Hallo, wat een jaar voor ons allemaal… we kregen te maken met een echte pandemie, maar toch bleven wij van G-SportSE doorgaan met sporten.
Jullie zagen al een bericht op sociale media van Sander die een ongelofelijke race neerzette aan de kust. Toch was dat niet het enige waar hij dit jaar heeft gereden. Neem nu deze paracycling wegrit in en rond De Panne. Wat zijn we weer trots op hem.
Mooie race Sander, en de uitslagen vind je hieronder.
Tot snel
Super Sander!!!
Gegroet sportievelingen, vandaag had ik een toffe dag gehad, en dit verhaal wil ik graag delen met jullie. Want een watersportdag is echt wel iets voor mij.
Een paar weken geleden kregen ze in Apojo een uitnodiging voor leuke dag aan het Schulensmeer te Lummen. Toen ik het te horen kreeg was ik heel enthousiast en had er meteen zin in. Waarom zou ik deze nu niet meedoen. Geef mij een meer, toffe bewoners en drietand van begeleiding, en mijn dag kan niet meer stuk.
Hmm… misschien was dat toch niet alles wat ik nodig had. We zijn inmiddels begin september en dus de zomer loopt op zijn einde, wat dus wilt zeggen dat het weer ook moet meezitten. Even afwachten, en ja het was spannend. Als ik dinsdag aan het surfen was op internet op zoek naar mooi weer voor donderdag dan kreeg ik toch wel wat bang: onweer en veel regen… Maar niks was minder waar, de weergoden waren ons goedgezind en het leek erop dat ze daarboven het meer in Lummen ook vonden dat G-sporters een mooie dag mochten krijgen. Om maar te zeggen, het was prachtig weer, en dat geeft direct een feelgood gevoel bij ieder van ons.
Als gomotiveerde Apojanen (zo noem ik mijn mede bewoners van Apojo soms), kwamen we aan na een dik halfuurtje rijden bij het Schulensmeer, zoals gezegd dus in Lummen. Beetje vroeger als de andere voorzieningen, had voor ons een groot voordeel. Want we konden direct onze wedsuites aantrekken in de kelder. En waren dus ook snel bij hét punt waar we allemaal zo naar uitgekeken hadden… het meer, om daar een plank of een boot te kiezen.
Er stond vanalles klaar voor ons: kajaks, peddelborden (en zelfs een grote voor met zes man op te kunnen), rafting boot en nog wel kleine andere dingen. Om eerlijk te zijn, ik had wel wat keuzestress. Want je wilt toch veel met groep tegelijk doen, dus dan kwam dat groot peddelbord wel goed van pas. Zo gezegd zo gedaan, we namen het mee naar de kade om te gaan … surfen of peddelen… geen idee. Er was ook gedacht aan veiligheid… nee ik bedoel niet van Covid ofzo want we moesten nergens een mondmasker dragen, enkel wel in de kantine. Maar goed, ik had het natuurlijk over reddingsvest. Jullie kennen mij al langer dus jullie weten als er zo een evenement is, dat ook mijn camera’s meegingen. Die video vind je onder dit blogbericht.
Eenmaal op het meer, waren de andere (dus niet alleen ik) super content en dat merkte je al snel. We begonnen te spelen, en dat resulteerde in het spelletje ‘begeleiding-van-de-plank-krijgen’. Iedereen deed mee. Dan zag je pas hoe hard de Apojanen plezier hadden. Buiten dat leerde wel elkaar ook wat technische dingen. Alsook uitdagingen aangaan en grenzen verleggen. Daar bedoel ik mee dat Toon (sportbegeleider van Apojo) al snel zei “mannen probeer eens recht te staan op dat bord”. Wat voor vele van ons echt lastig was, ik kon het ook niet echt hoor. Maar gewoon de ‘vibe’ dat iedereen er voor elkaar is, en elkaar aanmoedigt. Achteraf gezien leek dit hard op de sfeer van onze avonturen tijdens de Special Olympics. Top momenten, zo leuk.
Na twee uur op het meer te zitten, kregen we toch wel honger. Toen klonk het nog wel in de groep “nog tien minuutjes please”, dat zegt genoeg. Maar ja de redders-ploeg bestond dan nog uit één man, dan wist je dat die andere redders ook waren gaan eten. Net voordat we doorgingen, nam ik nog snel een shot (videoshot he, wat denken jullie wel van mij hihihi). Het ging over een sticker op een kano die daar lag, er stond iets op voor G-Sport. En dát is nu net iets wat ik zoveel mogelijk wil promoten, dus dat kon ik niet laten liggen. Ik kwam uit het water, en die ene redder sprak de begeleiding aan “hij kunt wel goed zwemmen he”. Maar dus ik was ondertussen mijn camera gaan wegleggen, en dus hoorde ik dat niet. Een paar minuten later hoorde ik Lisa (ook een begeleidster van Apojo), zeggen wat voor zwemmer ik was, en daar verschoot hij wel van. Hij was heel geintreseerd, en dus vertelde ik hem over de Special Olympics en Paralympics. Het was mooi om te zien hoe hij het allemaal opnam. Soms als ik mijn verhaal doe, en zijn ze vooral verbaast en daar stopt het meestal, maar de redder stelde ook vragen over de organisaties en dergelijke. Echt een tof gesprek.
