Hallo Elias hier, weer eens tijd voor nieuwe blogpost….
Voordat ik iets zeg over een ‘nieuw project’, wil ik zeggen dat er wel kleine dingen zijn gebeurd. Ik kan eindelijk terug sporten, na de ondertussen al bekende ‘Apojo Cup’. Want daar was het na het evenement wel wat gebeurd. Even de balans daarvan opmaken: Twee begeleiders ‘out’ met blessures, en ikzelf had last van mijn hamstrings, maar nog veel pijnlijker was dat er iemand met toppen voetbalschoen op mijn enkel was gaan staan. Daarom dus zelf even stilgezeten. Op het eerste zicht was dat even een dipje, maar na een paar dagen genoot ik ook wel van de rust momenten die ik daardoor kreeg…
Dan heb ik vooral gefocust op TandemDoublePower. Want dat is echt belangrijk voor Sander en zijn nieuwe piloot Niels. Zelf deed ik daar al een tijdje de socials voor, maar nu dus volledige website gemaakt. Ga daar zeker eens heen voor alles over TandemTeamDoublePower.
Ook heb ik gewerkt aan een plan voor een nieuw project dat ik ga starten met Celine (ja, mijn collega van bij TheSpecialInfluencers!). Ondertussen daar al vaker over vergaderd, en plannen concreter gemaakt. Meer kan ik daar nog niet over zeggen. Ik kan alleen deze foto onderaan delen…
De zomer loopt op zijn einde, er was nog niet zoveel gebeurd rondom mij maar de voorbije weken is er wel het een en ander gebeurd waar ik nu openlijk kan over praten. Al moet ik wel zeggen dat het niet altijd leuk was. In dit bericht vertel ik wat er allemaal gaande was.
Om maar te beginnen met de pijnlijkste. Enkele weken geleden kregen we in de zwemclub whatzapp een bericht dat nooit leuk is. Er stond: “Onze zoon zijn hart is gestopt met kloppen”. Eerst wist ik niet zo goed hoe te reageren. Wat? Is hij overleden? Zo plots? Een jongen van 19 jaar? Ik moest het even verwerken. Dit komt als bom, niemand had dit verwacht. Dit was echt verschieten, en ik wou (samen met ons zwemteam) hem een waardig afscheid geven. Omdat ik vaker teksten schrijf, heb ik een tekst geschreven voor hem, al moet ik wel zeggen dat deze manier van schrijven toch helemaal anders is. Heel emotioneel, de woorden waren moeilijk te vinden, terwijl ik met tranen in mijn ogen de tekst afwerkte. Toen ik het bericht kreeg dat ik mocht voorlezen op her afscheid, heb ik toch nog even gedacht of dat ik niet nog iets extra kon doen, om hem te eren. Want hij was een topper, een echte kampioen in en rond tet zwembad. Zo gezegd zo gedaan. Tegen het einde van mijn tekst die ik las, ben ik naar de kist gestapt en heb een medaille daarop gelegd met de woorden “jij bent en blijft onze kampioen”. Echt recht uit het hart, en over hart gesproken, hij blijft in mijn (en natuurlijk bij vele) hart. Het gaat je goed…
Na dit nieuws had ik echt geen gemakkelijke periode. Ik had minder zin in vanalles, en vond weinig rust. Mijn hoofd werd soms wel echt zot. Gelukkig heb ik de juiste mensen rondom mij, en met een combinatie van rust en werk kon ik mijn gedachten wel verzetten. Jullie kunnen wel begrijpen dat dit niet gemakkelijk was.
Gelukkig was er iets waar ik echt wel naar uit keek. Een evenement op 5 augustus met Apojo, waar ik al maanden naar uit keek. Jullie hebben op mijn socials ongetwijfeld dit zien voorbij komen:
Affiche “Apojo Cup”
Deze affiche heb ik zelf gemaakt in opdracht van een begeleider van Apojo. Maar her ging mij vooral over hoe leuk dat dit ging worden. Nu ben ik misschien nogal rond de pot aan het draaien. Wat was dat nu eigenlijk?
