgang van het BK. Nee? Bekijk ze dan hier. Dus nu enkel over de afloop…
We waren er redelijk snel daar. Wel voor mij nogal wat werk gehad om alles te regelen van vervoer. Maar goed, we waren er rond 10u. Ongetwijfeld werd het een lange dag, als je zag dat mijn laatste wedstrijd om 18u was. 18u? Ja van 10u tot 18u, ja kijk het was nu zo…
Op ons Belgischekampioenschap waren we met vier zwemmers van Leuven Aquatics. Dat was best veel, toch misten we een paar competitiezwemmers maar goed, zij waren er ook bij in ons hart. Dit jaar was het voor veel zwemmers anders. Normaal heb je bij deinschrijvingen enkel de tijden van het voorbije jaar, maar ja zou niet eerlijk zijn, want sommige hadden nog geen wedstrijden gehad door wille van Corona. Ook in het zwembad merkte je dat heel erg. Het was over het algemeen redelijk rustig. Minder deelnemers dus. Bijde onderdelen hebben we maar enkele keren met acht tegelijk gezwommen, dat was echt heel opmerkelijk.
De wedstrijden zelf dan…
50 meter vrije slag
Het begon voor mij ook redelijk vroeg zoals ik al zei, maar meteen met de 50 meter vrije slag beginnen was toch dubbel. Dat is namelijk de afstand waar ik vorige keer goud op haalde. Dus ik had best wel wat zenuwen. Jeff heeft zich alvaker laten zien op andere wedstrijden, en nu bij die eerste wedstrijd moest ik tegen hem. Jeff is een jongen van ZGEEl, die zwemclub heeft één van de grootste G-Sport werkingen van België. Maar dus tegen Jeff… De focus was enorm groot, ik wou echt graag winnen, en daarvoor moest ik veel focus hebben, vooral aan de startblok kwam de stress. Als ik de beelden achteraf zag,dan zag ik dat ik te snel gestart was. Tegen de eerste 25 meter lag ik voor. Maar jammer maar helaas haalde Jeff mij dan in. Zilver was de uitslag. Ik heb mijn best gedaan.
Na de 50m, was het tijd voor de aflossing. Dat is een race die je doet met een team van vier zwemmers. Elke zwemmer moet dan 50m afleggen. Gelukkig hadden we vier zwemmers van Leuven die ook elk geselecteerd waren voorindividuele nummers. Dat is de regel. Dus als je als team met drie zwemmers mag gaan naar het BK, dan mag je dus niet met een vierde van je team gaan als die niet geselecteerd is. Wij waren dus met vier, dus konden we starten bij de aflossing. Mijn positie was als eerste, dan Paulien, dan Hans en als laatste Dennis. Eigenlijk deden we dat best goed, we haalden een goed resultaat. Zilver was het. Ja, voor mij weer zilver. Maar ik ben zo trots op ons LAQUA (Leuven Aquatics)- team, top prestatie voor een top team.
Rugslag…
Even daarna was het tijd voor de rugslag. Eigenlijk best verassend dat ik dat mocht doen op dit toernooi. Want ik heb dat het afgelopen jaar niet gedaan. Wel paar jaar geleden. Hoe dat kon las je al in de inleiding. Maar nu dus rugslag op het BK. Wat ookwel spannend was, was dat ik dat samen moest doen met Hans van ons team. Hans zwemt al heel lang, en heeft zich vooral gespecialiseerd in rugslag en vlinderslag. Dus een waardige tegenstander. Net ervoor lachte we er nog mee. Hans was al helemaalopgepept, hij had er duidelijk zin in, dat bleek ook achteraf. Want de uitslag was heel goed… voor hem… Hij pakte zilver, en ik viel buiten het podium. Gefeliciteerd Hans, en ik had er vrede mee. Hij verdiendehet ook echt wel. Weer een medaille erbij voor LAQUA.