Maar goed, ik begon de vorige alinea met iets over eten. Dus ja, toen gingen we eten. Sandwiches met beleg in de kantine, met het prachtige Schulensmeer op de achtergrond. Gezellig en met net een leuke voormiddag gehad te hebben gingen we het in de namiddag wat rustiger aan doen. Althans dat was het idee. Onze Apojanen, zagen net naast onze tafel een beach volleybal veld, waar niemand was, dus het was al snel beslist, het volgende wat we gaan doen is dus dat. Met soms mooie rally’s en spectaculaire safes van sommige, was het eigenlijk veel intensiever dan op voorrand gedacht. Na deze toch wel heftige strijd, wouden we echt iets rustiger doen. Bijvoorbeeld om van een hoogte in een groot luchtkussen te springen. Waar ook sommige grenzen verlegd hebben. Nu dat ik het zo allemaal uitleg, lijkt dit op een aflevering van ‘Down the road’. Haha ja, eigenlijk voelde het voor ons hetzelfde dan voor die toppers bij Dieter Coppens.
Wat een dag… smijt er nog een toffe terugrit met luide muziek op, en je weet gewoon dat dit een zalige dag was. En daarmee is deze succes-dag afgesloten.
Tot snel,
Elias
Het kan dan toch eens… Ja en gelukkig is het er nog van gekomen. Ik heb het over evenementen. Tuurlijk kan er veel, maar je moet wel naar de laatste regelgeving kijken. Voor ik mijn verhaal begin wil ik toch even meegeven, dat dit evenement op moment van datum voldeed aan alle richtlijnen en regelgeving rond evenementen in Covid-19-tijden.
Zoals ik al zei, ik was blij dat het er nog was. En over wat gaat dit dan? Wel je kan al wel aan de titel zien over wat het gaat. Jaja, Elias deed nog is een wedstrijd. En géén zwemmen of triatlon ofzo, maar een dorpsloop. Ik hoor jullie al zeggen “was het een evenement of een wedstrijd Elias?”. Ja, het was de beide.
Maar goed, we gingen het hier hebben over de dorpsloop. Wat dus ook een onderdeel is van de festiviteiten. Ik werd verwacht, om 10u30 bij de tent waar ik moest inschrijven. Het was nog geen 100 meter van ons huis, dus we waren er snel. Toen we aankwamen was er nog bijna niemand. Wij (mijn broer en zijn vriendin en ik), zijn dan maar op parcours-verkenning gegaan. En om eerlijk te zijn, ik vond dat wel interessant, want ik had dit nog nooit gedaan. Hmmm, daar lieg ik wel in. Want ik weet nog dat ik ooit meedeed aan de kinderloop zo een dikke 15 jaar geleden. Was een van de eerste edities van de Wijgmaalse Feesten. Ik werd toen tweede en mijn broer was net achter mij. Dus ja, het was niet mijn eerste keer, maar toch was het nu serieuzer…
We konden samen starten, en dat was eigenlijk heel leuk. Het doel van de voormiddag was gewoon aankomen. Er waren verschillende afstanden. Je kon kiezen uit 4, 8 of 12 kilometer. Ik koos 4km omdat ik op training nog nooit meer gelopen heb dan 7km. En dan kon ik makkelijker mijn doel halen…
Eenmaal de race begonnen, ging ik op mijn eigen tempo lopen. Niet te snel, want ik zag die andere al snel vooruit lopen. Toch was het mijn verstandige beslissing om niet echt mee te lopen met de andere.
Mijn Garmin was eigenlijk ook wel een handige tool, om jezelf rustig te houden. Je kan dan de tijden beter monitoren, en vooral de hartslag in het oog houden. We deden twee rondes, die waren uitgestippeld doorheen ons dorp. De eerste ronde ging eigenlijk heel goed, en de tijd was ook niet slecht. Maar je voelt het al komen he… En ja, de tweede ronde was wat anders. Ik moest veel meer moeite doen, en ook de andere deelnemers liepen steeds meer voor. Nogmaals, ik deed mee om zeker de eindmeet te halen. Toen ik het pleintje uitliep, zag ik in de verte de eindstreep. Vooral de klop viel op, en ik kwam steeds dichterbij. Eenmaal ik dichter kwam, zag ik op de klok staan 18’57”. En ik wou de 20 minuten echt wel achter mij laten.
Uiteindelijk kwam ik over de meet net onder de 20minuten, voor dus de 4km. Wat was dat weer een uitdaging meer voor mij. Een dorpsloop, iets wat ik eigenlijk nog bijna nooit gedaan had. Ben wel super fier op mezelf, en ik wil graag in het bijzonder mijn broer en zijn vriendin bedanken, om dit voor mij mogelijk te maken. Alsook de organisatie.
Ik moet wel eerlijk zeggen, dat dit wel smaakt naar meer. Dus hopelijk volgend jaar weer. En dan zonder dat we alles met covid moeten afwachten.
Tot de volgende volgers,
Elias H.