De Apojo Cup! Een voetbal wedstrijd waarbij iedereen welkom was van Apojo om samen te spelen of iets te komen drinken in en rond het kunstgrasveld in Aarschot. De teams waren een mix van bewoners en begeleiders (mannen en vrouwen), wat het natuurlijk echt wel leuk maakte. Zoals gezegd had ik hier echt naar uit gekeken. Zeker na dat pijnlijke nieuws wat ik hier vanboven al neerschreef. Ook mijn beste maat Sander was erbij bij de Apojo Cup. Hij kwam een dagje op bezoek in Apojo, en ik was heel blij dat hij tijd had gemaakt voor mij die dag. Want hij begint ook echt druk te hebben met zijn sport. Maar daarover meer in een eventueel komend blogbericht. Terug naar de Apojo Cup. Zoals gezegd bestonden de teams uit combinatie van begeleiders en bewoners, al is begeleiders niet echt het juiste woord, ik kan beter zeggen personeel. Want in mijn team zat een kinesist. En in het andere team zat een technische medewerker. Dus ja, echt een mix van deelnemers. Dit kon toch niet anders dan goed lopen?
Actiefoto – Apojo Cup
Het was echt een top dag. Iedereen heeft zich heel hard geamuseerd en alle delen van dat evenement waren goed voor Apojo. Je had de jeugd die hun energie kwijt kon, je had mensen die konden komen kijken en iets drinken, maar ook de oudere generatie van bewoners deden een wandelingetje voor te komen, dus ja voor ieder wat wils. Uiteindelijk werd het 4-1. En mooie uitslag, maar vooral een mooie dag.
Jullie lezen het, ik hen wat meegemaakt. Met deze gebeurtenissen weet je pas echt hoe het leven gaat. Geniet van elk moment lijkt het, want het kan ineens keren. Momenteel gaat het beter met mij, maar ik kan echt oprecht zeggen, dat dit niet zo gemakkelijk was.
Laten we beginnen met een paar afbeeldingen. Want dat zegt al veel over het onderwerp… Dit vond ik deze week op sociale media
UK wint EK Vrouwen voetbal – image: SportzaTour de France Femmes – image: Sporza
Voila, dit zegt al veel, niet? Jammer dat dit soms nog niet echt ingeburgerd is. Je hoort vaak over sport, maar dan (helaas) over mannen sporten. Echt jammer, want waarom zijn mannelijke (top-)sporters meer dan vrouwen (top-)sporters? Alles is gescheiden met elkaar. Enkel bij korfbal is het gemengd. Het kan dus, al snap ik het ook wel, maar goed daar ga ik niet verder op in. Ik wou gewoon even het punt maken, dat het jammer is dat we minder vaak horen hoe de vrouwelijke sporters het doen.
Deze week las ik ook een post van Team Belgium over dat het een jaar geleden was dat Nina Derweal in Tokio GOUD won! Toen heb ik toch ook gereageerd, en met resultaat dat ze het een ‘duimpje’ stuurde.
Het lijkt dat het allemaal gaat om de bekendheid en geld. Jammer, maar zij zijn even harde (top-)sporters. Dus ben ik heel blij met berichten of posts over vrouwelijke toppers in de Sport!
In G-Sport hoor je amper iets van de ‘verschillen’ tussen vrouwen en mannen in hun sporten. Elke wedstrijd in de zwemcompetitie is iedereen er, het gebeurd soms zelfs dat er dan een jongen mee zwemt met de vrouwen. Al moet ik wel zeggen dat heeft te maken met kleinere groepen, maar dat het kan toch prima? Bij de Special Olympics doen ze bij de triatlon zelfs alles door elkaar. Daar fietsen de vrouwen ook gewoon soms tussen de mannen. En als ik het zo hoor daar ter plaatse is dat niet eens een probleem. Elke zijn klassement maar toch samen in de ‘race’…
“Iedereen telt” zeggen ze bij Special Olympics (Belgium), en dan gaat het volgens mij niet enkel over ‘beperkingen’.