De laatste 100 meter…
De dag liep bijna op zijn einde. Normaal stond dit nummer gepland voor 18u, maar gelukkig had de organisatie goed werk geleverd zodat ik al om 16u15 kon zwemmen. Ik wou echt wel graag nog een medaille halen. Afgaan op de inschrijvingslijst, zag het erop papier niet zo goed uit. Maar zeggen toch altijd “de prijzen worden pas uitgedeeld aan het einde van de meet”. Dus ja, we gaan ervoor! Vooraf had ik een gesprekmet de coach. “Elias, je moet uw derde kwart van de wedstrijd extra snel doen, dan komt het goed”. Duidelijke taal van onze coach Kev (Kevin), maar het ging dus lukken voor een medaille. Toen ik op de blok stond, had ik terug die volledige focus, en ons plan moest lukken. Zo gezegd zo gedaan. De eerste meters heb ik afgewacht, en een rustig tempo. Want ik moest volhouden, ik wou niet meer de fout van de 50m maken. De laatste lengte wasiedereen verrast dat ik ineens precies mijn tweede adem vond, en zo drukte ik als derde af bij de officiële drukplaten. Brons was binnen…
De balans en gevoel op het einde…
Na de bronze medaille was het duidelijk wat het voor mij was. Twee zilveren en één bronze medaille. Wat een prestatie, ik had het zelf niet beter kunnen hebben. Het was een super leuke, maar vooral vermoeiende dag. Ik heb ook genoten van alles wat nog bij komt kijken,neem nu het contact met je eigen team maar ook met andere clubs. Eerlijk gezegd heb ik wel dingen geleerd. Bijvoorbeeld wat Jeff zei achteraf, over dat ik te snel gestart was. Opmerkelijk is dat wel, maar echt wel nuttig. Volgend jaar hebben we een groot evenementgepland voor Jeff en mij, dus dan zijn wij samen één team.
Hoe deed de rest van het team van LAQUA? Wel heel goed, we waren met vier zwemmers wat ik dus al zei, en we hadden elf medailles, wat een zeer goede oogstwas. Nooit op een bk haalden we dat. Super trots op het team. Top prestatie, en hopelijk volgend jaar terug zoveel of liefst toch meer gouden plakken. En nu volop voorbereiding voor de Special Olympics in Louvain-La-Neuve tijdens hemelvaart weekend.
Tot dan, Elias
Ps: hieronder vind je nog veel foto’s en een mooie video die een papa van ons team maakte. Zeker de moeite
Hallo, Na een weekje vakantie ben ik er weer helemaal klaar voor. Het was zalig in Spanje maar er staat natuurlijk van alles te gebeuren komende weken.
Mijn idee was om een blog bericht te maken met verschillende delen van de komende grote evenementen. Met als begin het Belgische Kampioenschap. En om zoveel mogelijk te schrijven rond deze dagen, ga ik zelfs het BK opdelen in voor en na de wedstrijden. Op de vooravond start ik met het deeltje van voor het evenement.
Zoals ik al zei heb ik net een weekje vakantie gehad. Misschien raar wel voor zo een groot toernooi, maar ja het was nu eenmaal zo. Toch heb ik vaak gedacht aan het BK. De dagen ernaartoe korten ook heel snel af. Elke keer als ik opstond, dan was het besef, dat het echt wel dichtbij komt.
Maar hoe voel ik mij nu op de vooravond? Wel ja, het is dubbel. Ik ben al een heel jaar (vooral achter de schermen) bezig met Special Olympics. En daar wordt zoveel over gedaan. Bijna op al mijn socials gaat het erover (soms misschien een beetje teveel). Terwijl ik over het BK weinig publiceer.
De druk begint wel te komen. Al weet ik dat het lastig gaat worden. De concurrentie is groter dan bij het vorige kampioenschap. Maar we gaan alles geven, en dan afwachten. Je kan uiteindelijk niet meer doen als je best.
Daarna hebben we nog een weekje rust voordat de Specials beginnen. Hope for the best…
Ergens volgende week een (uitgebreider) verslag van het Belgische kampioenschap dat plaats vind in Antwerpen. Tot volgende week.