Ps: Laat ook gerust een reactie achter. Dat kan onder elk blogbericht op G-SportSE.be of op sociale media. Wij (Sander en ik), weten graag wat er speelt, en ook wat jullie ervan vinden.
Iedereen heeft het gezien die een beetje de Olympische Spelen in Tokyo volgt. Het moment van de Amerikaanse turnster Simone Biles die wereld verbaasden met haar nieuws over ‘mentale gezondheid’. Ik had wel al iets gepost op sociale media daarover, maar ik wil er toch meer over kwijt dan gewoon een foto te delen op Instagram. Want het lijkt voor ons een ‘ver-van-ons-bed-show’, maar ik zie dit vaker. Dan wel in G-Sport. En daar gaat onze website/blog over, dus vond ik het ook gepast om daarover een bericht te typen.
Mentale gezondheid. Het klinkt simpel, maar dat is het niet. Er komt redelijk veel bij kijken.
Na het lezen van een artikel op de site van VRT-NWS werd het wel al een beetje duidelijker wat de sport-psychologe vertelde. Daarbij viel op dat het niet enkel over Simone gaat, maar dat dit voorkomt bij meer topsporters. Ook Japanse atleten werden vermeld. Nu word het dus aangehaald dat het vaker voorkomt. Voor mij (en ik denk voor vele andere) is dit geen verrassing.
Mentale gezondheid in sport, heeft voor mij alles te maken met druk en stress. Ik heb het dan over hoe ik het zie. In het geval van de Amerikaanse turnster leek het verder te gaan. Tuurlijk is het verschil tussen een Special Olympics atleet en een Olympische kampioen heel groot. Als heel de wereld jou op de voet volgt, en je komt heel vaak in de media, dan voel je druk. Ja druk, dat is een vies beestje. Elke dag presteren om de wereld te tonen wat je kan. En als je dan een mindere dag hebt, dan heeft iedereen het gezien, dat elke keer opnieuw, dat geeft veel druk.
Dan de stress….
Als je dat allemaal al hebt, dan krijg je stress. Op tv was te zien dat ze viel op een toestel, en dan was de maat vol voor Biles. Veel atleten zouden dat dan voelen, maar niemand durft het toegeven. Stress en druk heeft dan direct impact op de prestaties.
Maar hoe kan je die stress en druk wegnemen? Om eerlijk te zijn, ik denk niet dat je die zomaar kan wegnemen. Je zou denken het publiek in de stadia weglaten. Dat kan wel werken, maar dat geeft toch sfeer, en ook dan heb je eventueel familie of vrienden in het stadium zitten, dus dat kan ook wel rust geven. Al heb je dan ook veel andere (roepende) mensen. Dus daar ligt de oplossing ook niet (volgens mij).
Tegenwoordig heb je een heel team achter je. Dat gaat veel verder dan enkel fysieke coaches. De dag van vandaag heb je mentale coaching, en natuurlijk ook een grote medische staf. Is dit dan de oplossing? Hmmm, weet ik niet direct. Waarschijnlijk wel, maar dat is nog niet alles… het blijven mensen en geen robots, wat daarin heel belangrijk is.
Ik heb in mijn sporten al van alles gezien, in dat thema. Maar toch het blijft schrikken als je iemand mentaal ziet ‘crashen’. De eerste keer dat ik het zag was op de Special Olympics in 2017 (mijn eerste Spelen). Toen we met het team bij de atletiekpiste stonden. Er was een meisje dat hard aan het wenen was, en dus het niet meer zag zitten om het te doen. Nu zullen jullie wel vragen, hoe komt Elias dat je wist dat dit met mentale gezondheid was? Wel, omdat dat de omroepers ervoor zeiden “gelieve even niet te roepen, ze heeft tijd nodig”. Het meisje is toen weggelopen uit de race. Toen dacht ik al “ocharme, dit moet een moment van hun zijn om te stralen en te genieten van hun prestaties”, maar dus prestatie kwam er niet. Jammer voor iemand die een mooie starttijd had.
Ik zag sinds dat jaar vaker, maar ik denk dat het ook meer opvalt als je weet wat het inhoud. De jaren erna waren er verschillende zwemmers, die op de startblok stonden en die er snel afgingen om dan naar een voor hun veilige plaats te gaan.
Zoals ik hierboven al aangaf, het komt overal voor, niet enkel in G-Sport maar dus ook in Topsport. Het is niet allemaal zo positief als het gebeurd, maar het komt vaker voor, en ik ben blij dat een top atleet als Simone Bales dit naar boven brengt en het dus ook bespreekbaar maakt. Ook dat is het vermelden waard.
Zo dat was het bericht. Ik hoop dat andere (G-)sporters hier wat aan hebben, want dit is een heel belangrijk punt in heel de wereld. Er is niks mis mee dat je dat eens voorhebt, maar probeer je dromen toch te bereiken, zolang je maar jezelf blijft, en het leuk blijft vinden, want daar draait het toch om in onze sport, niet?
Elias Hendrickx
Laat weten, wat jij vind in de reacties hieronder
Bron en foto’s: @vrtnws
Hallo,
Wat een weekend… Jullie zagen paar dagen geleden schreef ik een blogbericht over de triatlon maar het is toch allemaal anders gelopen dan verwacht. Daarom dit bericht.