De zomer is al bijna half, bedoel dan specifiek de zomervakantie. Zelf heb ik ook heel hard genoten van een paar weekjes vakantie, en even alles los gelaten van (g-)sport maar nu is het eind juli, en kan ik weer volop focussen op sportieve doelen (meer daarover later meer in een ander blogbericht).
Nu heb ik toch een leuke activiteit gehad waarbij vriendschap, genieten en sport gecombineerd werd. Ja hoor, het kan! Trampoline park is het geworden. Super leuk om te doen, en toch redelijk sportief. Ook sluit het aan bij wat ik vroeger als kind nog heb gedaan —> toestelturnen. En ik was in goed gezelschap, want wie anders kan je veel leren en heb je fun mee als met Celine. Je kent haar vast van de Special Influencers, maar natuurlijk een echte top-sporter in de gymnastiek (volg haar op sociale media “Special_Gymnast_Celine”). Dit kon toch niet anders dan fun betekenen…
Wat ooit begonnen was als stoere taal, waarbij Celine eens vroeg aan mij of ik een salto kon maken. Ik zei direct “ja, van vroeger bij de turnclub (ProPatria Wijgmaal), dus moet lukken”. “Wil ik wel is zien dan” klonk het dan. Laten we eens naar een trampoline park gaan. Dan kunnen we van elkaar leren. Want Celine kan het technisch wel beter kan ik al verklappen…
Wij dus met ons twee naar Mega Bounce in Hoboken, voor een namiddagje springen. Allebei hadden we er veel zin in. Gewoon gaan dachten we. Op zich dus heel leuk, maar we hadden wat tegenslag dat er nogal warm was in de hal (waarschijnlijk) door de hittegolf van vorige week. Dus na een dik uurtje springen was het al bijna genoeg geweest. Ik heb wel veel geleerd van Celine. Vooral bij de achterwaartse salto, dat ik mijn knieën moest vastnemen in de lucht. Op zich durf ik wel wat, maar ik doe steeds hetzelfde en kon ook niet echt zuiver op mijn voeten terecht. Ieder zijn sport zeker… 🙂
Daarna hebben we nog wat nagedacht over komende video’s en projecten die we samen hebben. Dat maakte de dag wel lang voor mij… Maar wel super leuk.
Hieronder vind je nog wat videootjes van de ‘backflips’. Geef maar gerust een reactie hieronder achter van welke salto het mooiste is, of wat jij al kan op zo een trampoline..
Elias
‘Backflip’ Celine in Mega Bounce (Hoboken – Antwerpen)‘Backflip’ Elias in Mega Bounce (Hoboken – Antwerpen)
Het is vakantie, de zon schijnt het is zomer, laten we genieten van de vakantie. En dat doe ik wel hoor, maar toch al beetje nadenken en voorbereiden op komend sport jaar. Al moet ik wel zeggen dat mijn trainingen even stil liggen…
Ik heb eigenlijk wel een probleem aan mijn rechter voet. Vooral bij het lopen merkte ik dat ik scheef liep. We dachten dat het eerste vooral lag aan steunzolen. Die draag ik al jaren niet meer, en dat past ook niet in elke schoen. En we nu toch over schoenen bezig zijn, wel daar ligt het probleem. Bij de ene schoen loop ik beetje schever als bij andere. Om dat vast te stellen ben ik op uitstap gegaan met mijn broer daar de vriendin van en nog een broer. Wij dus met vier naar Runners’ Lab in Zaventem.
Even rijden maar goed, we weten waarom we daar naartoe gaan. Ik wou nu echt de juiste sportschoen kopen voor het lopen. Zelf had ik eigenlijk geen resource gedaan over die winkel. Een winkel? Wel ja eigenlijk is het winkel maar met extra service voor het opmeten en het testen van schoenen. Meteen als we daar binnenkwamen zag ik meteen hoe professioneel het allemaal is, duidelijk mensen met veel ervaring en verstand. Mijn vraag naar Hanna was meteen “zijn dat dan kinesisten?” Ze wist het niet goed, maar wel mensen uit de sportwereld bleek al snel.