De titel van dit bericht maakt het niet meteen duidelijk, maar nu kan ik ook dingen melden van Sander. Jaja, onze mede-oprichter Sander is ook zwaar aan de bak gegaan. Hij had namelijk een hele week wereldbeker in Oostende. Na een geslaagde kwalificatie mocht hij dus starten! Wat ben ik zo trots op hem. Trouwens, als je hem wilt volgen, raad ik jullie aan om even op sociale media te zoeken naar “DoublePower Tandem Team”. Zeker de moeite, kan ik alvast zeggen….
We komen dichter en dichter bij de Special Olympics en BK, dus de trainingen worden zwaarder en ook extra zwemdag. Het verschil merk ik wel snel, want op woensdag zwemmen was toch al even geleden. Sinds de corona niet meer gezwommen dan. Gelukkig is het met Corona wel al een heel stuk minder.
Jullie lazen waarschijnlijk al een eerder bericht over mentale gezondheid. Daarin praat ik open over dat onderwerp bij Special Olympics. Ik ga er niet te veel nog op in nu, maar ik heb nu wel gemerkt, dat ik met die drukke zwemdagen toch ook wel rust nodig heb. Gelukkig heb ik mensen achter mij staan, die zorgen dat mijn hoofd niet ontploft.
Maar wat doe je dan? Wel dinsdag heb ik gewoon mijn werk gedaan na de training. Woensdag, donderdag en vrijdag had ik iets anders nodig. Woensdag heb ik een fietstocht gedaan van 37km. Dat deed heel veel deugd. Even hoofd leegmaken samen met een klein groepje. Donderdag ben ik een hele dag naar Brussel geweest. Ook weer voor afleiding. Natuurlijk eerst mijn training. Dat veranderd niet.
Wat een week, maar nu heb ik een weekje vakantie. Om klaar te zijn voor het Belgische Kampioenschap in Antwerpen.
Hu? Elias op een atletiekmeeting? Jawel hoor. Waarom ik daar bij was, en hoe de dag verliep lees je hier in dit blogbericht.
Vooraf:
Zoals de titel al zegt “generale repetitie voor de specials”, is dit het laatste (grote) evenement voor de Special Olympics die zoals jullie weten gepland staat in het hemelvaart weekend in Louvain-au-neuve. Normaal gezien doe ik bijna nooit mee aan atletiek meetings, maar ik wou er toch graag bijzijn voor wat reportage en natuurlijk voor het team aan te moedigen. Ik kijk er super hard naar uit.
Ons eigen Special Olympics Team Apojo, bestaat sinds dit jaar grotendeels uit jongeren. Ja, dat hadden we vroeger ook, maar nu echt leeftijden tussen de 21-25, wat dus inderdaad veel jonger is.
Normaal heb ik zelf niks met atletiek, maar ik wou toch graag mee. Want eigenlijk puur sportief gezien, moet ik ook lopen bij de Torch Run op de specials. Nu doe ik mee met de 4 X 100m. We zullen zien…
Tijdens:
Na een halfuurtje rijden kwamen we aan in Tessenderlo. Iedereen had er veel zin in, en vooral voor onze ‘nieuwe atleten’ was het spannend. De wedstrijden waren allemaal dik in orde. Iedereen ging er volledig voor, wat dus mooie resultaten gaf.
Ik moet ook echt de sfeer bedanken. Hu? De sfeer bedanken? Ja, ik bedoel maar, het is fantastische sfeer. Veel lawaai wel, maar wel heel leuk lawaai. Iedereen moedigt iedereen aan. Dat was voor mij even geleden dat ik dat zag.