Vorig weekend zijn we door extreem noodweer getroffen. Ik zag de beelden tijdens mijn vakantie, en ik was verbaasd door wat er gaande was. Via deze weg wil ik alle getroffen personen mijn steun geven.
Dit alles zorgde ervoor dat de triatlon letterlijk in het water was gevallen. Gelukkig was er een alternatief. De organisatie kwam met het idee om er een duatlon van te maken. Ik was er niet op voorbereid maar het idee vond ik wel leuk klinken. Al waren er wel wat aanpassingen nodig. Ik leg alles volledig uit in het volgende tekstblokje.
Triatlon wordt dus duatlon. Het belangrijkste dat je moet weten is dat het zwemmen wegvalt. Geen zwemonderdeel voor mij. Nu denken jullie dat het enkel lopen fietsen is, en eigenlijk klopt dat ook, maar het is wel anders georganiseerd. Ook de afstanden waren anders. Waar de fietser 27km moest fietsen over vlak terrein, werd dit 33km met heuvels. Hans (de fietser van ons groepje), heeft echt ‘zijn peren gezien’, en achteraf alle respect voor hem, want simpel was het niet.
Dat was het fietsen, er was natuurlijk ook lopen. Omdat het een duatlon was moest er twee keer gelopen worden. Ik heb de eerste run voor mijn rekening genomen omwille van mijn zwemmen dat wegviel. Voor mij betekende dat ik net iets meer dan twee kilometer moest lopen 2,1km om precies te zijn.
Achter dat was als zo gezegd het fietsen (dus de 33km). Daarna werd aansluitend het laatste nummer afgewerkt, dit was net zoals altijd gepland 5km. Axel heeft dat super gedaan.
Toen Axel binnenliep zat het erop. Dubbel gevoel wel. Want het was toch allemaal anders dan verwacht. We hadden ons geamuseerd en genoten, en daar gaat het toch om.
Achter het sportieve uitdagingen, genoten we van een drankje en lekker bijpraten, want het was toch even geleden dat we elkaar zagen.
Ook nog eens een dikke merci aan onze trainster Tessa om er bij te zijn. Het was super, en hopelijk volgend jaar.
Voila, dat was het. Bedankt en tot het volge de bericht.
Elias
Hier ben ik weer. Ik heb iets te melden. Wil je weten wat? Tuurlijk wel, anders zouden jullie dit niet aangeklikt hebben. Zoals de titel zegt, er staat (weer) een triatlon op de planning. “Elias, wat bedoel je met WEER”? Wel die vraag is terecht, want bij mijn vorige triatlon had ik (denk ik) niet veel over gecommuniceerd. Maar dus… dit gaat over de triatlon van deze zomer in Aarschot en Rotselaar.
Dit is echt wel een toffe uitdaging. Én een belangrijk detail is, dat ik dit niet alleen doe. Ik en twee andere jongens van mijn zwemclub hebben ons ingeschreven voor deze triatlon, die plaats vind in regio Aarschot Rotselaar. Zoals ik al zei het is met twee andere jongens van Leuven Aquatics. Elk hebben we ons eigen talent om deze triatlon te overwinnen.
En als ik het heb over elk ons eigen talent meen ik dat ook. Maar nu de grote hamvraag, hoe gaan we dit doen? Wel dat is eigenlijk heel simpel. Deze triatlon bestaat uit drie onderdelen: Zwemmen, fietsen en dan als laatste lopen. Het zwemonderdeel is weggelegd voor mij, en de andere jongens nemen de twee andere onderdelen voor hun rekening. Je moet wel weten dat alles aansluitend is, dus geen pauze, en ons GPS-bandje moet zo snel mogelijk overhandigd worden.
Nu is waarschijnlijk de vraag op jullie lippen “welke afstanden moeten jullie elk afleggen?” Wel ja. Dat is altijd een groot punt, want dat verschilt soms. Wij hebben gekozen voor de minste afstanden. Wat wilt zeggen dat ik 750 meter ga zwemmen, de fietser 27 kilometer en dan afsluitend de loper 5 kilometer voor zijn onderdeel.
Omdat het in het midden van de zomervakantie valt, heb ik mij voorgenomen om tijdens mijn vakantie wel wat te trainen. Eerst zwom ik een paar keer per week in het zwembad van het domein een redelijke afstand (wat dus rond de 750 meter was), en toen wou ik eens proberen om in een meer te zwemmen.
Vorig keer zwom ik in een zwemt-shirt van de zwemclub. En dat was natuurlijk niet echt ideaal. Het zat niet lekker, het werd rap zwaar, en het spetterde tegen. Nu wou ik het anders aanpakken. In Frankrijk ging ik dan maar opzoek naar een pak. En als ik bedoel een pak, dan bedoel ik een wetsuites. En wat een verschil is dat. Toen in de winkel vond ik het al goed zitten, maar eenmaal in het zwembad vond ik het nóg beter. Vooral verschoot ik van hoe hard je drijft met dat pak aan. Zo een vreemd gevoel, maar dus wel veel veiliger. De dag erna ging in ik in een meer zwemmen, en dat was een verademing. Zo gaat het makkelijker worden. MAAR… je moet het nog altijd zwemmen. De uitrusting is een hulpmiddel om het sporten gemakkelijker te maken, maar je moet nog steeds sporten of in mijn geval, ik moet nog steeds 750 meter zwemmen…
Voila dat was mijn voorbereiding voor de triatlon in Aarschot. Ik hoop ooit wel is alles alleen te kunnen, maar met een team is het ook wel altijd leuk.