Allemaal goed en wel, maar hoe werkt het dan daar? Je maakt een afspraak online, en dan ga je daar naartoe. Het eerste wat ze je vragen, is of je veel loopt, en een beetje verteld over je sport verhaal. Ik natuurlijk direct verteld dat ik een G-atleet ben, en dat ik meedoe aan de Special Olympics. Daarna beginnen de testen. Eerst moet je lopen op je blote voeten om te kijken hoe je je voet neerzet tijdens het lopen. Er was dus een korte rechte lijn in pist voor te lopen, en in het midden van die lijn, is er een ‘druk plaat’, waar ze dus die data uithaalden. Snel na het lopen, krijg je te zien op de computer hoe je voet op die plaat kwam. Bij mij bleek het dus inderdaad dat mijn rechter voet echt beetje afwijkend is. Op blote voeten loop je niet, dus je hebt nog schoenen nodig, waarvoor je echt wel naar daar gaat. Dus lopen met schoenen dan. Ze gaan schoenen dan halen die het beste aansluit bij de data van daarvoor. Ik was echt verschoten hoeveel verschillende types sportschoenen. Na een paar keer lopen met verschillende schoenen, hebben we de ideale sportschoenen gevonden.
Super leuke ervaring en nu zeker goede schoenen maken het lopen aangenamer.
Jullie zagen het alvast op de socials van G-SportSE, maar ik vond wel dat ik wat meer uitleg kon geven, want het is meer dan enkel die mooie voetbalclub. Een deel van het verhaal las je al op de socials. Lees hier het verhaal van GIRLS Footbal club Leuven…
We zijn nog maar net verhuist, en ik zag de buren al op de sociale media verschijnen. Ik was zo blij om te zien dat de buurman zo in het nieuws kwam, hij mag er terecht trots op zijn. Soms zit het leven wat raar in elkaar. En moeten we ineens afscheid nemen van iemand die we graag hebben. Maar dan merk je pas wat je kan doen voor die persoon. De wens van het buurmeisje was om een echte topper te worden in het vrouwen voetbal. Ik moet jullie niet vertellen dat het niet zo simpel is om een voetbal club te vinden voor meisjes en vrouwen. Hmm, nee misschien druk ik mij verkeerd uit. Het vinden is geen probleem, maar eentje die nog dicht is bij je woning, dat is ook nog een punt.
Voor mij was het vooral mooi om te zien, dat ze ervoor in de media kwamen. Die prijs van het stad Leuven is meer dan verdiend. Veel succes nog dames!
Hallo, vandaag een misschien raar bericht, maar ik wil het bij G-SportSE niet enkel over sporten hebben. Meer bedoeld over wat ik zelf meemaak dus niet enkel sport. Ik kreeg de vraag vaker, en dat was eigenlijk ook meer de bedoeling van de blog. En zo krijgen jullie meer inzicht over Elias en wat hij bezighoud, dus niet enkel over Elias de G-Sporter.
Maar goed, er wordt nog wel getraind hoor. Al is het druk door kleine dingen rondom mij. Het heeft nog wel ergens te maken met sport, want ik had de voorbije week veel contact met vrienden en familie, en die waren zo trots op alles wat er allemaal rond Special Olympics gebeurde. Dus dat gaf mij wel een goed gevoel, al blijf ik natuurlijk ook Elias, en dat wil ik nu vaker uitbeelden. Het is niet omdat je veel meemaakt in de Sport dat je geen (persoonlijk) leven hebt. Maar goed, nu draai ik misschien veel rond de pot. Wat is er dan veranderd Elias? Hoor ik jullie al zeggen. Om maar meteen te zeggen, ik ben een studie begonnen; Social Media Marketing. Dat is voor mij echt wel een grote stap, want de schooltijd is al een tijd die lang door is. Ik had nood aan een nieuwe uitdaging.
