Posts tagged: zwemmen

Dag volgers en lezers,

Normaal vertel ik niet veel over mijn persoonlijke wedstrijden, maar deze wedstrijd van ZGeel (zwemgroep van Geel) was toch een beetje speciaal, en dat om twee redenen…
Jullie horen vaker berichten rond het Special Olympics team van Apojo, en over mijn zwemmen, en dit bericht gaat over de twee gecombineerd.
Ja, jullie raden het al. We gingen met Team Apojo naar de zwemmeeting in Geel als voorbereiding van de Specials zelf. Even voor de duidelijkheid, ik heb gewoon gezwommen in naam van de zwemclub van Leuven.

Het begon allemaal een paar maanden geleden…
Ik was gewoon mijn planning aan het doen op mijn werk, en ik kreeg telefoon van een begeleider om even naar de bureau te komen. Het was de sport-begeleider, en dus wist ik dat het met sport te maken had, en daar maak ik natuurlijk graag tijd voor vrij.
Eenmaal in de bureau aangekomen, stond hij klaar bij de computer met een webpagina openstaan over Zwemmeeting in Geel. “Oh ja”, dacht ik, dat komt nu wel echt dichtbij.
Hij vroeg mij om een voorstel van mogelijke zwemnummers voor de Special Olympics groep. Dat kwam wel leuk en trots over. We bespraken het, en kwamen tot de conclusie dat we sommige twee keer gingen doen zwemmen, en de meeste één keer.

De weken erna waren nogal spannend, want iedereen van de triatlon-groep had wat stress. “Hoeveel zou ik zwemmen Elias?”, “Denk je dat het goed komt?”. Ik kon ze alleen maar zeggen “geloof in jezelf en geniet er vooral van, en als er echt iets is, ik loop daar ook nog rond…”.
We gingen gelukkig soms nog wel zwemmen die weken, één keer op dinsdag om de twee weken, en dan elke donderdag. Ik probeerde er zo vaak mogelijk bij te zijn, maar ik heb mijn (zwem)schema ook nog te volgen, maar als ik kon, hielp ik ze graag met vanalles wat met zwemmen te maken had.

En dan was het bijna zo ver, bijna drie maart, de datum van de wedstrijd zelf. We keken er allemaal heel hard naar uit. Ik moet toegeven, dat ik zelf ook wel een beetje stress had. Je wilt natuurlijk nog altijd dat je je team het goed doet. Je denkt bijvoorbeeld aan “hoeveel badmutsen zijn er?” “Hoe gaan ze het doen?”. Gelukkig was de stress weg, als we op de afgesproken plaats waren, om samen te vertrekken naar Geel. Dat was zo een leuk moment, om samen naar de wedstrijd te gaan (met de Special Olympics groep bedoel ik dan).

Wat bij mij ook speelde, is dat ik al maanden bezig was om onder de 30 seconden te gaan bij de 50 meter vrije slag. Bij een vorige wedstrijd in Leuven zelf was ik er bijna, daar was het resultaat 30″06. Dus het moest er maar eens van komen.
Ja ik geef toe, dat ik er misschien wel een beetje te ver mee ging, al verstonden de meeste mensen begrepen mij wel. Al was het voor mij echt wel dé kans om in Geel eronder te gaan…

Dus we waren onderweg naar de wedstrijd, en we waren allemaal super benieuwd voor wat er allemaal ging komen. Het was niet het zwemmen alleen, maar ook dat we na de wedstrijd samen frietjes gingen eten, als we goed gezwommen hadden. Komt goed dacht ik dan…
Bij aankomst zag ik meteen mijn team staan van Leuven bij de inkomhal van het zwembad.
Ze stonden wel slim bij de inkom van de kleedkamers, zodat als we naar binnen mochten, dat we de eerste waren voor ons om te kleden, en zo sneller in het zwembad zelf te komen. Want dat is soms wel een probleem, dat je weinig plaats hebt in het zwembad, dus als je als eerste daar bent, dan heb je meer keuze voor zitplaatsen. Dus we waren daar als eerste in het zwembad. Eindelijk de wedstrijd kon beginnen…

De sfeer in het zwembad was echt super goed. Er waren ook een groot scherm bij het zwembad, waar we dan onze tijden op konden lezen als we ons nummer gezwommen hadden. Lekker handig en vooral heel innovatief, dat had ik nog niet zo vaak gezien. Dat scherm was gekoppeld aan drukplaten bij elke zwembaan.
Ons geduld werd wel op de proef gesteld, doordat ik en de rest van de Special Olympics groep lang moesten wachten op het moment dat we moesten zwemmen.
Voor mij stond er 50m schoolslag, 50m vrije slag en 200m vrije slag op het programma, aangevuld met de aflossing van Leuven. Ik keek zelf (zoals ik al eerder vermelde) vooral uit naar de 50m vrije slag.
Het was eindelijk zo ver, mijn 50m vrije slag, wat was ik zenuwachtig… maar  even later het stond op het bord 29″82… het was dus gelukt.
De 200m vrije slag was nieuw voor mij, ik deed het nog nooit. Mijn trainster zei dat ik vooral goed moest indelen. Gelukkig ging ook dat goed (tijden vind je op de uitslag pagina op deze site).
Als ik de 200m moest doen, waren die van Apojo ook nog aan de beurt. Dat was voor mij ook een spannend moment. Ik was er voor hun, ik bleef aan de achterkant van de lengte staan, voor aan te moedigen en te coachen.
Uiteindelijk waren ook hun tijden goed, en dus was ik gerust. “Het is allemaal goed gekomen”.
De frietjes hadden ze verdiend, en dat is ook wat ik nog het allerbelangrijkste vond, samen met het team vieren dat we echt goed gezwommen hadden. Gaan als een team, vieren als een team, en terug naar Apojo met het team. Daar hadden ze nog gezegd, dat ze er echt iets aan hadden aan mij als coach. Dat kwam wel binnen… ik zei direct “ik ben niet meer als jullie hé”. “Weten we wel Elias, maar we vinden dit dat jij ons wel goed geholpen hebt”. En dat pakte mij wel…

Einde van de dag, einde van dit bericht.
Groeten Elias