Als jullie meer info willen over deze triatlon, dan verwijs ik jullie graag door naar de website van Triatlon Aarschot: http://www.aatt.be/index.php
Dag volgers en lezers,
Deze week had ik iets speciaals te melden. En met iets speciaals bedoel ik dat vooral in de noemer ‘special’. Want, het gaat over een nieuw project waar ik mijn tanden in heb gezet.
Hoe het allemaal begon, lees hier. Moest je niet veel willen lezen en gewoon foto’s en video’s zien, dan verwijs ik je graag door naar de sociale kanalen van @TheSpecialInfluencers (op Instagram).
Ik schreef de afgelopen weken veel berichten over het zwemmen, maar het is al een tijdje geleden dat er hier berichten verschenen over Special Olympics.
De virtuele spelen van 2021 zijn ondertussen al een tijdje voorbij, maar toch is het altijd wachten op de volgende Special Olympics. We hopen natuurlijk op een ‘normale’ spelen, en geen virtuele meer. Maar natuurlijk in tijden van Covid-19 is het moeilijk om alles zo te plannen. Al hopen we dus volgend jaar voor terug ergens in een stad te zitten om te sporten met allemaal samen, plus daarbij aangemoedigd te worden door familie en vrienden.
Ik heb het nu alleen over de volgende spelen, maar dat is helemaal niet waar dit bericht over gaat. Dit artikel gaat over dat nieuwe project.
Een drie tal weken geleden, kregen alle aangesloten-clubs van Special Olympics een mail over dat nieuwe project. Als ik de mail voor het eerst zag, was ik meteen enthousiast. Wat stond er nu in…?
“Beste atleten, wij zoeken Special Influencers. Dit worden onze nieuwe ambassadeurs (of toch zo iets), voor komende projecten in de media”.
Meteen in mijn hoofd “Wow Elias, dit is je kans”. Want jullie weten dat ik al een lange tijd video’s maak en berichten schrijf over G-Sport (en alles wat daar bij komt kijken). En dit project zou daar een perfecte toevoeging voor zijn.
Natuurlijk moesten we nog geselecteerd geraken, wie weet hoeveel inschrijvingen er komen…
De brief ging verder:
“Stuur ons een filmpje waar je jezelf filmt en zegt waarom je graag deel wilt uitmaken van dit project als Influencer”.
Hmmmm interessant, nu is de grote vraag hoe en waar. Ondertussen liet ik ook mijn ouders de mail lezen, en mijn papa wou graag meehelpen om dit filmpje (en achteraf gezien ook voor de rest van het project). Volgens hem ben ik spontaan voor mezelf voor te stellen, maar toch, het is toch nog steeds spannend.
Voor de locatie, was het niet lang zoeken, “misschien bij het zwembad van Leuven Aquatics?” klonk het van mijn papa.
Zo gezegd zo gedaan.
We waren wel goed voorbereid en het was in één take gelukt. En waren dus heel snel tevreden.
Het filmpje doorsturen naar Special Olympics, en dan afwachten…
Na een paar dagen, kregen we te horen dat wij (ook weer mijn papa en ik) uitgenodigd waren voor een online gesprek over mijn kandidatuur. Het eerste dat ik dacht was “Is dit een positieve reactie op mijn filmpje, en dus volgende ‘ronde’?”
Dat was gepland op een vrijdag middag. Ik kan jullie verzekeren dat ik wel wat zenuwen had ervoor. Er kwamen veel vragen door mijn hoofd, en natuurlijk was ik heel benieuwd.
Toen startte de ‘meeting’, en zag ik daar niet alleen iemand van Special Olympics maar ook twee andere personen. Die mensen waren een onderdeel van de campagne en dus zij waren ook benieuwd naar wie is Elias. Drie dubbele spanning dus….
Goed gesprek gehad, het voelde wel goed. De spanning viel achteraf wel mee. De laatste woorden waren “Dank u wel Elias, we laten zo snel iets weten.”
De dagen en eigenlijk een dikke week gingen voorbij. Rustig afwachten was de boodschap. We konden toch niets doen, want Special Olympics moest hun keuze maken. En nog steeds klonk het in mijn hoofd “Hoeveel mensen zouden zich ingeschreven hebben voor dit project?”. Zoals ik al zei, afwachten…
Tot een dinsdag ochtend…
Ik was mijn gewone ochtend planning aan het doen, wat betekend dat ik ‘s morgens ging zwemmen, en daarna even rondliep in Apojo om met andere bewoners en personeel te praten, en toen ging mijn telefoon.