De 4X100 meter
Na alle individuele onderdelen was er natuurlijk nog de 4X100m sprint. Hét onderdeel waar ik zelf ook mocht aan meedoen. Voor mij was het tot voor dat onderdeel enkel foto’s en beelden maken, dus ik keek er super hard naar uit. Normaal moesten we om 15u30 beginnen. Ja hoor we waren al even bezig daar. Team Apojo had namelijk al een loopafstand om 10u15, dus ja, al even daar dus… Maar dan terug naar de estafette (zo heet de 4 x 100m), we hadden wel even moeten wachten tot we konden starten, want al die reeksen waren op voorrand nog niet echt uitgedacht. We wisten dus nog niet wanneer onze reeks uiteindelijk was. Ik voelde de bui al hangen, “de laatste reeks zal pas de onze zijn…” En ja hoor, we moesten als laatste. Ons team zag er zo uit:
Branko
Elias
Nico
Wesley
Allemaal toppers dus! Ondertussen voelde ik de adrenaline in mijn lichaam pompen. Stond ik daar klaar in baan vier. En ja hoor, ik hoorde ergens op de site het startschot. Den Branko die kwam aangevlogen, die was zo gefocust dat hij mij bijna omver liep. Na het doorgeven van de stok, was het dus kei hard lopen op het rechte stuk richting Nico. Voor de rest wist ik niet goed wat er nog gebeurde. Tegen de tijd dat ik bijna aan de overkant was gewandeld na mijn overname, kwam Wesley al als eerste over de meet. Ik moet wel zeggen, dat we minder tegenstand hadden, dan de reeksen voor ons. Maar ja goed, dit was goed voor het moraal :).
Achter die ruime overwinning, was het tijd om alles in te pakken en naar de medaille ceremonie te gaan. Allemaal toppers gezien die dag. Het team mag trots zijn op al deze resultaten. Nu zijn we helemaal klaar voor de Special Olympics! See you there!
Ps: Ik heb veel beelden en foto’s gemaakt. De video vind je hieronder.
De aftermovie van onze G-Meeting in Tessenderlo. Gemaakt in een samenwerking tussen Apojo VZW en G-SportSE Een foto reeks van foto’s die ik maakte tijdens het evenement. Allemaal toppers!!!
Dit lijkt een rare titel voor mij, maar nee hoor. Ik sta altijd open voor nieuwe dingen. Vorig weekend ben ik (als toeschouwer) naar een futsal toernooi in Aarschot. Wat is futsal? En waarom was ik daar, in dit bericht lees je er alles over. Voor ik begin, onderaan vind je ook een video van de namiddag (of op YouTube).
Wat is futsal?
Futsal is zoals ik het begrepen had, een soort zaalvoetbal. Blijkbaar heel populair als ik zo zie op sociale media. Ik verschoot er wel echt van. En vooral, ik was verrast hoeveel volk daar eigenlijk was.
Waarom was ik daar?
Awel, ik was onderweg terug naar de voorziening en ik zag veel sporters van Apojo stappen naar een sporthal. Dacht al, waarom zijn die zo op stap? Dan had ik direct gebeld naar de sport begeleider. Het was dus een futsal toernooi. En als ik één ding niet wil missen, is het wel eens een nieuwe ervaring. Al was ik daar natuurlijk als supporter.
Meteen als ik die sporthal binnenkwam vernam ik dikke sfeer. Er waren twee velden gemaakt (gewoon in de hal zelf, geen gras hoor), en daartussen wat stoelen en plaats om te zitten. Ik had mijn camera mee, en maakte wat beelden van wat er allemaal gebeurde (nogmaals, de video vind je hieronder).
Er waren twee teams van Aarschot, en natuurlijk ook andere ploegen. Heist, KVMechelen, Westerlo en de andere weet ik niet meer. Dus eigenlijk wel redelijk wat. Ik kan niet vertellen hoe de sfeer was omdat het zo mooi was.
Kijk vooral de video en dikke proficiat aan alle voetballers!