Voor nu dus een beetje een inkijk in mijn leven, ook een beetje buiten de G-Sporter. De sport is nooit ver weg, maar het leven is meer dan alleen sporten, en daar ben ik ook wel achter gekomen afgelopen maanden.
Ik heb ook al nagedacht over mijn verdere stappen in de sport. Bij het zwemmen raak ik een beetje uitverteld. Er komt echt wel goede jeugd bij, en ik wordt volgend jaar ook al bijna dertig, dus het is normaal dat ik nu al een beetje nadenk over de stap na het zwemmen. MAAR volgend jaar heb ik nog de grootste uitdaging van mijn ‘sportcarrière’ meer daarover na de zomer. Het idee om iets nieuws te zoeken voor na het zwemmen, speelt al een tijdje in mijn hoofd, en na de specials was het nog duidelijker geworden. Over wat heb ik het dan eigenlijk? Wel ik ben van plan om triatlons te doen. Een exact plan heb ik nog niet, maar als het concreet word, dan lees je dat wel hier op G-SportSE.
(Voor deel 1 van het verslag van de Special Olympics, klik hier)
Hallo, we zijn nu al een week na het einde van de Special Olympics, en ik had jullie nog het verslag van de laatste dagen beloofd. Nu lees je dus de rest van Specials…
Na de lekkere bbq van de tweede dag, gingen we goed op tijd slapen, want de specials zijn nog niet gedaan… Eindelijk gingen mijn Special Olympics beginnen. Nu kon ik mezelf bewijzen in het zwembad. Vandaag stond de 50 meter vrije slag en 50 meter rugslag op het programma. De vrije slag zag ik goed komen, maar die rugslag is of blijft toch een probleem. Bij rugslag was vooral het probleem dat ik dat echt bijna nooit deed in competitie, dus het ging spannend worden… Maar goed, we doen het gewoon, en we zien wel…
Samen met mijn ouders ging ik dus naar het zwembad op een aparte site, in Eigenbrakel. Super mooie site, veel parking, al was het zwembad zelf niet zo heel groot. Normaal zijn wij gewoon dat we op grote toernooien in een 50 meter zwembad zwemmen, maar dat blijkt enkel op het BK zo te zijn. Maar goed 25 meter is natuurlijk ook goed. Het begon direct met de topper de 50 meter vrije slag. Iets waar ik normaal gezien wel goed in ben. Al hadden we Jeff en co ook in de reeks. De prijzen worden pas uitgedeeld aan het eind van de meet, dus ik ging er volledig voor. Ik had meteen het groepsgevoel al in de kleedkamer. Precies allemaal vrienden, en dat was zo leuk. Eenmaal op de blok natuurlijk volledige focus. De wedstrijd zelf voelde eigenlijk zoals een BK bij de 50 meter vrije slag. Gewoon duiken en alles geven. Jammer wel dat Jeff weer aan het kortste eind greep, hij pakte de gouden medaille en ik de zilveren. Best mogelijke resultaat dacht ik al. Daarna was het tijd voor de 50 meter rugslag, zoals ik al zei, niet zo simpel, maar wel met een verrassend einde. Veel herinner ik mij er niet meer van, alleen dat ik het moeilijk had, en dat Hans (van Leuven Aquatics) knap voor mij was. Mijn verdict: 4de plaats, ben ik best tevreden mee.
Voor de rest van de dag, heb ik mij weer bezig gehouden met alles rondom de Special Olympics, zoals de voorbije dagen (interviews, kijken naar andere sporten, met mensen praten). Heel vermoeiend, maar wel allemaal super leuk. Als ik van het zwembad terug was bij de groep, was het ook leuk om de verhalen van de andere sporters van Team Apojo te horen. Wat een toppers allemaal!!!