“Hallo Elias, we hebben nieuws voor jou”. Ik kan met mijn horloge mijn hartslag zien, maar toen was ik te benieuwd om te kijken. Het zal wel hoog geweest zijn. Het gesprek ging verder…
“Elias, proficiat, jij bent één van onze vier Special Influencers”. Toen ik dat hoorde, ging mijn hartslag nog hoger. En begon ik beetje te bibberen. Wat bij mij voelt, als “ongelofelijk”, en liep ik daar rond met mijn telefoon in de hand. Dit was hét nieuws dat ik wou. Het kwam wel wat later dan ik gehoopt had. “Nee Elias, het maakt niet uit, je bent erbij man”, dacht mijn hoofd toen.
Wat moest ik nu doen? Want we moesten het nog even stil houden. Maar wie mij echt goed kent, weet dat ik dat meteen kwijt wou aan de mensen die mij dagelijks ondersteunen. Mijn mentor in de leefgroep bijvoorbeeld, en natuurlijk wist mijn papa dit ook meteen. Beidde (dus papa en mijn mentor), vonden het super, maar waren vooral benieuwd van hoe dat dan eigenlijk gaat zijn, of aanvoelen voor mij.
Toen kwamen de mails, en waren alle vraagtekens rond het project duidelijk en beantwoord. Wat een top project.
Ik wist toen al, dit word het leukste project ooit dat op mijn pad kwam.
Natuurlijk moest ik nog rustig alles op een rijtje zetten, om mij dan in te zetten voor dit nieuwe project. Wie waren de andere, en wat gingen we allemaal doen? Nog even geduld maar…
Ik was Special Influencer!
Dit was het verhaal hoe het begon. Zoals ik al zei, dit is het verhaal hoe het begon. Voor alle momenten, campagnes en uitdagingen als influencer, verwijs ik je graag door naar de sociale kanalen van mij. Maar vooral het Instagram account van @TheSpecialInfluencers.
Tot de volgende keer,
Elias H.
Hallo, het is weer een tijdje geleden dat ik nog eens iets gepost had op deze website. De voorbije maanden hebben we (Sander en ik) vooral op de sociale media vaak van ons laten horen. Covid heeft nog altijd de controle, en dus wordt het sporten nog steeds anders georganiseerd. Gelukkig zijn er ook momenten dat we gewoon ons ding kunnen doen. We (zowel Sander als ik), hebben wat moeten spartelen om er toch iets van te kunnen maken, gelukkig hebben we de ‘drive’ nog, zeg maar de discipline.
Sander heeft wat tegenslag met een blessure, en dat gevoel ken ik wel. Alle steun voor Sander, en hij zal sterker terugkomen. Je zult nog wel van hem horen komende maanden.
Maar nu even terug naar mijn verhaal. Het zwemmen voor mij is niet echt vaak onderbroken. Ik zwom drie keer per week in het zwembad van Aarschot, met zwemschema’s die ik ontving van de coach. Dat is wel niet leuk omdat je geen feedback krijgt van iemand die aan de baan staat, wat resulteert in mindere techniek. Een pluspuntje is wel, dat de conditie wel goed zit.
Buiten het zwemmen, heb ik ook andere sportieve trainingen gedaan.
Het was mij wat die lockdowns voorbije maanden. Ik had het geluk wel, dat ik kon beschikken over een hometrainer. Dit maakte het mogelijk om heel diep te gaan in sport, terwijl je je eigenlijk niet verplaatst. Voor mij hielp dat om conditioneel scherp te blijven, als ik (jawel) in quarantaine zat. Wel een goede tip: Zet je hometrainer voor een tv ofzo, en geniet van een serie op bijvoorbeeld Netflix. Dat maakt het allemaal véél leuker. Zoals jullie al lazen in de sub-titel dat ik niet enkel heb gefietst op de hometrainer. Ook waagde ik mij (terug) aan het lopen. In het begin was het nog rond de twee kilometer, maar na een paar maanden haalde ik de kaap van vijf kilometer, en vorig weekend tikte ik de zes kilometer aan.
Ik merkte heel hard, dat als je ergens voor wilt gaan, dan moet je alles geven…
Je las al, dat ik bijna tot geen feedback kreeg tijdens mijn zwemtrainingen in Aarschot. Nu was dat wel redelijk lastig. Gelukkig zijn er nog trainingen in Leuven. Ik weet nog mijn eerste zwemtraining terug in Leuven, na mijn tweede vaccine hoe het voelde zo goed aan. Toen merkte ik hoe hard ik dat gemist had. Ik kwam aan in Leuven, en ik kreeg direct het teamgevoel terug.
We deden in de vakantie ook meer met het team buiten zwemmen. Bijvoorbeeld, we waren gaan lopen in de regen. Want we mochten niet gaan zwemmen in Leuven, omdat het paasvakantie was. Dus het idee om te gaan lopen met de club, is echt wel een plus punt en goede comments voor coaching. Ik lachte er wel vaak mee. Lopen in de regen, dat is discipline. Daar onderscheiden we ons van de andere G-Zwemclubs.