Video gemaakt door G-SportSE over het futsal toernooi…
Dag volgers, Vandaag heb ik bericht dat te maken heeft met mentale gezondheid. Ikzelf ervaar het ook, meermaals per maand, bedenk ik mij wel iets over dat thema, of zit ik ergens mee door de sport die ik allemaal doe. Maar die momenten hebben niet altijd met de sport te maken. Bijvoorbeeld als ik moe ben, of stress heb, dan ben ik sneller geïrriteerd, en kan ik minder aan op dat moment. Gelukkig heb ik dan mijn FeelGood momentjes om dit aan te pakken. Dat is niet altijd gemakkelijk, maar in dit bericht lees je daar meer over. Let’s talk about mental strength.
Eigenlijk moet ik bij het begin beginnen. Sinds wanneer heb dit vaker gevoeld? En hoe ging ik daar toen mee om? Ook even meegeven, dat ik nog steeds de grappige en zorgzame jongen ben hoor. Ik wil jullie niet het gevoel geven, dat ik hier treurig over ga doen, want alles is oke hoor…
Voor 2015
De eerste jaren van de sport weten jullie misschien al wel dat ik G-Voetbal deed. Dat was eigenlijk meer voor de conditie en het plezier, toen had ik niet echt ambitie om er echt veel verder mee te komen. Waarmee ik dus wil zeggen, dat ik toen niet echt last had van mentale stress of druk. Het begon wel wanneer ik voor de eerste keer meedeed aan de Special Olympics en eigenlijk net de maanden daarvoor. Mijn eerste specials (zo noem ik de Special Olympics in het kort), was ik ook niet de aangenaamste persoon (zeiden ze me achteraf), vooral door dat ik niet wist wat er ging komen, of hoe het gewoon al in elkaar zat. Tuurlijk heb ik genoten van de specials toen in 2015. Veel geleerd over mezelf, en hoe om te gaan met druk, maar helaas vond ik daar geen ‘vluchtwegen’. Waardoor ik wat gestresseerd werd. “Volgend jaar, zal het wel beter gaan zeker” dacht ik toen.
2016
Het tweede jaar dat ik meedeed aan de Special Olympics toen had ik mij beter voorbereid op die mentale druk en stress. Ik had iets gevonden om mij mee af te leiden. Toen was dat een nieuwe telefoon. Lekker wat tokkelen en muziek te luisteren. Al werkte dat soms voor de groep verkeerd uit. In principe ging dat goed, maar ik schermde mij te veel af van de groep om mezelf te ‘beschermen’. Goede resultaten gehaald, maar toch de groep wat links laten liggen, iets waar ik later ook veel spijt van had. Dus allemaal goed en wel, dat je jezelf goed voelt, maar de groep wil je toch ook nog zien en beleven? Goede tweede poging, maar nog niet ideaal. Volgend jaar, derde keer goede keer?
Van 2017 tot 2019
En ja hoor, de specials gingen beter. Niet alleen vond ik meer ruimte voor mezelf, maar kon ik ook meer genieten van de specials zelf. Helemaal in mijn element zonder dat ik te ver kon gaan. Het waren ook deze nationale spelen (samen met die van 2019) die mij het meeste zijn bijgebleven. Allemaal goed en wel, maar waar vind ik dan die rust? Gewoon even apart gaan zitten, en dan muziek luisteren ofzo. Wel wetende dat je terug naar de groep kan. De Nationale spelen zijn zo een groot evenement, en daar moet je van kunnen genieten. Ook al is het soms druk. Gewoon jezelf blijven, en genieten van elk moment daar. Al is het ook wel even zoeken naar een rustig plekje. Wat ook wel belangrijk is, dat je elke jaar wel beetje andere groep van atleten rond je hebt. Gelukkig loopt dat altijd wel goed af, en zijn de special zo gedaan.
Maar terug over het rust zoeken… Een belangrijk iets wat ik nog wil meedelen, is dat jaar na jaar ze je beter en beter kennen. Waardoor je ook beter omringt wordt, en meer kunt genieten ook als je het moeilijk hebt.
Dit weekend konden we met trots ons eigen zwembad in Leuven (Sport Oase) openstellen voor een zwemcriterium in onze competitie. Iets waar we allemaal al heel lang naar uitgekeken hebben. Zeker in tijden van Covid, al vallen de maatregelen toch wel mee. Het moet een mooie wedstrijd worden. Wij (G-Team Leuven Aquatics), hebben er alvast zin in.