Na een hele drukke dag bij de pistes, gingen we terug naar ons verblijf in Boutersem om weer lekker te eten en te genieten van een leuke avond met muziek, dans, optredes van sommige en dat natuurlijk in gezelschap met een drankje en een chipsje. Gewoon ontspannen na alweer een drukke Special Olympics dag…
Dag 4 (zaterdag) begon nogal hectisch, want we moesten onszelf niet alleen klaarmaken voor de dag, maar alles moest ook opgeruimd worden. Alle valiezen en rugzakken in de bus zetten, en natuurlijk ook ontbijten. De ochtenden waren meestal best wel rustig. Iedereen moest altijd voor 9u opstaan, maar de meesten waren al vroeger wakker. Tja, iedereen heeft gewoontes, en dat is zeker okee. Na alles ingepakt was, gingen we weer elk naar onze sites. De atletiek en de triatleten naar Louvain-La-Neuve, en ik naar de zwembad voor mijn laatste onderdeel de 50 meter schoolslag. Over dat laatste onderdeel dat was natuurlijk ook voor de triatleten. Nu wisten ze hoe goed ze het al deden, en konden ze nadenken over een plan voor de posities. Gelukkig hebben we daar onze coach Toon voor. Ik had er het volste vertrouwen in. En ja hoor wat dede ze het goed bij het lopen. Zelf was ik er niet, maar ik hoorde achteraf al genoeg verhalen. Om het nog eens over het zwemmen te hebben, de 50 meter schoolslag moest nog gezwommen worden. Ik hoopte voor de wedstrijd op nog een podium plaats, en dat leek wel haalbaar. Weer zat de sfeer goed in de kleedkamer en weer goede focus bij de startblok. Ik dook erin, en de schoolslag begon. Het was echt lastig, maar dan toch uiteindelijk vierde geëindigd.
Tijd om de Specials af te sluiten met een bezoek aan de kebabzaak in Aarschot, voor een vettig avondeten. Ze zitten erop… Ik hoop snel weer veel te posten over de Special Olympics. Maar voor nu, is alles gezegd, voor foto’s en video’s kan je terecht op de socials van G-SportSE.
Hier zijn we dan, op de Special Olympics van 2022 in Louvain-La-Neuve. Eindelijk konden we beginnen aan onze sporten. Jullie hebben zeker al het vorige bericht gelezen van de torch run? Vandaag gaan we verder met het tweede deel van dit grote evenement. Om het makkelijker te zeggen zal ik in het vervolg vaker ‘de Specials’ zeggen in plaats van Special Olympics. Gewoon dat jullie meezijn… haha…
Wat een grote tent zag ik daar staan in het Special Olympics Village. En dat is nog maar een klein onderdeel van de specials. Op voorrand wou ik zoveel mogelijk zien. En ja hoor dat deed ik volop. Ook de vele eet- en drankstandjes waren prachtig vormgegeven. Je zag alleen maar lachende gezichten. Fun en pret verzekerd. Zeker als je weet dat er genoeg randanimatie was voor iedereen, en voor iedereen wat wils.
Toch maar eens beginnen voor wat de meeste gekomen waren… Sporten. Mijn eerste missie: het begeleiden van de zwemmers voor de triatlon van team Apojo. Enkele mannen en vrouwen van ons team hadden de eerste dag zwemmen. Ik had zelf geluk dat ik erbij kon zijn, want mijn eigen zwemwedstrijden begonnen pas vrijdag. Klaar dus voor team apojo om er mee voor te zorgen dat ze kei hard gaan scoren en er volop voor kunnen gaan. We hadden wel echt al een klein probleem, ze vonden het zwembad niet. Om eerlijk te zijn, het was niet echt zo goed aangeduid. Gelukkig waren we net op tijd voor onze eerste zwemmers. In het zwembad was het eerst tijd voor de meisjes. Na een peptalk en meehelpen de zwembril klaar te maken, was het tijd voor hun 250 meter te zwemmen. Het ging van een luie dakje, die focus, die zelfdiscipline. Alleen daarvoor zouden ze al een dikke proficiat verdiend. De jongens hadden mij meer nodig. Niet perse omdat ze het niet alleen konden, maar mijn tips van bijvoorbeeld vooruit kijken en focussen kwamen meer van pas bij hun. Bij een jongen ging ik zelfs nog verder. Ik zag dat hij nog meer kon, dan hij op dat moment aan het geven was, dus zei ik “komaan man, de laatste crawl”, en zo gezegd zo gedaan. Hij finisht dus sneller dan verwacht. Wat een team!!! Zo trots!
Na de triatlon ben ik op pad geweest voor vanalles te gaan doen buiten het sporten. Want ik had best nog wel een drukke planning, interviews enzo. Ook ben ik vaak naar Celine geweest. Dat is mijn collega bij de Special Influencers. Zij doet gymnastiek, en best goed ook. Op dag twee haalden zij twee gouden medailles. Ben zo apentrots op haar, wat doet ze dat toch super. Ook ben ik tussendoor naar het press center geweest. Wat zoveel wilt zeggen als een ruimte waar je alles goed kan zien en waar alles geregeld wordt over publicaties enzo. Zeer interessant om dat eens te zien. Wat doen die dat daar toch zo goed. De grootste redenen om daar eens te gaan kijken voor mij was voor Inge te zien. Zij heeft de Special Influencers opgestart, en we hebben heel aan haar gehad in het begin, en het blijft echt wel een toppertje. Zij doet zoveel voor ons, en dat geeft terug in twee richtingen.
De dag liep daarna wat op zijn einde. We gingen terug naar onze verblijfplaats, om daar onze voetjes onder te tafel te schuiven voor een lekkere bbq die de triatleten en de coaches hadden voorbereid voor ons. Ik moet jullie niet vertellen hoe het voelde om zo lekker te kunnen eten na een zware drukke dag. Na het eten hebben we het gezellig gemaakt aan een vuurtje voordat we ons bedje in gekropen waren.
Dag twee zat erop. Voor meer nieuws en foto’s wijs ik jullie graag door naar mijn socials. Binnen enkele dagen meer nieuws over de Special Olympics,
Dag volgers, Het is zo ver, we kunnen er na een paar jaar covid weer volledig invliegen met onze eigen Special Olympics. Dus geen virtueel evenement waarbij alles online moest, maar echt met supporters! Ik kan je alvast verklappen dat je dat ook duidelijk voelt hier in Louvain-La-Neuve. Iedereen is zo blij en content…
Torch Run!
Zoals elke (normale) editie beginnen de specials voor team Apojo met een torch run. Dat is zoals de naam al zegt een loop met iemand met de vlam vooraan. In het begin is dat een topsporter, maar na een kilometer, kan iedereen even zijn moment nemen om ook eens met de vlam, euh nee onze vlam te lopen door de straten.
Er was wel iets anders dan anders dit jaar. We liepen eerst rond de vijf kilometer en dan moesten we een stukje allemaal op de bus, om dan daarna nog eens twaalf kilometer te lopen. Ik zelf wou alles uitlopen, maar ik had onverwacht een interview met radio, dus ik heb even een stukje in de bus gezeten. Team apojo deed het echt wel goed op dat eerste onderdeel van onze Special Olympics. We liepen met zes man het gewoon uit… Nog nooit gelukt, maar het gevoel erna kan ik niet beschrijven. Iedereen zo content, en zo trots op ons zelf. Het kon geen mooiere torch run zijn. Dat was het zeker!
Ons verblijf, en de eerste avond samen
Als je dan in het verblijf komt, heb je maar zin in één ding. Eten. En wat hadden wij (de lopers van de torch run) gelukt met zo een leuke groep, die spaghetti voor ons had gemaakt. Ooo, en die was zo lekker. Achter de lekkere maaltijd, hebben we onze slaapplek mogen ontdekken. Ik slaap helemaal op de zolder samen met de coach en een team maatje. En over die slaapplaats gesproken, toen ben ik er maar in gekropen, want het gaan nog vier zware dagen worden… Slaapwel…