Nu ik vaker buiten kan en ook terug naar huis kan, kan ik ook terug naar de zee. Dat is normaal de plaats om tot rust te komen. Ik stuurde naar Greg (de coach) een mailtje dat ik in dat weekend aan de zee was vanaf woensdag. Wat doe je dan als coach? Jawel, een dik sportschema voor die dagen. Dat maakte dat ik moest lopen, maar ook een paar zwemtrainingen. Ik kreeg het voorstel om op donderdag te gaan zwemmen met hem in Brugge, vrijdag lopen om dan zondag terug te zwemmen maar wel in Oostende.
Brugge:
Aanpassen was het wel. Ik had op voorrand wel wat twijfels, over dat ik de andere niet kon volgen, maar het viel wel mee. Bij de eerste training (in Brugge), zwom ik helemaal achteraan in de lijn, en had ik echt wel moeite om de andere bij te benen. Technisch was het wat minder bij mij, maar ik wou gewoon niet onderdoen bij die andere. Dat is gewoon de mentaliteit die ik nu wel heb gekregen de voorbije jaren. Na die technische oefeningen, moesten we zwemmen met zwemvliezen. Met al het respect, maar de andere voor mij hadden wel een nadeel tegenover mij. Zij hadden één zwemvlies aan, en ik twee. Het waren dus paralympiërs, en hadden beidde (niet tijdens het zwemmen) een protease aan hun rechter been. Voordeel voor mij dus, en het ging voor de rest goed daar in Brugge…
Oostende:
Het was een vroege ochtend om 6 uur ging de wekker al af. Na een half uurtje rijden kwamen we aan bij het zwembad van Oostende. Met het mondmasker op, en de zwemvliezen in de hand, richting de ingang. De eerste indruk die ik had was “het is hier zo kalm?” precies verlaten. De inkomhal was raar ingedeeld, wat je wel kan verwachten in een zwembad in Corona tijden. Toen zag ik Mia (de assistent van Greg), maar ze had mij niet meteen herkend, gelukkig ik haar wel. De kleedkamers waren wel afgesloten voor iedereen. Dus voor omkleden was het in het toilet te doen.
Veel gedoe, maar dan kon de training wel beginnen. Ik kreeg een baan voor mij alleen, en zo kon ik zelf mijn tempo houden zonder dat er iemand bij mij zwom, dat is vooral handig omdat je dan niet moet inhalen (want dat heb ik vaak voor in Aarschot).
Hallo volgers,
Het is nog eens tijd voor een bericht van mij (Elias). We (Sander en ik) hebben al veel geschreven en besproken wat voor jaar het wel niet is/was. In het begin ging het over een virus in China dat voor ons eerst meer iets van ver-van-ons-bed was, maar na paar maanden zagen we toch dat ook Europa er last van ging hebben. ‘Last van hebben’ werd echt toch een wereldwijde epidemie.
Wat voor ons als sporters vooral belangrijk was, was om toch nog te kunnen bewegen, om spieren warm en soepel te houden. Voor Sander betekende dat vooral trainen op rollen, en voor mij was het een heel andere manier van sporten. Want zwemmen zonder zwembad is wat moeilijker. Gelukkig kon ik met de hulp van coach nog wel core-training doen. Eerst klonk het beetje vreemd, maar het jaar 2020 is nu eenmaal zo.
Ook hebben we niet altijd alles kunnen doen. Ik heb het dan over dat de maatregelingen soms soepeler waren, en andere weken terug wat strenger. Gelukkig hebben we in de zomer wel een langere periode van rust gehad, waardoor we (op verantwoorde manier) toch vakantie konden nemen. Ja ik weet het, het klinkt wat raar. Maar het is/was in 2020 de realiteit… We konden minder goed sporten, maar de rust was ook nodig.
Maar toen eind november, kregen we in België goed nieuws voor de zwemmers: De zwembaden gaan terug open. Dat was heel goed nieuws voor mij (en natuurlijk andere zwemmaatjes), al kunnen de groepstrainingen niet direct terug van start gaan.
En dan was het zo ver. Mijn wekker ging (normaal) af om 6u30 om aan te gaan schuiven met de andere zwemmers. Dat was niet gelukt. Mijn wekkers stonden blijkbaar nog op mijn vaste zwemmomenten… Maar goed, een half uurtje later wakker worden om 7u15 naar het zwembad te gaan is ook niet zo erg.
Het was wel nogal koud op de fiets. Je merkt heel duidelijk dat het winter aan het worden is. Er speelde maar één ding in mijn hoofd “hoe gaat dat zijn om na tien weken weer te gaan zwemmen”. Ik had wel wat getraind de voorbije weken, maar echt zwemmen was er natuurlijk niet bij. Na vijf minuten fietsen, kwam ik dan aan bij het zwembad van Aarschot. De fiets in het rek, vastmaken en dan naar de inkom. Er werd je wel al snel duidelijk gemaakt dat je moet denken aan de Corona-regeltjes: mondmasker, handgel,.. maar goed, liever dat doen dan niet te kunnen gaan zwemmen. En daarna was het eindelijk tijd om om te kleden en naar het zwembad zelf te gaan… wish me luck.
Ja, daar kwam ik dan, met mijn Leuven Aquatics zwemzak het zwembad binnen. Van regelgeving in het zwembad zelf waren het dezelfde als de vorige periode. Dus dat waren: volg de pijlen; aan de ene kant van de baan erin gaan, en dan aan de achterkant eruit; niet hangen aan de kant; niet voorbij steken,… het is we wat, maar nogmaals “liever dit, dan niet te kunnen zwemmen”. Ik wil maar bedoelen, dat ik alles (of toch veel) zal doen om toch te kunnen zwemmen…
Badmuts aan, zwembril op, en gaan!!! Ik had een (zwem-)schema gekregen van mijn coach. Al vond ik zelf dat dat nog niet direct mogelijk was. Het ging over een totaal van 2400m (96 lengtes). Dat vond ik nogal veel, want ik wist niet hoe mijn spieren en gewrichten op gingen reageren. Rustig aan, dacht ik dan. De sprong (soort van duik was het, maar door het ondiepe was dat wat gevaarlijk) deed onmiddellijk goed. Het leek of mijn lichaam nood had aan dat water. Klinkt raar misschien, maar toch is het dat wat ik voelde… De eerste meters gingen goed. In mezelf had ik afgesproken dat ik 20 lengtes schoolslag ging zwemmen, gevolgd door 20 lengtes crawl. Om met het eerste te beginnen, ging het goed. Schoolslag is voor de meeste zwemmers de ‘basis’ slag. Voor mij is het meer de ‘vertrouwelijkste’ slag. Dus waarin ik redelijk wat lengtes aankan, en ook kan van genieten in het water. Wat ook goed deed aan die schoolslag, was dat mijn spieren er zo goed als geen last van hadden. Dat was anders bij de crawl… En ja, dat was andere koek. Na 50m begon ik last te krijgen van de ademhaling. Ik kon dus minder slagen doen per keer te moeten komen ademen. Qua spieren en pijn daarbij had ik veel minder last dan de ademhaling. Dit komt denk ik door, dat ik veel gesport had tijdens de lockdown(s). En het laatste over die ademhaling, dat is gewoon terug opbouwen. Zoals gezegd, heb ik na die meters schoolslag en crawl het gelaten zoals het was. Goede eerste training.
Tot zover de training zelf. Het voelde goed, en door de goede begeleiding van Leuven Aquatics en Parantee, zal ik er hopelijk snel bovenop zijn. Tot zover deze blog post.
Tot de volgende,
Corona heeft ons allemaal door elkaar geschut, dat weet iedereen. Maar hoe gaat de zomer dan worden, of toch voor mij? Ik lig het even toe…
De zomer gaat van start en daarbij horen grote evenementen bij. Die weten we al dat die niet zomaar meer doorgaan. Ik had zelf niet echt iets in mijn agenda staan voor evenementen. Eerst dacht ik even om een triatlon mee te doen, maar dat was al snel van de baan. Ergens hoopte ik op sneller te kunnen zwemmen. Maar goed, vanaf 1 juli kan ik terug zwemmen.
Om toch voor te breiden voor komend zwemseizoen heb ik de voorbije weken wel een beetje kunnen zwemmen, bij mij thuis dan. Dit kon ik niet direct doen, dus pas tegen het einde van mei. Wat ik wel kon doen, is spier en rekoefeningen. Het was niet alleen nuttig om te doen, maar soms ook leuk. En het gaf ook wel wat resultaat.
Terug naar de Corona-periode. Heb ik dan echt niet veel kunnen doen? Nee, maar door dat ik in de voorziening vast zat, had ik wel een mooie team rond mij. En nee, dan heb ik het niet over de begeleiding alleen, maar ook over een team van sporters die ook heel goed gemotiveerd waren om toch nog wat te sporten.
Iedereen deed spontaan aan sporten, dan bedoel ik samen lopen, samen voetballen enzovoort. Ook konden we beter erover praten. Zo heb ik het over tips aan elkaar geven in sport, om het beter te doen. Dat maakt dat we minder makkelijker opgaven in onze sport, en elkaar motiveerde.
Nu de bubbels wat groter worden, kunnen we makkelijker afspreken om samen te sporten. Afspreken in het algemeen trouwens. Want dat is iets wat we toch misten in tijden als deze. Vriendschap is zo belangrijk, en ik vergeet het team niet.
Dit schreef ik een maandje geleden. En er is veel veranderd. De bubbels worden weer kleiner, en dat doet iets met een persoon. Vooral voor een sporter. Je kan nog steeds buiten gaan voor beweging, maar zoals gezegd zijn de bubbels weer kleiner, daardoor enkel bubbel van vijf?!?
Zoals de titel “Zwemseizoen wat nu?”, heb ik het graag nog is over het zwemseizoen. De wedstrijden en training zijn stop gezet. En dit tot eind oktober (op het moment van schrijven). Gelukkig hebben we een kei leuke trainster (Tessa) die graag wel eens iets organiseert. Daardoor kunnen we soms samen komen om samen met ons team te gaan trainen. Wij (ons team maar ook begeleiding) genieten ervan, terwijl het ook wel echt een training is. Zoals gezegd, het blijft een heel ander sportjaar als anders.
Viola dit was het voor nu. Tot een volgend bericht.
Groetjes, Elias