Zondag 12u… Het is de dag van de wedstrijd. Allemaal redelijk vroeg op de afspraak om alles klaar te zetten. Terwijl de ouders wat administratieve taken deden, gingen Hans, Axel en ik naar het bad zelf om alles daar klaar te zetten. Eenmaal dat dat gedaan was, waren we klaar om alle zwemmers en hun trainers te verwelkomen bij de SportOase. “Wat een opkomst, van zwemmers, hun trainers maar ook daar allemaal vrienden en ouders van”. Helemaal top dus.
Hans en ik gingen daarna naar het zwembad zelf, om alle atleten een plaats te geven aan de rand van het bad. Zodat iedereen beetje zekerheid heeft en zich vertrouwd voelt op een bepaalde plek. Nadat iedereen zat, was het tijd om in te zwemmen. Wat zoveel betekend als opwarmen.
De wedstrijd zelf: Bang afwachten tot je moet beginnen zwemmen. Ik voelde mij wel echt goed, mentaal zat goed, en fysiek ging het ook goed. Maar ja, we moesten nog zwemmen. De eerste opgave was de 100 meter vrije slag (crawl dus). Ik weet nog dat de focus wel goed zat, maar dit is toch wel het moeilijkste onderdeel van de dag, ik bedoel daarmee, dat ik daar het meeste bang voor had. De uiteindelijke tijd was niet zo slecht, maar het kon beter. Jeff had gewonnen, en daar kon ik mij wel bij neer leggen.
Als volgende was het de 25 meter vlinderslag. Super hard naar uit gekeken, want dat had ik nog nooit gedaan op een wedstrijd. Op training doe ik dat ook echt niet zo veel. De tegenstanders waren ook niet te min. Hans (mijn ploegmakker) deed mee, maar ook de huidige Belgische Kampioene Michael. Spannend kon het zeker worden. We stonden klaar op de blok, en als het fluitje ging, gingen we er allemaal helemaal voor. Wat een wedstrijd was dat, gewoon pompen en gaan. Gelukkig was het na 25 meter al gedaan. De uitslag dan: Michael eerst (zoals wel verwacht), en dan ik daarna, gevolgd door Hans. Zwaar maar eigenlijk wel goed gegaan. Dit smaakt naar meer, voor komend zwemjaar. Want ik wil nog eerst de techniek verder verbeteren.
Toen was het tijd voor hét koningsnummer voor vele daar, de 50 meter vrije slag. Dat is een nummer, waarbij ik een heel emotionele band heb, want ik heb daar toch al veel mee bereikt, met als kers op de taart als belgische kampioen. Maar goed, we moesten het ook nog zwemmen. Er was een grote stress en druk, waardoor de adrenaline door mijn lichaam heenging. Gewoon duiken en kei hard zwemmen. Na iets meer dan 30 seconde was het over, het zat erop. Goed gezwommen, en Jeff won (weer). Ook weten we nu onze werkpuntjes. Volgende maand is het BK, dus tegen dan moet het in orde zijn.
Je hebt natuurlijk ook nog de aflossing. Dit is voor mij echt wel het toppunt van de zwemwedstrijd, want je doet dat als team. Het heeft voor- en nadelen. Iedereen heeft zijn individuele kunnen, en dus heb je een team. Iedereen is dan belangrijk, en ja, maar voor mij gaat het vooral om samen te zijn met het team, en samen een mooie tijd neer te zetten. Achteraf gezien, ging het goed. Ik ben trots op het team. Go Leuven Aquatics.
De wedstrijd was gedaan na de aflossing. Toen was het tijd om alles op te ruimen, en iedereen een medaille te geven. Het was een top dag, bedankt aan heel het team voor de organisatie. Ook alle zwemmers waren top.
De exacte tijden, komen later op de site, maar voor de beelden, kan je nu al terecht op Youtube:
